Θυρανοίξια Ιερού Παρεκκλησίου της Αγίας Υπομονής στα Κύμινα

Την Κυριακή 3 Ιουλίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Κυμίνων.

Μετά τη Θεία Λειτουργία, o Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων, τέλεσε τα Θυρανοίξια του Ιερού Παρεκκλησίου της Αγίας Υπομονής που βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού, ενώ δεν παρέλειψε να συγχαρεί τον δραστήριο προϊστάμενο της ενορίας των Κυμίνων π. Χρήστο Αιγίδη και τους συνεργάτες του για το σπουδαίο έργο που επιτελούν.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατερ­γάζεται, η δε υπομονή δοκι­μην, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει».

Πριν από λίγες ημέρες εορτάσαμε, και ιδιαιτέρως και η ενορία σας, τους πρωτοκορυφαίους αποστό­λους Πέτρο και Παύλο, τους δύο αυτούς μεγάλους κήρυκες του Ευ­αγγελίου, οι οποίοι χωρίς να υπο­λογίσουν τους κόπους και τις ταλαιπωρίες και τους διωγμούς έσπειραν τον σπόρο του λόγου του Χριστού στις ψυχές των ανθρώ­πων.

Και αν αυτό ισχύει για όλους τους αποστόλους, ισχύει περισσότερο για τον δικό μας απόστολο, τον απόστολο των Εθνών, τον από­στολο των Μακεδόνων, τον ουρα­νοβάμονα απόστολο Παύλο, ο οποί­ος γύρισε όλη την οικουμένη κηρύττοντας τον Χριστό, αλλά και υπέμεινε, όπως πολλές φορές γράφει ο ίδιος στις επιστολές του, θλίψεις και δοκιμασίες και συκο­φα­ντίες και φυλακίσεις και ταλαι­πωρίες, οι οποίες θα έκαναν κάθε άλλον άνθρωπο να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να παραιτηθεί από το έργο που είχε αναλάβει.

Αυτό όμως δεν ίσχυε για τον από­στολο Παύλο, όπως δεν ίσχυε και για κανέναν από τους άλλους απο­στόλους, διότι ο απόστολος Παύ­λος αντιμετώπιζε τις θλίψεις και τις δοκιμασίες με έναν εντελώς δια­φορετικό τρόπο, από αυτόν με τον οποίο τις αντιμετωπίζουμε εμείς. Όχι μόνο τις αντιμετώπιζε αδιαμαρτύρητα, αλλά, όπως ακού­σα­με στο σημερινό αποστολικό ανά­γνωσμα, εκαυχάτο για τις θλίψεις του. Και εκαυχάτο, γιατί τις θεωρούσε μέσο για την πνευμα­τική του πρόοδο και την ένωσή του με τον Χριστό, η οποία και απο­τελούσε τον τελικό του στόχο.

Πως όμως η θλίψη βοηθά τον άνθρωπο πνευματικά; Μας το εξήγη­σε σήμερα ο πρωτοκορυφαίος από­στολος. Καυχώμαι, όταν υποφέρω θλίψεις, διότι γνωρίζω ότι οι θλίψεις γεννούν υπομονή, λέγει. Και η υπομονή δοκιμάζει την αρετή και την ισχυροποιεί, και αυτή οδηγεί στην ελπίδα στον Θεό, η οποία δεν απογοητεύει ποτέ τον πιστό.

Τι μας λέγει, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος; Μας λέγει ότι, όταν δεν δυσανασχετούμε για τις θλίψεις που μας επισκέπτονται στη ζωή μας, όταν δεν διαμαρτυρόμεθα και δεν λέμε «γιατί, Θεέ μου», αλλά αντίθετα τις δεχόμεθα με την πίστη ότι ο Θεός επιτρέπει και τις θλίψεις, και οι θλίψεις είναι ένα ανα­πόφευκτο στοιχείο της ζωής μας, το οποίο θα πρέπει να το αξιο­ποιή­σουμε για τον λόγο που επέτρεψε ο Θεός να μας επισκεφθούν, δηλαδή για να μας βοηθήσει πνευματικά, τότε η αντιμετώπιση αυτή μας ασκεί στην υπομονή.

Και η υπομονή είναι μία πολύ μεγάλη αρετή, η οποία μας εξα­σφαλίζει τη σωτηρία, όπως μας δια­βεβαιώνει ο Κύριός μας λέγο­ντας: «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών», γιατί μέσα στις θλίψεις ο άνθρωπος δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα και αποδεικνύει τη γνησιότητα των αρετών που διαθέτει.

Αν υπομένει τις θλίψεις, τότε δείχνει ότι πράγματι είναι άνθρω­πος πιστός, άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη στον Θεό, και ελπίζει στην αγάπη του και στη βοήθειά του. Και αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Να, γιατί η υπομονή είναι τόσο μεγάλη αρετή.

