Του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου
Σύμφωνα με το εκκλησιαστικό μας ημερολόγιο, συμπληρώθηκαν σήμερα οι τρεις εβδομάδες του Τριωδίου και απόψε, με τον πρώτο Κατανυκτικό Εσπερινό, μπαίνουμε στην Καθαρά Εβδομάδα, την πρώτη της Αγίας και ΜεγάληςΤεσσαρακοστής. Στο τέλος της, η Μεγ. Εβδομάδα θα μας οδηγήσει στην Κυριακή του Πάσχα και της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Μέχρι εκείνη, «την κλητή και αγία ημέρα», προηγείται αυτή η κατανυκτική περίοδος, στην οποία η Εκκλησία με περισσότερες λατρευτικές και ειδικές ακολουθίες μας βοηθάει να κατανοήσουμε την πορεία του Κυρίου μας προς τον Γολγοθά και τον Τάφο. Να καταλάβουμε ότι ο Χριστός «έπαθε» για να λυτρώσει εμάς από τις αμαρτίες μας και ότι ο θάνατός Του έγινε η ζωή μας και μάλιστα «περισσόν ζωής».
Ο Χριστιανός, καθώς προχωρεί προς το Πάσχα ανεβαίνει. Ανεβαίνει στο μεγαλείο των τεραστίων διαστάσεών του, όταν γονατίζει και μιλάει στο Θεό (όπως μιλάει σ’ ένα φίλο του)· όταν αφουγκράζεται το θέλημα του Θεού (την Εκκλησία Του)· όταν νηστεύει τον εγωισμό του και την τροφή του (όχι σαν αποτέλεσμα ανάγκης), αλλά θεληματικά, ως λογική λατρεία, ως προσφορά προς τον Κύριο. Ο Χριστιανός, μέχρι το πρωΐ του Μεγ. Σαββάτου έχει ήδη ανοιχθεί σ’ έναν ορίζοντα που μέσα στο σύμπαν διαρκώς διευρύνεται και εκεί χωράνε όλοι και όλα: άγγελοι, άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι, εχθροί, ζώα, κτήνη, κήτη, πουλιά, βουνά, πηγές, θάλασσες, γη, ουρανοί, αέρας, αιθέρας, φωτιά, παρελθόν, παρόν και μέλλον, όπου «τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Οπότε έτσι, αντιλαμβανόμαστε οι χριστιανοί ότι, το «Χριστός Ανέστη» καθίσταται νικηφόρος παιάνας της νίκης μας κατά του μόνου αδυσώπητου και άτεγκτου έχθρού μας, που είναι ο θάνατος. Ο οποίος πατιέται, ολότελα συντρίβεται με το θάνατο του Σωτήρος μας κι εμείς απλώς καλούμαστε να απολαύσουμε τις δάφνες του και να κληρονομήσουμε την ετοιμασμένη από Εκείνον για χάρη μας βασιλεία Του. Τα ξέρουμε αυτά οι Χριστιανοί, έτσι δεν είναι; τα ζούμε, όχι σαν επετειακές γιορτές αλλά σαν βιωματικές εμπειρίες που εμπεδώνουν μέσα μας τη ζωή, την όντως ζωή, την «κατά Χριστόν ζωή» κι εύχομαι έτσι να τα ξαναζήσουμε κι εφέτος!
Είπα «εφέτος»! τι το θέλω και το θυμάμαι το εφέτος! Θα μου πείτε, μήπως μπορούμε να το ξεχάσουμε; Εφέτος, γύρω μας επικρατεί πόλεμος. Κάθε πόλεμος είναι παρανοικός, φέρνει πόνο, θλίψη, θάνατο. Όταν ο πόλεμος είναι θρησκευτικός, τότε γίνεται ανελέητα σκληρότερος. Όταν πάλι ο πόλεμος διεξάγεται από Χριστιανούς ενάντια σε Χριστιανούς, τότε εκτός από σώματα σκοτώνει και ψυχές, αλλά σκοτώνει και «την εν υμίν ελπίδα» και γίνεται αφορμή να βλασφημείται το όνομα του Θεού «εν τοις έθνεσι».
Πόλεμος Ορθοδόξων ενάντια σε Ορθοδόξους σημαίνει κάτι χειρότερο. Οι Ορθόδοξοι διαφυλάξαμε την αλήθεια της Χριστιανικής Πίστεως ανόθευτη και την Ιερά μας Παράδοση ακέραιη, έτσι δεν είναι; Οι Ορθόδοξοι μέχρι τώρα στην Ιστορία μας δεν βαρυνόμαστε με θρησκευτικούς πολέμους. Οι Ορθόδοξοι μέχρι τώρα στην Ιστορία μας δεν στιγματιζόμαστε με «Ιερές Εξετάσεις». Κι αν κάποτε αγκαλιάσαμε την κοσμική εξουσία, ο λαός μας διόλου δεν βλάφτηκε απ’ αυτήν την εκτροπή. Κι αν κάποτε «εθναρχήσαμε», ο Θεός πορφύρωσε την υπέρβαση με το αίμα μας κι απ’αυτό το αίμα «ώσπερ πελεκάν», ήπιε ο λαός μας και επέζησε.
