Πανηγύρισε ο περικαλλής Ιερός Ναός των Αγίων Αναργύρων Βεροίας

Την Τετάρτη 1 Νοεμβρίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τέλεσε Αρτοκλασία για τα μέλη του Λυκείου Ελληνίδων Βεροίας, όπως έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, ενώ κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Δωρεάν ελάβετε, δω­ρε­αν δότε». Κοσμάς και Δαμιανός· η αγία ξυνωρίς των Αναρ­γυ­ρων εγκαι­νιάζει και α­γι­­άζει ση­με­ρα την αρ­χη ενός μηνός ο οποίος κο­σμείται από τις ιε­ρες μνήμες πολ­λων με­γάλων πατέρων της Εκ­κλη­σίας μας και θαυματουργών αγί­ων. Εγκαι­­νι­α­ζει και αγιάζει και τις ψυ­χες μας, γιατί οι μνη­μες των αγίων μας αυτό το νόημα και αυ­τον τον σκοπό έχουν, να αγιά­ζουν τους πιστούς, να αγιάζουν ο­σους τις τιμούν, να αγιά­ζουν όσους προσέρχονται στους ναούς για να απο­δω­­σουν στους εκλεκτούς δού­λους του Θεού, τους οποίους Εκεί­νος περιέ­βα­λε με τη χάρη του Πα­να­γίου Πνεύματος, την αγά­πη και τον σεβασμό τους.

Αγιάζουν οι μνήμες των αγίων όμως ακόμη περισσότερο, όσους τους τιμούν πραγματικά, τους τι­μούν δηλαδή με τον αγώνα και την προσπάθειά τους να μιμηθούν τη ζωή και την αγιότητά τους, για­τι η πραγ­ματική τιμή των αγί­ων είναι κατά τον ιερό Χρυσό­στο­μο η μίμηση των αγίων.

Έτσι, όσοι επι­θυμούν να τους τι­μη­σουν πραγματι­κα, αγωνίζο­νται να τους μι­μηθούν και με τη δική τους βοήθεια και τη χάρη του Θεού απο­λαμ­βάνουν και αυτοί στο τε­λος, ως ανταπόδοση για τον αγώνα και την προσπάθειά τους να βαδίσουν κόντρα στο ρεύμα του κόσμου και της αμαρτίας, τη χάρη και τον αγιασμό του Θεού.

Όσοι, λοιπόν, τιμούμε σήμερα τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό, γνω­ρι­ζουμε ήδη ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθή­σου­με, εάν θέλουμε να τους τι­μη­σουμε πραγματικά. Γνω­­ρίζουμε τι από τη ζωή τους μπο­ρούμε να μι­μη­­θούμε.

Ανάργυροι είναι και ονο­­μάζο­νται οι τιμώμενοι άγιοι όχι γιατί δεν είχαν χρη­ματα, αλλά γιατί προ­­­σέφεραν δωρεάν, αναρ­γυ­ρως, τις υπηρεσίες τους προς τους αν­θρώπους.

Ανάργυροι είναι και ονο­­μάζο­νται οι εορταζό­με­­νοι άγιοι, γιατί διέ­νει­μαν τη δωρεά του Θεού δω­ρεάν σε όλους ανε­ξαι­ρέτως τους ανθρώ­πους. Διέ­νειμαν δωρεάν τη χα­ρη του Θεού, τη χάρη της ια­σε­ως των ασθενειών και των νοση­μάτων των ανθρώπων.

«Δωρεάν ελάβατε, δω­ρε­αν δότε», ψάλλει γι᾽ αυ­τους η Εκκλησία μας ση­μερα και ταυτόχρονα μας υπο­δει­κνύει τον τρόπο της μιμήσεως της ζωής τους.

῎Ας μην βιαστούμε όμως να που­με πως εμείς δεν έχουμε τη χάρη των ιαμάτων που ει­χαν οι άγιοι Ανάργυροι, δεν έχουμε τη δωρεά του Θεού για να μπορέσουμε να την προσφέρουμε στους συναν­θρω­­πους μας, άρα δεν ισχύει για μας το «δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε», άρα δεν έχουμε τι να δω­σουμε και κατά συ­νέπεια δεν μπο­ρούμε να τους μιμηθούμε.

