Τη Μεγάλη Πέμπτη 2 Μαΐου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή της Αγίας Κυριακής Λουτρού.
Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Τούτο ποιείτε … εις την εμήν ανάμνησιν». Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μας μετέφεραν σήμερα, Μεγάλη Πεμπτη, τα ιερά αναγνωσματα. Μας μετέφεραν στο τελευταίο δείπνο του Χριστού με τους μαθητές του.
Από ένα δείπνο ξεκίνησε τη δημόσια ζωή του ο Κύριός μας, το δείπνο του γάμου της Κανά, και με ένα δείπνο την ολοκληρώνει, αυτό του Μυστικού Δείπνου με αποκλειστικούς συνδαιτυμόνες τους μαθητές του.
Στο πρώτο δείπνο είχε κάνει ένα θαύμα. Μετέτρεψε το ύδωρ σε οίνο, για να ευχαριστήσει τους προσκεκλημένους και να τους προσφέρει μία υλική και πρόσκαιρη χαρά και απόλαυση.
Στο τελευταίο δείπνο κάνει ένα άλλο θαύμα, ένα μοναδικό και ασύγκριτο θαύμα από την αγάπη του για τους ανθρώπους. Προσφέρει στους μαθητές του οίνο και τους βεβαιώνει ότι είναι το Αίμα του, το οποίο σε λίγο θα χυθεί επί του Σταυρού «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Με το θαύμα αυτό κάνει ο Χριστός τους μαθητές κοινωνούς του εαυτου του και μετόχους της ζωής του. Δεν τους προσφέρει μία προσωρινή ευχαρίστηση και τέρψη, αλλά την ατελεύτητη ευφροσύνη της βασιλείας του, την οποία θα απολαύσουν όσοι ενώνονται μαζί του διά του Σώματος και του Αίματός του, το οποίο εκχύνεται «περί πολλων … εις άφεσιν αμαρτιών».
Και ακόμη τους προσφέρει τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζούν αυτό το θαύμα, καθώς τους ζητά να μετέχουν του Σώματος και του Αίματός του «εις ανάμνησίν» του.
Ο Χριστός δεν προσφέρει το Σώμα του και το Αίμα του εφάπαξ και μόνο στους μαθητές του. Το προσφερει διαρκώς και προς όλους όσους επιθυμούν να γίνουν κοινωνοί και μέτοχοί του. Το προσφέρει σε όσους επιθυμούν να έχουν την διαρκή ανάμνησή του.
Η ανάμνηση αυτή, την οποία ζητα ο Χριστός από όσους κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του, δεν είναι μία συναισθηματική εμπειρία, η οποία προσφέρει μόνο μία συγκίνηση. Είναι ένα ανεπανάληπτο βίωμα ενώσεως του χοικού ανθρώπου με τον άυλο Θεό, του αμαρτωλού με τον Άγιο, του αδυνάμου με τον Παντοδύναμο, και μας προετοιμάζει για τη συνάντηση μας μαζί του στη βασιλεία του. Είναι ανάμνηση της ζωής του Χριστού, ώστε να αποτελεί διαρκές υπόδειγμα και για τη δική μας ζωή.
Eίναι ανάμνηση του θανάτου του Χριστού, για να μας υπενθυμίζει τη θυσία του για τη σωτηρία μας.
Είναι ανάμνηση του Χριστού για να μας θυμίζει τι του οφείλουμε και πως πρέπει να πορευόμεθα στη ζωή μας.
Ο Χριστός μας ζητά να τον θυμόμαστε με τη μετάληψη του Σώματος και του Αίματός του, γιατί η παρουσία του μέσα στο ανθρώπινο σώμα μας και μέσα στην ψυχή μας διατηρεί την ανάμνησή του, και η ανάμνησή του αυξάνει την επιθυμία μας και τον πόθο μας να είμαστε πλησίον του, να τον ακολουθούμε, να τον μιμούμεθα, να αγωνιζόμεθα για να μην απομακρυνόμεθα από την αγάπη του.
Οι μέριμνες του κόσμου και της ζωής μας μαζί με τους ποικίλους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε καθημερινά εύκολα μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τον Χριστο. Και όταν τον ξεχνούμε, τότε εύκολα παρασυρόμεθα και ζούμε όχι κατά τον δικό του τρόπο, όχι σύμφωνα με τις δικές του εντολές, αλλά σύμφωνα με το δικό του θελημα.
Όταν η ανάμνηση του Χριστού ξεθωρίζει στην ψυχή μας, τότε δεν θυμόμαστε ούτε την αγάπη του για μας, ούτε τη θυσία του για τη σωτηρία μας, ούτε όσα μας υποσχέθηκε. Τότε ψύχεται και η δική μας αγάπη και διασπάται η ενότητά μας μαζί του και κινδυνεύουμε να γίνουμε «θηριάλωτοι» από το τον «νοητό λύκο», από τον διάβολο και την αμαρτία, και δεν είναι δύσκολο ακόμη να φθάσουμε και μέχρι την προδοσία.
Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να αξιοποιούμε αυτή την προσφορά αλλά και την προτροπή του Κυρίου μας. Να μετέχουμε του Σώματος και του Αίματός του, έχοντας φροντίσει προηγουμένως να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα μας με τη μετάνοια και το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Να μετέχουμε με συναίσθηση της τιμής που μας κάνει ο Χριστός αλλά και της δικής μας αναξιότητος στο ιερό μυστήριο της θείας Μεταλήψεως του αχράντου Σώματος και του τιμίου αίματος του Κυρίου μας. Και να αγωνιζόμεθα να διατηρούμε την ανάμνηση της ζωής και της θυσίας του Χριστού διαρκώς μέσα στην ψυχή μας, ώστε να μιμούμεθα το παράδειγμα της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης του και να προσπαθούμε να εναρμονίζουμε τη ζωή μας με τη δική του, ώστε να είμεθα πάντοτε ενωμένοι μαζί του και να αξιωθούμε και της αιωνίου βασιλείας του.