Όμως, τους Ορθόδοξους λαούς, το Κοινό Ποτήριο δεν μας ένωσε. Η ίδια Πίστη, η ίδια Λατρεία, η ίδια Πνευματικότητα δεν μας έφεραν κοντά. Αυτή η τραγική διαπίστωση πρέπει πιά να ερμηνευθεί. Που οφείλεται άραγε; Πρόχειρα, θα σκεφθεί κάποιος: μήπως, στις αμαρτίες μας!
Όμως, ξέρουμε ότι ο Θεός τους αμαρτωλούς δεν τους εξουθενώνει, δεν τους τιμωρεί. Τους αγαπά και συγχωρεί κάθε αμαρτία τους. Εδώ, χρειάζεται να προσέξουμε! «Υπάρχει μια αμαρτία», είπε ο Χριστός, «η οποία δεν συγχωρείται». Όχι, επειδή δεν το θέλει ο Θεός, αλλά επειδή δεν το θέλει ο άνθρωπος! Η αμαρτία που δεν συγχωρείται είναι «η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος», δηλ. η αμετανοησία, ο οποία εδράζεται στην έπαρση και στην αλαζονεία του ανθρώπου, δηλ. στον εγωισμό του!
Λοιπόν, μήπως οι Ορθόδοξοι αναθρέψαμε μέσα μας τόση αυταρέσκεια, ότι τάχα είμαστε καλύτεροι από άλλους, αλλοδόξους, αλλοθρήσκους και αθέους; Η Πίστη μας, όντως! ανόθευτη και ακέραιη είναι η αξιοπρεπέστερη, η διαυγέστερη, η λογικότερη, η πνευματικότερη εμπειρία του Θεού, που λυτρώνει, ελευθερώνει, αναπαύει και ανεβάζει τον άνθρωπο, όσο καμμιά άλλη πνευματοδοξία, πράγματι! Εμείς, όμως; Εμείς, είμαστε αντάξιοί της; Γιατί αν δεν είμαστε, τότε δικαίως έρχεται η ευεργετική Πρόνοια του Θεού να μας προσγειώσει· «ο δοκών εστάναι, βλεπέτω μην πέση». Και όσο περισσότερη είναι η ψευδαίσθησή μας, ότι «στεκόμαστε καλά», τόσο παταγωδέστερη είναι η προσγείωση· «και ην η πτώσις αυτής μεγάλη».
Όσοι δεν αντέχουν αυτήν την προσωπική πνευματική αυτοκριτική, αποδίδουν την αδυναμία σύγκλισης των Ορθοδόξων λαών, στο σαράκι του εθνικισμού, το οποίο σαν χρυσαλίδα ξεπετάχτηκε από το κουκούλι της Ελληνικής Επαναστάσεως. Εθνικισμός δεν είναι να αγαπάς το έθνος σου (φυσικά και αγαπάμε και καμαρώνουμε για το έθνος μας), εθνικισμός είναι να μισείς τα άλλα έθνη. Βέβαια, το 1872 το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσπάθησε να σταματήσει τον εθνικισμό στα Βαλκάνια. Δεν εισακούστηκε και το ανελέητο κακό φούντωσε. Όταν το 2016 η Ορθοδοξία (για πρώτη φορά ύστερα από 1000 χρόνια, για πρώτη φορά χωρίς αυτοκρατορική εντολή, αλλά) ως Εκκλησία συγκάλεσε στην Κρήτη, την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, υπήρξαν εθνικιστικές Ορθόδοξες Εκκλησίες που προσπάθησαν να την ματαιώσουν (με επιχειρήματα που αφελείς Έλληνες έριχναν, σαν νερό στο μύλο τους). Θυμάμαι ρίγησα, όταν στην Κρήτη άκουσα την αγωνιώδη έκφραση του Οικουμενικού Πατριάρχου μας: «…Έλληνες είμαστε, αλλά αν το προτάξουμε, εδώ μέσα θα γίνουμε δέκα κομμάτια, γι’αυτό να προτάξουμε την Ορθόδοξη ιδιότητά μας». Στον αντίποδα εκείνης της οικουμενικής προτάσεως, είναι οι προ ημερών σκανδαλώδεις ανακοινώσεις του Πατριαρχείου Μόσχας για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Σήμερα, γύρω μας, δίπλα μας και μέσα μας, βιώνουμε μια τριπλή τραγική πραγματικότητα:
- Ανήκουμε οι Έλληνες σε υπερθνικούς (πολιτικούς και στρατιωτικούς) Οργανισμούς, που την ίδια τωρινή τους ευαισθησία δεν την έδειξαν όταν παρόμοιες αδικίες διεπράχθησαν σε βάρος μας, στα 1922, 1945 και 1974. Αναγκαστικά μένουμε μαζί τους, δεν έχουμε άλλη λύση, επειδή ο «επιτήδειος ουδέτερος» γείτονάς μας, εξακολουθεί να μας απειλεί και οποιαδήποτε, σήμερα, μετακίνηση συνόρων στα Βαλκάνια θα ανοίξει …την κόλαση. Η Αλεξανδρούπολη είναι στον άσφαλτο μονόδρομο των γεωπολιτικών εξελίξεων και συγχρόνως σταθερό σημείο στο ρευστό γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής μας.
