Την Κυριακή 8 Οκτωβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βεργίνης, όπου τιμάται ιδιαιτέρως η μνήμη του Αγίου Ευδοκίμου του Βατοπαιδινού.
Στην ομιλία του ο Μητροπολίτης τόνισε:
«Και προσελθών ήψατο της σορού … και είπεν· νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι».
Ένα πολύ γνωστό θαύμα ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, το θαύμα της αναστάσεως ενός νεαρού παιδιού. Ο Χριστός συνάντησε τη νεκρική πομπή στην είσοδο της πόλεως Ναίν και ο πόνος μιάς μητέρας που έχασε το παιδί της, το μοναδικό στήριγμά της στη ζωή, αφού, όπως σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστης, ήταν χήρα, άγγιξε την ψυχη του. «Ιδών αυτήν … ευσπλαγχνισθη επ᾽ αυτή».
Γνώριζε ο Ζωοδότης Κύριος πόσο μεγάλο είναι το δώρο της ζωής για τον άνθρωπο και τι σημαίνει η απώλειά της. Γι᾽ αυτό και πλησίασε πρώτα τη μητέρα για να την παρηγορήσει και να την προτρέψει να μην κλαίει. Και μπορεί η μητέρα να απόρησε, μπορεί οι συγγενείς και οι φίλοι να διερωτήθηκαν πως θα μπορούσε μία μητέρα που είχε χάσει το παιδί της να μην κλαίει, ο Χριστός όμως γνώριζε τι της λέγει. Γνώριζε ότι ως Κύριος της ζωής και του θανάτου μπορεί να χαρίσει και πάλι στο νεκρό παιδί τη ζωή, μπορεί να το επαναφέρει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και να παρηγορήσει την απαρηγόρητη μητέρα του.
Και αυτό ακριβώς κάνει ο Χριστός. Αγγίζει το νεκρό σώμα και καλεί τον νέο να σηκωθεί. Η ψυχή επιστρέφει· ο νεκρός ανταποκρίνεται στην προτροπή του Κυρίου· το θαύμα συντελείται και τη λύπη διαδέχεται η χαρά και ο ενθουσιασμός του πλήθους για την ανάσταση ενός νεκρού.
Και εάν το θαύμα της αναστάσεως ενός νεκρού είναι όντως μεγάλο και μοναδικό, μεγαλύτερο από αυτό είναι τα θαύματα της ψυχικής αναστάσεως τα οποία επιτέλεσε και επιτελεί ο Χριστός όχι μόνο κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του αλλά ανά τους αιώνες. Είναι το θαύμα που επιτελεί, όταν με τη χάρη του αναζωογονεί ψυχές νεκρωμένες από την αμαρτία, από τα πάθη, από τις αδυναμίες, και τις ανιστά σε μία νέα ζωή, σύμφωνη με το θέλημά του. Ο Χριστός έχει και αυτή τη δύναμη, όπως ο ίδιος διαβεβαιώνει τους γραμματείς που την αμφισβήτησαν, όταν τον άκουσαν να λέει σε έναν άλλον ασθενή, στον παραλυτικό, «θάρσει, τέκνον μου· αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Τι είχε πεί τότε; «Τι γαρ εστιν ευκοπώτερον ειπείν, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπάτει;»
Αυτή τη δύναμη της αναστάσεως της ψυχής από τον θάνατο και τη νέκρωση της αμαρτίας εμπιστεύθηκε ο Χριστός στην Εκκλησία του και στους πνευματικούς, οι οποίοι διακονούν το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως. Και την έδωσε απεριόριστη, γνωρίζοντας την ανθρώπινη αδυναμία αλλά και τις μεθοδείες του πονηρού, ο οποίος επιδιώκει με κάθε τρόπο να μας τραυματίσει θανάσιμα ή να νεκρώσει προοδευτικά με την αμαρτία την ψυχή μας, παραπλανώντας μας μάλιστα, ώστε να μην αντιληφθούμε και να μην συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο που διατρέχουμε, μέχρις ότου να επιτύχει τον σκοπό του.
Γι’ αυτό και θα πρέπει να είμεθα πάντοτε σε εγρήγορση, να μην αδρανούμε, να μην αδιαφορούμε. Όταν διακρίνουμε μέσα μας κάποια συμπτώματα νεκρώσεως της ψυχής μας από την αμαρτία· όταν βλέπουμε τον ζήλο μας για το αγαθό να μειώνεται, τη διάθεσή μας για τη μελέτη του λόγου του Θεού ή για τη νηστεία να ελαττώνεται, την προσοχή μας την ώρα της προσευχής ή της συμμετοχής μας στη θεία λατρεία να διασπάται· όταν διαπιστώνουμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις επιθυμίες μας, να πολεμησουμε τις αδυναμίες μας, να νικήσουμε τη νωθρότητα ή την αδιαφορία μας για τον Χριστό και την εν Χριστώ ζωή, θα πρέπει να φροντίζουμε να απαλλαγούμε από αυτά τα συμπτώματα, να εμποδίσουμε τη νέκρωση της αμαρτίας να εγκαθιδρυθεί στην ψυχή μας και να επεκταθεί. Θα πρέπει να προσεγγίζουμε τα μυστήρια διά των οποίων μεταδίδεται η χάρη του Θεού, το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ώστε να αναζωογονούμε την ψυχή μας, να λαμβάνουμε δι’ αυτών ζωή από τη ζωή του Χριστού, ο οποίος είναι η Αυτοζωή, και να αποφεύγουμε τις ποικιλώνυμες νεκρώσεις των παθών, οι οποίες καθιστούν τελικά τον άνθρωπο, όπως λέγει και το πνεύμα του Θεού στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, κατ’ όνομα μόνο ζωντανό. «Όνομα» λέγει «έχεις ότι ζής και νεκρός ει».
Και ακόμη ας προσπαθούμε να νεκρώνουμε μέσα μας τον «παλαιόν» άνθρωπο, με τον αγώνα μας να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, με την ταπείνωση και την υπακοή, ώστε να αποφύγουμε τον πνευματικό θάνατο, ο οποίος είναι οδυνηρότερος από τον σωματικό, για να αξιωθούμε να ζήσουμε και εδώ στη γη αλλά και στον ουρανό ενωμένοι με τον Χριστό, την πηγή της αληθούς και αιωνίου ζωής.