Δεν υπάρχει κανείς από εμάς που να μην έχει λάβει κα­ποια δωρεά του Θεού. Δεν υπάρχει κανείς από εμάς που να μην έχει λάβει κα­ποια χάρη από τον Θεό. Ο,τι έχουμε, μας το έχει δώσει ο Θεός δω­ρεάν, μας το έχει δώσει ως δώρο και γι᾽ αυτό πρε­πει να είμα­στε πρόθυμοι να προσφέρου­με όσα έχουμε στους αδελ­­φούς μας. Ας θυμηθούμε τον λόγο του ιδρυτού της τοπικής μας Εκκλησίας, του πρωτοκορυφαίου αποστόλου Παύλου, ο οποίος λε­γει: «τοις πάσι γέγονα τα παν­τα». Έγι­να για όλους ο,τι είχε ο κα­θε­νας ανάγκη.

Εάν, λοιπόν, εμείς νομίζουμε ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο να προσφέρουμε στους αδελφούς μας, στους ανθρώπους γύρω μας, ας σκεφθούμε πως έχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τον χρόνο μας, την καλή μας διάθεση και την αγά­πη μας τα οποία μπορούμε να προσφέρουμε στους ανθρώπους, στους αδελ­φούς μας, βοηθώντας τους, πα­ρηγορώντας τους και στηρίζο­ντας τους όσο μπορού­με.

Το ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε να προσφέρουμε στον δι­πλα­­­νό μας, στον πλησίον μας αυτό που μπορούμε, γιατί η απόφαση αυτή είναι απο­τέλεσμα της αγά­πης. Είναι από­δει­ξη ότι αποφασίσαμε να βγού­με από τα στενά όρια του εαυτού μας και του εγωι­σμού μας και να δώσουμε και στον αδελ­φό μας, όποι­ος και αν είναι, αυτό που εμείς διαθέτουμε, αυτό που εμείς μπορούμε να δώσουμε.

Και δεν πρέπει να μας πε­ρισσεύει κά­τι για να το προσφέ­ρουμε. Πρέ­πει να μάθουμε να προσφέρουμε, έστω και εάν είναι από το υστέ­ρη­μα μας, γιατί και αυτό είναι δώρο του Θεού. Και εφόσον δω­ρε­αν ελά­­­­βαμε, πρέπει να δίδου­με και δωρεάν, εάν θέλουμε να μι­μηθού­με το πα­ρα­δειγμα της ζω­ης των αγίων Α­ναρ­­γύρων, εάν θέλουμε να τους τι­μου­με κατά χρε­ος και εάν θε­λου­με, όταν επι­κα­λού­με­θα τη χα­ρη και τη βοή­θειά τους, να τους βρι­σκου­με πρόθυ­μους αρω­γούς και ανάρ­γυ­ρους ια­τρούς των ψυ­χι­­κων και σω­­ματικών μας παθών.

Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε. Όχι γιατί έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύουμε ασθένειες, όπως οι άγιοι Ανάργυροι, αλλά έστω και λίγη αγάπη εάν έχουμε, μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας, στον πάσχοντα, στον θλιμμένο, στον αδικημένο, σε αυτόν που πολλές φορές δεν έχει στον ήλιο μοίρα και εμείς μπορούμε, έστω και με έναν λόγο μας να σταθούμε δίπλα του, να πιστεύσει ότι έχει κάπου να ακουμπήσει, ότι έχει κάποιον άνθρωπο για να στηριχθεί. Όλοι μας επομένως έχουμε. Προσέξτε, μη φανούμε την ημέρα της κρίσεως ενώπιον του δικαιοκρίτου Χριστού με άδεια τα χέρια από αγάπη, από καλοσύνη, από συμπαράσταση. Όχι εάν κάναμε θαύματα και θεραπεύσαμε τους ασθενείς, όπως είχαν το χάρισμα οι άγιοι Ανάργυροι -όσοι το έχουν μακάρι να το χρησιμοποιήσουν-, αλλά όλοι έχουμε να προσφέρουμε κάτι. Ας μας προβληματίσουν οι άγιοι Ανάργυροι, οι οποίοι δωρεάν έλαβαν από τον Θεό και δωρεάν προσέφεραν.