- Ο πολιτικός κόσμος της Πατρίδος μας δεν καταφέρνει να ομονοήσει ούτε στα πλέον εθνικώς αναγκαία και έτσι δίνει το σινιάλο ενός πολυμερούς διχασμού σε κάθε πτυχή της ελληνικής καθημερινότητος. Αυτό επιτυγχάνεται επειδή εμείς οι πολίτες δεν έχουμε αναπτύξει σοβαρά πολιτικά κριτήρια αλλά ούτε και δημοκρατική υπευθυνότητα.
- Η ελληνική κοινωνία οσφραίνεται πιά την βαρειά μυρωδιά της σήψης. Βία φανερή και κρυφή, στα σπίτια, στον ιδιωτικό τομέα και στον δημόσιο, έμφυλη, ρατσιστική, αθλητική, καλλιτεχνική και κάθε άλλης μορφής. Ανηθικότητα, σε κάθε βαθμό, από την εύκολη έκτρωση μέχρι το αληθινό η ψεύτικο «metoo». Διαφθορά, χωρίς ίχνος ηθικού φραγμού, σε εκπαιδευτικούς, σε κληρικούς, σε επιστήμονες και σε «υψηλά ισταμένους καθώς πρέπει επωνύμους». Διαστροφή, που διεκδικεί την αποδοχή και την καταξίωση και συντρίβει όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο ορμητικό ρεύμα του δικαιωματισμού και της διαφορετικότητος, που ονομάστηκε και Κίνημα Πολιτικής Ορθότητος! Αυτή η πραγματικότητα διέπει, σήμερα, το νού και την καρδιά της Ελληνικής κοινωνίας, με διόλου ευοίνωνες ελπίδες βελτίωσης η έστω προβληματισμού, προκειμένου να βρούμε το βηματισμό μας προς το αδήριτο «αύριο» της σύγκρουσης των πολιτισμών. Ποιος δεν το βλέπει, ότι η θρυλούμενη σύγκρουση των πολιτισμών άρχισε; ότι ο κόσμος χωρίζεται ξανά; ότι οι κοινωνικές ομάδες έχουν ρόλο μόνο όταν διαθέτουν ψυχή και πνευματική ικμάδα; Ποιος δεν το βλέπει ότι οι θρησκείες δρούν άλλοτε ως προστατευτικό αδιάβροχο κι άλλοτε ως στρατιωτικό αμπέχονο; Ποιος δεν το βλέπει ότι οι Χριστιανικές Εκκλησίες έχουν μπροστά τους μία ακόμα (την τελευταία τους), ευκαιρία να λειτουργήσουν ως «Σώμα Χριστού» για να αναδειχτούν οι Χριστιανοί «μέλη εκ μέρους»;
Οπότε, έρχομαι στα δικά μας.
Ο Χριστός μας έχει προτείνει να είμαστε οι Χριστιανοί «το αλάτι της γης»· άραγε, είμαστε; Να μην αναφερθώ στα γενικά αλλά να μιλήσω για τα δικά μας, στην Πατρίδα μας και στην Επαρχία μας.
Μπαίνουμε στην Αγία και Μεγ. Τεσσαρακοστή, οπότε είναι ανάγκη να κάνουμε αυτοκριτική για την πνευματική μας κατάσταση. Χωρίς αυτοκριτική ζούμε σε φούσκα ψευδαισθήσεων πως «όλα είναι καλά», πως «όλα προχωρούν τέλεια», οπότε τότε δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα βελτιώσεως και σωτηρίας.
Λοιπόν, πριν την πανδημία ζούσαμε την εκκλησιαστική μας ζωή, παλεύαμε να γίνουμε καλύτεροι, όπως μας θέλει ο Θεός, με αγώνα, με προσευχή, με προσοχή, με νηστεία, με θ. Κοινωνία. Με όλα αυτά οικοδομούσαμε ο καθένας μας την πνευματική του ζωή. Βέβαια, ο Απ. Παύλος επισημαίνει: «ο καθένας ας προσέχει, με τι υλικά χτίζει… χτίζει με χρυσάφι, με ασήμι, με πολίτιμους λίθους, με ξύλα, με χορτάρια η με καλάμια»; Και συνεχίζει στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή: «θα ρθεί μια μέρα που του καθενός το έργο, θα φανερωθεί, θα ρθεί φωτιά που θα το
δοκιμάσει».
Παραχώρησε, λοιπόν, ο Θεός φωτιά, αυτήν την δοκιμασία. Και τότε αποκαλυφθήκαμε οι Ορθόδοξοι «…με τι υλικά χτίζαμε»!
Η Εκκλησία είπε να κλείσουν οι ναοί της Χώρας μας. Νομίζετε ότι ήταν απόφαση που με ευκολία πήρε η Ιεραρχία; Στους ναούς των αρχαίων Ελλήνων ο λαός ποτέ δεν έμπαινε μέσα, τα δρώμενα γινόντουσαν στην αυλή, μέσα ήταν μόνο το είδωλο του θεού. Το ίδιο και στο Ναό του Σολομώντος, μέσα δεν έμπαιναν οι Ισραηλίτες ποτέ. Μόνο οι ιερείς έμπαιναν, μια φορά την εβδομάδα στα Άγια και μόνο ο Αρχιερεύς, μια φορά το χρόνο στα Άγια των Αγίων. Τότε ήταν που ο Χριστός φώναξε: «Τι αξίζει περισσότερο ο χρυσός η ο ναός…»; Όμως, η Εκκλησία ανέστρεψε αυτήν την εικόνα, οι Χριστιανοί μπαίνετε μέσα στους ναούς, τα παιδιά σας μπαίνουν ακόμα και στο ιερό Βήμα. Άρα, λοιπόν, για την Εκκλησία, εσείς είστε ο ναός κι όχι το κτίσμα, «ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν; …ο γαρ ναός του Θεού άγιός εστιν, οίτινες εστε υμείς».
