Την Τρίτη 8 Μαρτίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου στον Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του Ιατρού στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Η Ιερά Ακολουθία μεταδόθηκε απευθείας στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως, στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παύλειος Λόγος 90,2 FM».
Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
Εισήλθαμε από χθες στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, κατά την οποία μας καλεί η Εκκλησία μας να αγωνισθούμε πνευματικά και να ζήσουμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, να ζήσουμε όπως έζησαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως οι άγιοι τεσσαράκοντα μάρτυρες της Σεβαστείας, τους οποίους εορτάζουμε αύριο.
Ας ακούσουμε, λοιπόν, τι λέγει ο άγιος Λουκάς σε μία ομιλία του για τους αγίους.
Ήταν στρατιώτες, γράφει, του ρωμαικού στρατού και ομολογούσαν ότι όντως ήταν χριστιανοί, δεν το απέκρυπταν Όταν ο διοικητής τους απαίτησε να αρνηθούν την πίστη τους και να θυσιάσουν στα είδωλα, οι άγιοι δεν δέχθηκαν. Τότε τους συνέλαβαν και μετά από διάφορα βασανιστήρια τους οδήγησαν στη λίμνη της Σεβαστείας που ήταν παγωμένη και τους έριξαν μέσα γυμνούς, για να πεθάνουν από το κρύο. Για να κάνουν μάλιστα πιο δύσκολο το μαρτύριό τους είχαν όλη τη νύκτα ανοικτό κοντά στη λίμνη ένα λουτρό που προσέφερε θαλπωρή και ανάπαυση. Μεγάλος πειρασμός, αλλά οι άγιοι μάρτυρες υπέμεναν τη δοκιμασία, εκτός από έναν που δειλίασε. Βγήκε από τη λίμνη, έτρεξε προς το λουτρό, αλλά δεν πρόλαβε να μπει μέσα, γιατί πέθανε στο κατώφλι του.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα ουράνιο φως έλαμψε μέσα στο σκοτάδι και οι μάρτυρες είδαν φωτεινά στεφάνια να κατεβαίνουν από τον ουρανό. Το θέαμα ήταν μοναδικό, και δεν το έβλεπαν μόνο οι μάρτυρες, αλλά και οι στρατιώτες οι οποίοι τους επιτηρούσαν. Ένας μάλιστα από αυτούς, βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, πίστευσε στον Χριστό και φωνάζοντας ότι είναι και εκείνος χριστιανός, έβγαλε τα ρούχα του και μπήκε στα παγωμένα νερά για να λάβει τον στέφανο του μαρτυρίου, που είχε στερηθεί εκείνος ο οποίος είχε δειλιάσει.
Ας αφήσουμε όμως για λίγο τους αγίους μάρτυρες και ας σταθούμε σε εκείνον που δειλίασε. «Εδειλίασαν φόβω, ου ουκ ην φόβος», λέγει ο ψαλμωδός Δαβίδ. Φοβήθηκε, εκεί που δεν υπήρχε φόβος, γιατί ο Θεός υπόσχεται ότι θα ενισχύει και θα φυλάσσει τους μαρτυρές του.
Αν όμως εκείνος ο ταλαίπωρος δειλίασε και, θέλοντας να ζήσει, αρνήθηκε τον Χριστό, χάνοντας τελικά και την εδώ ζωή αλλά και την αιώνια, ας σκεφθούμε πόσες φορές δειλιάζουμε και εμείς και αρνούμεθα τον Χριστό, χωρίς καν να βρισκόμεθα στη θέση που βρέθηκε εκείνος. Διότι κάθε φορά που ο πειρασμός ή ο λογισμός μας παρακινεί να παρακούσουμε το θέλημα του Θεού και να κάνουμε κάτι αντίθετο, και εμείς υποχωρούμε, στην πραγματικότητα αρνούμεθα τον Χριστό και μάλιστα χωρίς να έχουμε κανένα κίνδυνο και κανένα φόβο. Και τον αρνούμεθα, χωρίς να σκεπτόμαστε τι είπε ο Χριστός για εκείνους που τον αρνούνται, ότι θα τους αρνηθεί και Εκείνος ενώπιον του Πατρός του του εν ουρανοίς.
Ας σκεφθούμε, λοιπόν, πόσες φορές έχουμε αρνηθεί τον Χριστό και ας μετανοήσουμε για τις μικρές, έστω, αυτές και καθημερινές αρνήσεις μας, όσο έχουμε χρόνο. Διότι το μόνο που μας αποκαθιστά ενώπιον του Χριστού για την άρνησή μας είναι η μετάνοια.
Και η Εκκλησία μας δεν μας προβάλλει μόνο παραδείγματα αγίων, όπως των εορταζομένων αύριο αγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων των εν Σεβαστεία μαρτυρησάντων, αλλά και παραδείγματα ανθρώπων που τον αρνήθηκαν ή που έζησαν μακριά του, αλλά μετανόησαν και κέρδισαν την αιώνιο ζωή.