Δεν είναι όμως μόνο μεγάλη αρετή, είναι και μία αρετή την οποία μπορούμε να κατακτήσουμε όλοι, χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Γιατί η υπομονή δεν χρειάζεται ούτε νηστεία, ούτε αγρυπνία, ούτε κάτι από όσα προϋποθέτουν κόπο και αγώνα. Είναι μία αρετή την οποία μπορούμε να κατακτήσουμε με τις θλίψεις που συναντούμε στη ζωή μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στη ζωή του θλίψεις, είτε είναι μικρός είτε είναι μεγάλος στην ηλικία, άλλος πολλές και άλλος λίγες, άλλοτε μικρότερες και άλλοτε μεγαλύτε­ρες. Η ζωή μας είναι συνυφασμένη με τις θλίψεις, τις οποίες ούτε είμαστε σε θέση να αποφύγουμε ούτε μπορού­με να μεταβάλουμε την κατάσταση που δημιουργούν στην ψυχή μας και στη ζωή μας. Αν δυσανα­σχε­τούμε για τις θλίψεις, αν διαμαρτυ­ρόμεθα, τότε και υποφέρουμε από τις θλίψεις και δεν κερδίζουμε τίποτε. Αν όμως αντί να αντιδρού­με και να διαμαρτυρόμεθα για τις θλίψεις, τις οποίες ούτως ή άλλως θα ζήσουμε, τις αντιμετωπίσουμε με υπομονή, τότε και πιο εύκολα θα τις περάσουμε, γιατί θα έχουμε τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, αλλά και θα κατακτούμε προοδευ­τικά την αρετή της υπομονής, η οποία είναι τόσο ευάρεστη στον Θεό, διότι δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι πιστός και αφοσιωμένος στην αγάπη και στην πρόνοιά του, ώστε του χαρίζει στο τέλος τη σωτηρία.

Το όνομα της μεγάλης αυτής αρετής έφερε και η οσία Υπομονή, στην οποία η ενορία σας αφιέρωσε ένα παρεκκλήσιο, τα Θυρανοίξια του οποίου θα τελέσουμε κατά αγαθή συγκυρία μετά τη θεία Λει­τουργία.

Η οσία Υπομονή ήταν σύζυγος του αυτοκράτορος Μανουήλ Πα­λαι­ο­λόγου και είχε εξουσία και δύναμη και πλούτο. Περισσότερο όμως από όλα αυτά διακρινόταν για την υπομονή με την οποία αντι­μετώπιζε τα προβλήματα που ζούσε την εποχή εκείνη και η αυτο­κρατορική οικογένεια και το Βυζά­ντιο, γιατί ήταν μία πολύ δύσκολη εποχή. Γι’ αυτό, όταν μετά τον θάνατο του συζύγου της, αποσύρ­θηκε από τα εγκόσμια και έγινε μοναχή, έλαβε το όνομα Υπομονή.

Ας μιμηθούμε, λοιπόν, και εμείς το παράδειγμα της ζωής της αλλά και το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, και ας καλλιεργήσουμε την αρετή της υπομονής, για να αξιωθούμε δι’ αυτής και της σωτη­ρίας μας.

Θα ήθελα με την ευκαιρία να συγ­χαρώ τον προϊστάμενο της ενορίας σας και ποιμένα σας, τον π. Χρήστο, γιατί μέσα στο πλαίσιο της ποιμαντικής του μερί­μνης για το ποίμνιό του, ανήγειρε αυτό το παρεκκλήσιο προς τιμήν της οσίας Υπομονής, στο οποίο θα μπορούν να καταφεύγουν όσοι δοκι­μάζονται από θλίψεις και κάθε είδους προβλήματα και να αντλούν από τη χάρη της οσίας ανάπαυση και παρηγορία, ώστε να τις αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη υπομονή, εμπνεόμενοι από τη δική της υπομονή.

Είναι μία ευλογία το ότι θα έχετε στην ενορία σας αυτό το παρεκκλήσιο με τη χάρη της Αγίας, η οποία θα γίνει προστάτις σας, γιατί όλοι την έχουμε ανάγκη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περάσει θλίψεις, δοκιμασίες, ασθένειες. Και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πόσο υπομονή χρειαζόμεθα όλοι μας, για να ανταπεξέλθουμε σε όλες αυτές τις δυσκολίες, είτε είναι οικονομική κρίση είτε είναι ασθένειες είτε είναι χίλια προβλήματα που ο καθένας μας μπορεί να έχει, η υπομονή είναι εκείνη που μας δίδει κουράγιο, δύναμη, αλλά μας δίδει ιδιαίτερα τη χάρη του Θεού, την οποία εύχομαι όλοι δι’ υπομονής να την αποκτήσουμε.