Οπότε, η Εκκλησία, στην προκειμένη περίπτωση, τι να έκαμνε; Να νοιάζονταν για το λαό της η για τα κτίσματα; Έκλεισε τα κτίσματα για να προστατεύσει τα παιδιά της. Για να διαφυλάξει τα λογικά της πρόβατα. Κάποια απ’αυτά όμως, εκδηλώθηκαν ως ερίφια: καθένας πήρε το δρόμο του, τη στράτα του, το μονοπάτι του…
Ακούστηκαν πικρά λόγια, όπως «πρόδωσαν…» ο Πατριάρχης, ο Αρχιεπίσκοπος, η Ιερά Σύνοδος… όλοι! Και οι Ορθόδοξοι, στην πρώτη περίοδο της πανδημίας, έγιναν προτεστάντες, διαμαρτυρόμενοι! Κάποιοι ιερείς, άνοιγαν «το μαγαζάκι τους» κρυφά, έβαζαν μέσα «τους καλούς πελάτες», από το παραπόρτι! Κάποιοι επίσκοποι, όσα αποφάσιζαν στην Σύνοδο, δεν τα εφάρμοζαν στις Επαρχίες τους, μην τυχόν χάσουν τη δημοφιλία τους. Όμως, αυτό δεν είναι Εκκλησία, δεν είναι Ορθόδοξη Εκκλησία!
Έφτασαν στο σημείο, κάποιοι να διαλαλήσουν ότι έχουν ως πρότυπο της ανυπακοής τους τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Μα, ο ομολογητής εκείνος, σε Συνόδους μιλούσε, εκεί αγωνιζόταν για τις Ορθόδοξες θέσεις του, δεν έβγαινε έξω από την Εκκλησία, ούτε έγραφε ανώνυμα σε ιστοσελίδες! Ούτε εξέφρασε ποτέ λόγο η λέξη ενάντια στην Εκκλησία, ούτε αποτειχίστηκε, ούτε αποστασιοποιήθηκε απ’ αυτήν.
Ενώ λοιπόν, η Εκκλησία μάτωνε και αιμορραγούσε για τα παιδιά της, κάποια απ’αυτά την πετροβολούσαν. Θυμάμαι μια ομάδα κυριών από τις Φέρες που διαμαρτυρόμενες μου έγραφαν ανώνυμα «…γιατί, Σεβασμιώτατε»! και μου έστελναν και διαφωτιστικά κείμενα!
Όμως, κανένας δεν με ρώτησε πως ένιωθα, όταν λειτουργούσα μέσα στους ναούς της πόλεώς μας με δύο τηλεοπτικές κάμερες, χωρίς εσάς! Κανένας δεν με ρώτησε πως ένιωθα όταν έβλεπα από το Επισκοπείο να μαζεύεστε έξω από τις κλειστές πόρτες και να προσπαθείτε να ακούσετε μέσα τους ύμνους!
Γιατί δεν έδινα εντολή να ανοιχτούν οι πόρτες;
Επειδή, ήξερα ότι το Νοσοκομείο μας δεν είχε θέσεις στις Μ.Ε.Θ. για όλους μας, ούτε διέθετε μονοκλωνικά για όλους μας!
Κάποιοι φωνασκούσαν «θα μας προστατεύσει ο Θεός», «δεν φοράμε μάσκες όταν ασπαζόμαστε τις εικόνες» και παρόμοια. Τα ίδια λόγια είπε ο σατανάς όταν παρακινούσε το Χριστό να κάνει τις πέτρες ψωμιά η να πέσει από τη στέγη του Ναού του Σολομώντος κάτω. Κι ο Χριστός, θυμάστε τι του απάντησε…
Άλλη αφορμή για διχοστασία, η ώρα που ειπώθηκε το «Χριστός Ανέστη» κι αν επιτρέπεται να κάνουν οι ιερείς δυό θείες Λειτουργίες μέσα στην ίδια ημέρα! Λες και δεν ξέρει η Εκκλησία γιατί τελεί εσπερινούς το πρωΐ και όρθρους τα απογεύματα! Λες και δεν ξέρει η Εκκλησία πότε αναστήθηκε ο Χριστός και πόσες ημέρες έμεινε στον Άδη! Λες και δεν ξέρει η Εκκλησία πότε αρχίζει η ημέρα σύμφωνα με την Αγία Γραφή και πότε σύμφωνα με το Αστεροσκοπείο Greenwich!
Άλλη αφορμή για διχοστασία, το εμβόλιο! Λες και γνωρίζει κανείς να ερμηνεύει την Αποκάλυψη καλύτερα από την Εκκλησία! Λες και μπορεί κανείς να αποφύγει όσα λέει η Αποκάλυψη ότι θα γίνουν! Αλλά, να! τι λέει η Αποκάλυψη: όσοι θα εμπιστευθούν το Αρνίο θα σωθούν και το Αρνίο είναι ο Χριστός και ο Χριστός είναι η Εκκλησία. Γιατί δυσκολευόμαστε να το αποδεχτούμε; Χριστός έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει κι όταν η Εκκλησία θαλασσοδέρνεται είναι για να «ξυπνήσουμε» το Χριστό μέσα μας, που τάχα λαγοκοιμάται.
Θα μου πείτε, «γιατί τα λες σ’ εμάς αυτά σήμερα; στους ιερείς πες τα και σε κάποιους επισκόπους, εκείνοι μας παρέσυραν»! Είναι αλήθεια ότι, στον διαδικτυακό-Μητροπολίτη Μόρφου, έγραψα: «Σεβασμιώτατε, αρκετοί χριστιανοί και στη Μητρόπολή μου, σας θεωρούν υπεύθυνο για το θάνατο συγγενών τους και είσθε, απορώ λοιπόν, πως ησυχάζει η συνείδησή σας»! Αλλά ερωτώ κι εσάς· ο Μόρφου σας νοιάζεται περισσότερο από εμένα; Κι αν εκείνος έχει περισσότερη παρρησία ενώπιον του Θεού, γιατί δεν ήρθε να αναστήσει όσους έστειλε στο θάνατο επειδή τον άκουσαν;
Ιερεύς υπήρξε και εδώ, που θέλοντας να κρύψει την απειθαρχία του, έστειλε εναντίον μου τα Εσωτερικά μας Σημειώματα στις ιστοσελίδες. Ασυγχώρητο σφάλμα, γι’ αυτό, και μερικοί ακόμα, απέφευγαν να ρθούν στη Μητρόπολη, φοβούμενοι μην τυχόν τους επιτιμήσω. Μα, ήδη κρίθηκαν και κατακρίθηκαν, οι ενορίτες τους τους προσπέρασαν, τους αγνόησαν, υπάκουσαν στην Εκκλησία. Ανταρσία, λοιπόν, οι ιερείς που σύμφωνα με τους Κανόνες οφείλουν να είναι αρμονισμένοι με τον Επίσκοπό τους «όπως οι χορδές με την κιθάρα». Επαναστάτησαν, οπότε, πως μπορούν να αποκαλούν «πατέρα και ποιμενάρχη τους» τον Επίσκοπο, αν αυτός θέλει το κακό τους; Πως μπορούν να λειτουργούν μνημονεύοντας το όνομά του ως σημείο ενότητος της Ευχαριστιακής Συνάξεως του Σώματος των πιστών; Είναι αλήθεια, ότι ένας ιερεύς μας ήρθε και παραιτήθηκε γραπτώς από την ενοριακή του θέση, επειδή, όπως σημείωσε στην παραίτησή του, δεν μπορεί να πειθαρχήσει στις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου! «Πάτερ μου, την ιερωσύνη που σου έδωσε η Εκκλησία να επέστρεφες, όχι τον διορισμό σου! Την ιερωσύνη σου κατέστησες ανενεργό»! Οι ιερείς, είμαστε αυτό που είμαστε, δυνάμει του Μυστηρίου που μας έδωσε η Εκκλησία κι όχι δυνάμει ενός κρατικού διορισμού στο Δημόσιο τομέα! Προσεύχομαι πολύ για τον ιερέα μας αυτό, να τον φωτίσει ο Χριστός να καταλάβει ότι το «ανεξάλειπτον» είναι τεράστιο βάρος!
Αυτή η συμπεριφορά των ιερέων ανέδειξε «το πρόβλημα του γεροντισμού», στην Πατρίδα μας. Των πνευματικών που ειδωλοποιούν τον εαυτό τους και, την καλώς νοούμενη έννοια της υπακοής (για τις μοναστικές αδελφότητες), προσπαθούν εσφαλμένα, να την επιβάλουν στους πιστούς που εμπιστεύονται το πετραχείλι τους. Έτσι, αυτό ακριβώς που ζητεί η προς Εβραίους Επιστολή να αποφεύγουν οι ποιμένες, κάποιοι εξομολόγοι δυστυχώς το εφαρμόζουν: δίνουν γάλα και όχι στερεά τροφή, ενώ «πας ο μετέχων γάλακτος και ου στερεάς τροφής, νήπιός εστι, άπειρος λόγου δικαιοσύνης, τελείων δε εστιν η στερεά τροφή…». Αυτή η τακτική έδωσε αφορμή στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο να διακωμωδούνται οι πνευματικοί που σκοτώνουν με την καθοδήγησή τους πολύτεκνους γονείς και κυοφορούσες γυναίκες. Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι φταίει το Μυστήριο της Χάριτος να ευτελίζεται; Γιατί να αμφισβητείται η τεράστια δραστικότητα του Μυστηρίου της Μετανοίας και ενώ είναι δρόμος που οδηγεί στη ζωή, να εμφανίζεται ως μονοπάτι που στέλνει στο θάνατο;
Ακόμα και το Μυστήριο της θείας Κοινωνίας επιτρέψαμε να συζητείται από άγευστους και ανίδεους της «κατά Χριστόν» ζωής μας. Εμείς φταίμε, όχι εκείνοι. Θυμάστε που σας έλεγα: «να φοράτε μάσκα καθ’ όλη τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας και να την βγάζετε μόνο όταν φτάσετε μπροστά στο Άγιο Ποτήριο για να κοινωνήσετε». Και ότι «την θ. Κοινωνία δεν την συζητάμε καθόλου, είναι Μυστήριο, είναι θαύμα, είναι εμπειρία ζωής και σωτηρίας». Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι σε καμμιά Κυβερνητική Απόφαση δεν αναφέρθηκε το θέμα της θείας Κοινωνίας, ακριβώς επειδή ο νομοθέτης, ξέρει τα όριά του και από σεβασμό δεν το άγγιξε. Και βγήκαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, στους λασπωμένους δρόμους του διαδικτύου, να καυχώνται για το Μυστήριο, να προσκαλούν «ελάτε να κοινωνήσετε και θα δείτε ότι δεν θα πάθετε τίποτε», λες και το Μυστήριο «σηκώνει έρευνα», λες και η δραστικότητά του οφείλεται σ’ εμάς, λες και τα μεγαλεία του Θεού χρειάζονται διαφήμηση!