Πρώτος από όλους είναι ο μαθητής του, ο απόστολος Πέτρος, ο οποίος, ενώ τον είχε προειδοποιήσει ο Χριστός ότι θα τον αρνηθεί, δειλίασε μπροστά σε μία υπηρέτρια και τον αρνήθηκε και είπε ότι δεν τον γνωρίζει και δεν υπήρξε μαθητής του. Και τι έκανε στη συνέχεια; Όταν λάλησε ο αλέκτωρ και θυμήθηκε τον λόγο του Κυρίου, «εξέλθων έκλαυσε πικρώς».
Να, η μετάνοιά του! Έκλαυσε πικρά, μετανόησε και ζήτησε το έλεος του Θεού και ο Χριστός όχι μόνο τον συγχώρησε αλλά και τον απεκατέστησε.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι αυτό του ληστού, ολόκληρη η ζωή του οποίου ήταν αντίθετη τόσο προς τον νόμο του Θεού όσο και προς κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.
Και όμως επάνω στον σταυρό συνειδητοποίησε τι έκανε και ζήτησε και αυτός εν μετανοία να τον θυμηθεί στη βασιλεία του, και κέρδισε και αυτός την άφεση. Έκλεψε τον παράδεισο, όπως λένε οι πατέρες, με τη μετάνοια και την ομολογία του.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα μετανοίας, συνεχίζει ο άγιος Λουκας. Ο όσιος Βάρβαρος, που ήταν ληστής, κάποια ημέρα σκεπτόμενος τη ζωή του ανατρίχιασε και πήγε σε έναν ιερέα και του ζήτησε να τον ρίξει σε ένα στάβλο με χοίρους. Και εκεί έζησε τρία χρόνια και μετανόησε. Και ο Χριστός δέχθηκε τη μετάνοιά του και του έδωσε τη χάρη των θαυμάτων. Αλλά και ο όσιος Ιάκωβος ο θαυματουργός, έλαβε τη χάρη του Θεού, αφού κλείσθηκε σε ένα σπήλαιο γεμάτο από οστά νεκρών, θέλοντας να μετανοήσει, γιατί εξαιτίας της πανουργίας του διαβόλου είχε πέσει σε ένα βαρύ αμάρτημα. Και ο Χριστός δέχθηκε και τη δική του μετάνοια και του έδωσε, όπως είπαμε, τη χάρη προς επιβεβαίωση της αφέσεώς του.
Καθώς, λοιπόν, εισήλθαμε και εμείς στην περίοδο αυτή της μετανοίας, ας διδαχθούμε από τα παραδείγματα των αγίων της Εκκλησίας μας, από τα παραδείγματα της μετανοίας, για να βρούμε και εμείς το έλεος και τη χάρη του Θεού.
Ένα μεγάλο παράδειγμα για όλους μας είναι η αγία Μαρία η Αιγυπτία, μία κοινή γυναίκα, μία γυναίκα η οποία είχε οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στην αμαρτία και έφθασε μέχρι τα Ιεροσόλυμα να αμαρτάνει. Αλλά εκεί ήλθε εις εαυτήν, όπως ο άσωτος. Ενεθυμήθη ότι αυτό που κάνει είναι φοβερό και για την ψυχή της αλλά και για την ψυχή τόσων ανθρώπων.
Και θέλοντας να μπει στον ναό της Αναστάσεως, να προσκυνήσει και εκείνη τον Σταυρό του Κυρίου, τη σταμάτησε η χάρη του Θεού, της έδωσε δηλαδή μία ευκαιρία να μετανοήσει. Και πράγματι, βλέποντας ότι όλοι μπαίνουν και αυτή δεν μπορεί να μπει, ζήτησε το έλεος του Θεού, παρακάλεσε την Παναγία μας να την βοηθήσει να είναι σταθερή στη μετάνοιά της. Και έφυγε στη συνέχεια, πήγε πέρα από τον Ιορδάνη και ασκήτευσε σαράντα χρόνια. Και έφθασε σε σημείο να υπερίπταται ως άγγελος. Τόση καθαρότητα πλέον είχε η ζωή της, που στο τέλος ο Θεός την ελέησε, της έστειλε έναν αββά της ερήμου, την εξομολόγησε, την κοινώνησε και έφυγε από τη ζωή αυτή. Και είναι πλέον η τόσο αμαρτωλή αυτή γυναίκα παράδειγμα μετανοίας για όλους μας.
Θα τη δούμε στο τέλος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής που την προβάλλει η Εκκλησία μας. Δεν προβάλλει την αμαρτωλή ζωή της, αλλά προβάλλει τη μεγάλη μετάνοιά της.
Ας ακολουθήσουμε και εμείς όλους αυτούς, διότι, όπως είπα, καθημερινά είτε στα μικρά είτε στα μεγάλα αμαρτάνουμε. Ας ζητήσουμε εν μετανοία το έλεος του Θεού. «Το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου».