Του Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’
Σαράντα ημέρες μετά την θεία Γέννηση έλαβε χώραν το γεγονός της Υπαπαντής του Κυρίου από τον ευλαβή, δίκαιο και υπέργηρο Συμεών στον Ιερό Ναό των Ιεροσολύμων. Ο αφοσιωμένος αυτός πρεσβύτης Συμεών με πολλή λαχτάρα και ιερό πόθο περίμενε την εμφάνιση του Μεσσίου. Ήθελε να τον ιδεί και ας αποθάνει. Αλλά το Πνεύμα το Άγιον του είχε πεί: «Δεν θα αποθάνουμε, πριν να ιδείς τον Χριστόν του Κυρίου».
Και ήλθε η μεγάλη και ευλογημένη ώρα. Όταν η Παναγία και ο Ιωσήφ έφεραν το παιδίον Ιησούς, σύμφωνα με τον νόμο, στο ναό, ο γέρων Συμεών το είδε, το αναγνώρισε και με πολλή χαρά, ευλάβεια και ιερό δέος το παίρνει στις αγκάλες του και ευλογώντας και ευχαριστώντας τον Θεόν λέγει: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ… ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 29-33).
Ο Χριστός «σημείον αντιλεγόμενον». Μία φοβερή προφητεία. Αυτό ακριβώς που προφήτευσε ο γέρων Συμεών, αυτό και συμβαίνει δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. «Σημείο αντιλεγόμενον» το θεανδρικό Του Πρόσωπο και μάχες με πολλούς βέβαια σωσμένους και με πολλούς απολεσθέντες. Άλλοι άνθρωποι τον πιστεύουν και άλλοι δεν τον πιστεύουν και παραμένουν μακρυά του, ως άπιστοι.
*
Το μεγάλο ερώτημα εξακολουθεί να υφίσταται: Τι είναι ο Χριστός;
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν μπορείς να καταλάβεις, να μάθεις και προπαντός να βιώσεις το τι είναι ο Χριστός από λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, από τις ιστοσελίδες του internet, ή από κινηματογραφικές ταινίες. Ο Χριστός δεν είναι ένας ιδεολόγος επαναστάτης. Δεν είναι ένας αρχηγός κάποιας θρησκείας, ούτε ένας μάγος ή κάποιος φιλόσοφος.
Ο Χριστός είναι η Αυτοαλήθεια. Είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Ο Σαρκωθείς Λόγος, ο ενανθρωπήσας και Λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους από τον διάβολο, την αμαρτία, τον θάνατο. Είναι «η οδός, η αλήθεια και η ζωή». Είναι «το φως του κόσμου», η «Ανάστασις». Το Πανάγιον Πρόσωπον του Χριστού είναι αρρήκτως συνδεδεμένο με το σωτήριον έργον Του. Ως γράφει ο Ι. Χρυσόστομος: «Δι’ ουδέν έτερον την ημετέραν υπέδυ σάρκα και διά την σωτηρίαν του των ανθρώπων γένους γέγονεν άνθρωπος» (Ομιλία εις την Γένεσιν, PG, 53, 36). Αλλά με ανθρώπινα – κοσμικά κριτήρια δεν μπορούμε να συλλάβουμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι είναι ο Χριστός; Ξεφεύγει τούτο από την πεπερασμένη διάνοιά μας γιατί ο Χριστός είναι «το μέγα μυστήριον» με την πνευματική έννοια του όλου μυστηρίου. Οι θεοφόροι βέβαια άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας φωτισθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος μπόρεσαν και έγραψαν για το «μυστήριο», που είναι ο Χριστός, θεολόγησαν, βίωσαν εντέλει τον ίδιον τον Κύριο. Ο Μέγας Αθανάσιος με την Χριστολογία του περί των δύο φύσεων, ο Μέγας Βασίλειος με την διάκριση της μιάς ουσίας και των τριών υποστάσεων, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφοντας για τις δύο φύσεις του Κυρίου υπογραμμίζοντας «το απρόσληπτον και αθεράπευτον», το ίδιο και ο Γρηγόριος Νύσσης για την ανάκραση και ασύγχυτη ένωση αυτών, ενώ ο Ι. Χρυσόστομος έρχεται και τονίζει το μέγα γεγονός της νίκης του θανάτου γράφοντας: «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» και αργότερα ο Ι. Δαμασκηνός συνοπτικά υπογραμμίζει τα περί των ιδιωμάτων των δύο φύσεων, των θελημάτων και αυτεξουσίων και των ενεργειών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ακόμη θεολογεί και περί του πάθους του σώματός Του και απαθείας της θεότητός Του και περί της εν άδη καθόδου και της εκ δεξιών του Πατρός καθέδρας.
Αυτό το τελευταίο είναι εξόχως σημαντικό καθώς ο Απ. Παύλος αναπτύσσει διά μακρών τα περί της αιωνίας αρχιερωσύνης του Χριστού. Δηλαδή, ο Χριστός ανυψωθείς στους ουρανούς και καθεσθείς εκ δεξιών του Θεού Πατρός, διαρκώς μεσιτεύει για μας. Γράφει ο Απόστολος: «Έχοντες αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς Ιησούν τον υιόν του Θεού… προσερχώμεθα μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. 4, 14-16).
*
Εάν κάτι χρειάζεται ο άνθρωπος, με το βάρος της αμαρτίας του και την φθαρτότητά του, τούτο, είναι η παρουσία του Κυρίου για την αιώνια αποκατάστασή του από τον Σωτήρα και Λυτρωτή, γιατί Εκείνος είναι «σημείον αντιλεγόμενον» αλλά «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13,8). Το σπουδαίο είναι ότι μένει ο άνθρωπος ελεύθερος ν’ ακολουθήσει τον Σωτήρα ή να τον αρνηθεί. Ο Κύριος βέβαια κανένα απολύτως δεν εξαναγκάζει. Ωστόσο, έχει χαράξει και οδούς επιστροφής, επειδή ακριβώς αγαπά τον άνθρωπο και έχει θυσιαστεί στον Γολγοθά γι’ αυτόν. Έτσι καθημερινώς για τον καθένα μας, το τονίζουμε αυτό, τίθεται η πρόκληση: Ακολουθία του Ιησού Χριστού ή το ανακόλουθον. Και ακολουθώ τον Χριστόν σημαίνει «κατοικούντα τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταίς καρδίαις ημών», αντιθέτως, η ανακολουθία θητεύει στην αλαζονική αυτοπεποίθηση και στον ατελή ορθολογισμό μας.
Αλλ’ ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητος. Στο κτίσιμο του πολιτισμού τον πέταξαν. Όταν όμως έπρεπε να φτιάξουν την γωνία, τον χρειάστηκαν. Ναί, ο Κύριος «σημείον αντιλεγόμενον» στην κοινωνία μας. Εν τούτοις, είναι συνεχώς παρών, «το Α και το Ω, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ» (Αποκ. 1,8).