Αυτά ήταν τα λάθη μας, των Ορθοδόξων, τεράστια λάθη που έγιναν αφορμή να βλασφημείται το Όνομα του Θεού μας και να περιπαίζεται η εμπειρία της εκκλησιαστικής μας Παραδόσεως, από θεατρίνους της ευσέβειας και ψιλικατζήδες της λογικής Λατρείας μας.
Εδώ, οφείλω να σας δώσω μια εξήγηση για τοπικό συμβάν. Εξαιτίας των όσων κακώς συζητούντο από εμάς για την θεία Ευχαριστία και την αμφισβήτηση που ξεσηκώθηκε από άλλους, πράγματι, είπα στον Εφημέριο του Ναού της Παναγίας μας, στο Στρατόπεδο Ζήση, να μεταδώσει την θεία Κοινωνία όπως την μεταδίδουμε στην θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, με το χέρι. Ποιος από σας, δεν έχει ακούσει αδελφούς μας χριστιανούς που διστάζουν από ολιγοπιστία να πλησιάσουν την θεία Κοινωνία λόγω του τρόπου μεταδόσεώς της; Εξαιτίας αυτής της ολιγοπιστίας τους πρέπει να καταδικαστούν σε ακοινωνησία; Γιατί να μην τους δώσουμε την ευκαιρία να κοινωνήσουν «κάπως αλλιώς»; Να αφήσουμε δηλ. το Μυστήριο να θαυματουργήσει μέσα τους, να εξανεμίσει τις αμφιβολίες τους, να τους προσθέσει πίστη και στη συνέχεια να τους στερεώσει στην Παράδοσή μας; Κυττάξτε, εγώ γνωρίζω τι σημαίνει πνευματικός θάνατος λόγω ακοινωνησίας και πονάω πολύ για όσους δεν κοινωνούν. Προσευχήθηκα, λοιπόν, πολύ, μελέτησα πολύ, ρώτησα δυό πνευματικούς ανθρώπους και τόλμησα ώστε κανείς αλεξανδρουπολίτης να μην στερείται τον Χριστό, εξαιτίας του δισταγμού του για την κοινή λαβίδα. Όμως, ούτε ο ιερεύς του Ναού συμμερίστηκε την ποιμαντική αγωνία μου, ούτε οι «επαγγελματίες ευλαβείς» που άρχισαν να φωνάζουν αγοραίως στο Ναό, ότι δεν δέχονται την τάχα καινοτομία, ενώ συγχρόνως, έκαναν και τις απαραίτητες λήψεις με τα κινητά τους τηλέφωνα που στη συνέχεια πρόβαλαν στο διαδίκτυο κατηγορώντας με. Ο Θεός ξέρει την αγωνία μου για το θέμα και την πρόθεσή μου να μην υπάρχει άνθρωπος που δεν είναι μπολιασμένος με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας. Ο Θεός ας συγχωρέσει όσους αρνήθηκαν και πολέμησαν με ευσεβιστική αυτάρκεια αυτήν την πρόσκληση του Χριστού προς όσους ακόμα Τον διστάζουν.
Σχετικά με το εμβόλιο. Όταν η Εκκλησία βεβαιώνει ότι όσα λέγονται για τσιπάκια είναι αρρωστημένα αποκυήματα της φαντασίας προτεσταντικών σεναρίων του Χόλλυγουντ, όταν η Εκκλησία βεβαιώνει ότι όσα λέγονται περί εμβρυακών κυττάρων είναι θεωρίες που προέκυψαν σε συζητήσεις της Β’ Βατικανής Συνόδου, τότε προς τι αυτή η ανευλάβεια και η άρνηση των τάχα χριστιανών – μελών της Εκκλησίας;
Τι νομίζετε; ξεγυμνώσαμε όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι τα μπράτσα μας για να σας ξεγελάσουμε; Για να σας κοροιδέψουμε; Ακούστε, η Εκκλησία μας δεν αντιμετωπίζει λοιμική νόσο για πρώτη φορά μέσα στην δισχιλιόχρονη ιστορία της. Γνώρισε αλλεπάλληλους λοιμούς και ξέρει να αντέχει και να προφυλάσσει τα παιδιά της. Στην πρόσφατη πανδημία, ένα μόνο δεν κατάφερε: να θεραπεύσει τα αρρωστημένα σενάρια συνωμοσίας που κυκλοφορούσαν στα τάχα εκκκλησιαστικά μμε. Η Εκκλησία μας «σήκωσε τα χέρια» της μπροστά στον υπερφίαλο εγωισμό των τάχα Χριστιανών της, που αντί να πιστέψουν την Εκκλησία, πίστευαν τους ανεύθυνους, τους ανώνυμους και τους άσχετους.
Κάποιοι είπαν «ας εμβολιαστούν οι άλλοι πρώτα κι αν δω ότι δεν παθαίνουν τίποτε, τότε θα εμβολιαστώ κι εγώ». Ωραία, χριστιανική άποψη! Ενώ θα έπρεπε οι Χριστιανοί να μπούμε μπροστά ώστε αν πάθουμε, να πάθουμε εμείς και να σωθούν οι άλλοι. Τώρα, για να σωθούν οι «καλοί χριστιανοί» εμβολιάσθηκαν τα παιδιά, που αλλιώς δεν θα χρειαζόταν. Τώρα, αυτοί οι «καλοί χριστιανοί» θα ρθούν με ήρεμη συνείδηση να κοινωνήσουν; Σ’ αυτούς οφείλονται τόσοι θάνατοι και η διατήρηση του ιού μέχρι σήμερα. Αλλά και αύριο, τα 200 αυτοάνοσα που αναπτύχθηκαν στους ανεμβολίαστους (τόσα έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα) και θα βασανίσουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού, πάλι σ’ αυτούς θα οφείλονται. Ο Θεός ας μας λυπηθεί για την δίκαιη μισθαποδοσία του εγωισμού μας που θα εισπράξουμε τα επόμενα χρόνια.
Αγαπητοί μου,
Έστειλε ο Θεός φωτιά για να δοκιμάσει τα έργα μας των Ορθοδόξων. Στην Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός στέλνει πειρασμούς και δοκιμασίες στους εκλεκτούς του και τους δοκιμάζει, πόσο στ’ αλήθεια αξίζουν. Τους δοκιμάζει όπως δοκιμάζεται ο χρυσός στο χωνευτήρι. Έτσι δοκίμασε κι εμάς και τα έργα μας. Δεν ξέρω πόσο μας βρήκε να είμαστε άξιοι για Εκείνον. Πολλοί από τους κληρικούς, τους μοναχούς, τις μοναχές και τις 25.000 συνανθρώπων μας που πέθαναν, πέθαναν άδικα. Θα μου πείτε «όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα», ναί! αλλά όποτε θέλει ο Θεός, όχι όποτε ολιγωρίσουμε κι αποφασίσουμε να αυτοκτονήσουμε εμείς, φορτωμένοι μάλιστα με την αμαρτία του φόνου συνανθρώπων μας!
Πατέρες, αδελφοί και αδελφές μου.
Μπαίνουμε στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και κυρίως την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, οι Ορθόδοξοι. Είναι άδικο να φορτώνεται η Εκκλησία την μομφή ότι δεν προστάτευσε τα παιδιά της, ότι δεν διεφύλαξε τα λογικά πρόβατα της ποίμνης της. Τα προστάτευσε και τα διεφύλαξε. Μόνο τα ερίφια που αποστάτησαν, εκείνα ταλαιπωρήθηκαν και χάθηκαν. Η Εκκλησία δεν σώζεται από την ευλάβεια των παιδιών της, όμως σώζει όσους την εμπιστεύονται. Η Εκκλησία ακόμα κι όταν αστοχεί, η αστοχία της μεταποιείται σε σωτηρία. Μα! που είναι η εμπιστοσύνη σας στην Εκκλησία; Όταν σας διδάσκει τα Δόγματα, την Πίστη, την Παράδοση τότε σας διδάσκει σωστά.
Τώρα λάθεψε; Κι αυτό θα το κρίνω εγώ, εσύ, ο κάθε απλός Χριστιανός; Δεν θα το κρίνει η Σύνοδος; Μα! πως γίναμε έτσι οι Ορθόδοξοι! Τι απομένει; η μετάνοια! [Οι ιερείς να προτιμάτε το Χριστό κι όχι το Νόμο. Μην θεοποιείτε τους Κανόνες. Η «έξωθεν καλή μαρτυρία» ας μην είναι αυτοσκοπός σας. Μην ειδωλοποιείτε την ατομική ηθική καθαρότητα. Δείτε τους ενορίτες σας με επιείκεια, με συγκατάβαση, με συγχωρητικότητα, με αγάπη. Μην κουνάτε το δάχτυλο σε κανέναν, γιατί έχετε και σείς παιδιά, προσέξτε! Σταματείστε ξεστομίζετε την φράση «πνευματικά μου παιδιά» και κάνετε τους ανθρώπους «φίλους» σας, γιατί έτσι αποκάλεσε ο Χριστός τους μαθητές του «εσείς είστε φίλοι μου», τους είπε. Η ιερωσύνη σας να μοσχοβολά γνησιότητα και όχι υποκρισία, ήθος και όχι ηθική, ταπείνωση και όχι εγωισμό, φιλανθρωπία και όχι σκληρότητα, ορθή κρίση και όχι κατάκριση, ευλάβεια και όχι ευσεβισμό, συμπόνια και όχι αδιαφορία, καλωσύνη και όχι κακία, υπομονή και όχι μικροψυχία.
Οι λαικοί Χριστιανοί, μην ψάχνετε για «διορατικούς» ιερείς, για φανατικούς ηθικιστές και διαδικτυακούς χαρισματούχους γέροντες. Μην ψάχνετε για διάσημους αυτοπροβαλλόμενους κατόχους της αλήθειας. Να ψάχνετε τον Χριστό κι όχι να ενθουσιάζεστε από προφητείες, ρητορείες, θαύματα και μακρυές γενειάδες. Να επιλέγετε πατέρες κι όχι νομοδιδασκάλους. Να επιλέγετε τους φυσιολογικούς ιερείς κι όχι τους απόμακρους. Να προτιμάτε τους παπάδες με την δυσοσμία της καθημερινότητος κι όχι τους ατσαλάκωτους που μοσχοβούν λιβάνι] (αρχιμ. Παυλου Παπαδοπούλου).
Όλοι μας, κληρικοί και λαικοί, να πέσουμε με το πρόσωπο κάτω, προσευχόμενοι. Να αφήσουμε την αλαζονεία που μας έχει φάει τα σωθικά. Να υπακούσουμε την Εκκλησία και να μην «το παίζουμε» θεοί. Να πάψουμε να πιστεύουμε στην αυθεντία μας και στην αποκλειστικότητά μας. Να φράξουμε τα λόγια μας πίσω από τα δόντια μας. Να κλείσουμε τα αυτιά μας σε φανατισμούς και σε ακρότητες. Να αφήσουμε το Πνεύμα του Θεού να πνεύσει στη ζωή μας. Να πιαστούμε από το χέρι γερά. Να αφήσουμε τους θρησκευτικούς τύπους και «να γίνουμε Εκκλησία». Να ανοίξουμε την καρδιά μας σε όλους ανεξαιρέτως, σε φίλους, σε εχθρούς, σέαλλοθρήσκους, σε αλλοδόξους και σε αθέους. Κυρίως να δείξουμε αγάπη στους
αμαρτωλούς (εμείς οι αναμάρτητοι)!
Ξέρετε, τι φανερώνει η τραγωδία των μεταξύ μας σχέσεων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, σήμερα; Θα σας πονέσει η λέξη: σημαίνει «εγκατάλειψη Θεού»! Όταν η Εκκλησία κομπορημονεί και περηφανεύεται, τότε οδηγεί τα παιδιά της στον γκρεμό. Κατηγορούμε εύκολα τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες και δείτε που καταντήσαμε οι Ορθόδοξοι. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι διχασμένοι στην Πατρίδα μας, οι Ορθόδοξοι Ρώσοι και Ουκρανοί σε πόλεμο μεταξύ τους, οι Ορθόδοξοι στην Βαλκανική να αποστρέφονται ο ένας τον άλλο, αντικανονικές εισπηδήσεις στην Αφρική, προτεσταντικές τακτικές στη Διασπορά, φερέφωνα πολιτικών και δεκανίκια εμπορικών συμφερόντων παντού. Να! αυτοί είμαστε!
Λοιπόν, ας ανασκουμπωθούμε, ας πάρουμε την Πίστη μας στα σοβαρά. Ας κυτταχτούμε στα μάτια με ειλικρίνεια. Ας προτάξουμε το Κοινό μας Ποτήριο, την ίδια μας Πίστη, τους κοινούς Αγίους μας. Ας αναπτύξουμε την καλωσύνη, την ευγένεια, την ταπείνωση. Ας γίνουμε «το αλάτι» της γης. Ας γίνουμε «πόλη επάνω σε όρος», περίβλεπτη. Ας προσκαλέσουμε τα απομακρυσμένα αδέλφια μας στην Εκκλησία με την αγκαλιά μας ανοιχτή. Ας τα δεχτούμε να επιστρέψουν «με τους όρους τους». Σήμερα ο κόσμος κουράστηκε μακρυά από το Χριστό, περιμένει ένα τέτοιο κάλεσμα, ειλικρινές, αγαπητικό, ανεκτικό και θα ξαναγυρίσει ο κόσμος στο Χριστό. Μόνο οι Ορθόδοξοι μπορούμε να κάνουμε αυτό το κάλεσμα, χωρίς πολιτικούς και οικονομικούς αντίλαλους. Και κουρασμένος ο κόσμος, φορτωμένος πληγές κι αμαρτίες, θα γυρίσει στο Χριστό. Κουράστηκε μακρυά Του. Και, ξέρετε, όταν αρχίσουν να επιστρέφουν οι άνθρωποι στην Εκκλησία, σαν ένα καραβάνι πρόσφυγες, τότε εκεί ανάμεσά τους θα είναι και ο Χριστός, θα επιστρέψει κι Εκείνος.
Καλή Σαρακοστή αγαπητοί μου, Καλή Σαρακοστή.