Ο εφημέριος του Ι. Ν Αγ. Τριάδας Νεάπολης Σπάρτης, π. Γ. Ζωγράφος, μιλά στην «Ο.Α» για την απόφασή του να εγκαταλείψει την πετυχημένη πορεία του ως χορωδός και σολίστ για να ενδυθεί το ιερατικό σχήμα. «Σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου, διαδραμάτισε η περίοδος της καραντίνας το 2020 όπου τότε στερήθηκα τη θεία λατρεία» αναφέρει.
Από τον ΣΩΤΗΡΗ ΛΕΤΣΙΟ
«Με γοήτευε το γεγονός ότι το σπίτι του ιερέα πατέρα μου στις Σπέτσες ήταν το καταφύγιο όλων των πονεμένων του νησιού. Το κουδούνι του σπιτιού μας χτυπούσε ακόμη και στις 2 μετά τα ξημερώματα. Τέτοιος ιερέας ήθελα να γίνω και εγώ και να βρίσκομαι σε μια πόλη της επαρχίας. Να γνωρίζω το ποίμνιό μου ονομαστικά και να τους βοηθώ σε κάθε τους πρόβλημα». Με αυτά τα λόγια αναφέρεται μιλώντας στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο π. Γεώργιος Ζωγράφος, έγγαμος και πατέρας μιας κόρης εννέα μηνών, στην απόφασή του να αφήσει την επιτυχημένη του καριέρα ως τραγουδιστής του λυρικού θεάτρου και να ενδυθεί του ιερατικού σχήματος. Η ενασχόλησή του με την μουσική άρχισε να εκδηλώνεται από την παιδική του ηλικία, αφού όπως χαρακτηριστικά δηλώνει και ο ίδιος: «πρώτα έψαλα και μετά μίλησα».
Με τον καιρό αναπτύχθηκε και η αγάπη του για την κλασσική μουσική-και πιο ειδικά για την όπερα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ωδείο με άριστα λαμβάνοντας το πρώτο βραβείο. Ακολούθησε η υποτροφία Μαρία Κάλλας και η μετεκπαίδευσή του στο Μιλάνο, ενώ συμμετείχε ως χορωδός και σολίστ σε πολλές παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής λαμβάνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους: «Μπορώ να πω ότι ήμουν ευλογημένος από τον Θεό, επειδή θα πρέπει να σε έχει προικίσει ο Θεός για να ασχοληθείς με αυτό το είδος της μουσικής» τονίζει ο π. Γεώργιος και προσθέτει: «Ο Θεός διανέμει το τάλαντο σε όλους τους ανθρώπους και ο καθένας οφείλει να καλλιεργήσει το δικό του, ώστε να αποδώσει αυτό καρπούς. Αυτό έπραξα και εγώ» συμπληρώνει ο π. Γεώργιος.
Η επιθυμία της ιεροσύνης εμφανίστηκε για τον π. Γεώργιο εξ απαλών ονύχων. Το ιερατικό πρότυπο υπήρχε μέσα στο ίδιο του το σπίτι αφού είναι γιος ιερέα-χειροτονημένου μάλιστα το 1984 από τον μακαριστό μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο: «Μεγάλωσα μέσα στο περιβάλλον της Εκκλησίας και τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στις Σπέτσες, όπου ο πατέρας μου υπηρετούσε στον Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου έχοντας μετακινηθεί εκεί από τον Άγιο Χαράλαμπο Καστέλλας» αναφέρει ο π. Γεώργιος και συνεχίζει την αφήγησή του: «Ωστόσο ο πατέρας μου ποτέ δεν με παρακίνησε να γίνω ιερέας. Όχι μόνο όταν ήμουν παιδί, αλλά και αργότερα όταν μεγάλωσα. Πάντα μου έλεγε ότι το ράσο απαιτεί μια θυσιαστική προσφορά αλλά και το πόσο μεγάλος είναι ο Σταυρός της ιεροσύνης. Μπορώ μάλιστα να σας αναφέρω και το εξής παράδειγμα, το οποίο φανερώνει πόσο μεγάλη ήταν η επιθυμία μου για να γίνω ιερέας: Πρέπει να ήμουν στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων -από ό,τι μου έχουν αναφέρει οι γονείς μου- όταν μετά το πέρας της θείας λειτουργίας πήγα και τράβηξα το ράσο του μακαριστού μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου: ”Όταν μεγαλώσω θα γίνω και εγώ δεσπότης, αλλά δεν θα φοράω γυαλιά όπως εσείς”, του είπα με αποτέλεσμα αυτός να ξεκαρδιστεί στα γέλια» τονίζει ο π. Γεώργιος.
«Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πάντα την σκέψη πως όταν λήξει η πορεία μου στο λυρικό τραγούδι, εάν θελήσει ο Κύριος τότε να τον υπηρετήσω» σημειώνει ο π. Γεώργιος και συνεχίζει: «Το 2018 εισήχθην στο τμήμα της κοινωνικής θεολογίας και θρησκειολογίας του ΕΚΠΑ, ενώ αυτή την περίοδο παρακολουθώ τα μαθήματα του τέταρτου έτους. Πήρα την απόφαση να συνεχίσω τις σπουδές μου επειδή σκεφτόμουν, ότι εάν με αξίωνε ο Θεός να γίνω ιερέας, τότε θα ήθελα να είμαι άρτια καταρτισμένος για το λειτούργημα της ιεροσύνης. Σημαντικό όμως ρόλο στην απόφαση να ενδυθώ του ιερατικού σχήματος διαδραμάτισε η περίοδος της καραντίνας το 2020 εξ΄ αιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, όπου τότε στερήθηκα πολλά πράγματα της θείας λατρείας. Με συγκλόνισε ιδιαιτέρως το γεγονός ότι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου δεν μπόρεσα να εκκλησιαστώ λόγω των απαγορευτικών μέτρων. Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Αθήνα και άρχισα να ψέλνω με λυρικό τρόπο το ”Χριστός Ανέστη” κρατώντας μια λαμπάδα, ενώ στα γύρω μπαλκόνια υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που με άκουγαν. Μέσα μου εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι γινόταν ένας σεισμός!» υπογραμμίζει συγκινημένος ο π. Γεώργιος και συνεχίζει: «Συγχρόνως ένιωθα και όλη αυτή την κακή δυναμική που υπήρχε εκείνη την περίοδο εναντίον της Εκκλησίας. Έβλεπα να βάλλεται τόσο το μυστήριο της θείας ευχαριστίας όπως και τα υπόλοιπα μυστήρια. Οι πιστοί δεν μπορούσαν να λατρέψουν τον Θεό έτσι όπως είχαν μάθει» υπογραμμίζει ο π. Γεώργιος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι καταλυτικό ρόλο στην απόφασή του να γίνει ιερέας διαδραμάτισε ο πνευματικός του, ο π. Νικόλαος Τσάκος, ιερέας στην Ελαφόνησο Λακωνίας, όπως σπεύδει να αναφέρει ο π. Γεώργιος: «Εκτός από την αγάπη και των δυο μας προς την Εκκλησία μας συνδέει και η αγάπη προς την μουσική, αφού ο ίδιος είναι και καθηγητής βυζαντινής μουσικής, διδάσκει στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ επίσης έχει σπουδάσει και κλασσικό τραγούδι- μονωδία. Στην πρώτη εξομολόγηση που έκανα σε αυτόν-και χωρίς να του έχω αναφέρει τίποτα σχετικά με την επιθυμία μου-μου είπε τα εξής λόγια: ”Εσύ μια ημέρα θα γίνεις ιερέας! Το ξέρεις αυτό, ε;”. Πραγματικά, τον Μάιο του 2020 του τηλεφώνησα και εμφανώς συγκινημένος του ανακοίνωσα την απόφαση μου -την όποια είχα κάνει πρώτα γνωστή στην σύζυγό μου- να γίνω ιερέας.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΤΏΧΟΥ
Ο πνευματικός μου π. Νικόλαος με σύστησε κατόπιν στον μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιο. Στις 29 Ιουλίου 2020 συνάντησα τον σεβασμιότατο και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι είχε προνοήσει και είχε ρυθμίσει τα πάντα για μένα και την σύζυγό μου. Έτσι λοιπόν χειροτονήθηκα διάκονος στις 24 Οκτωβρίου 2020 στον μητροπολιτικό ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Σπάρτης και την 1η Νοεμβρίου χειροτονήθηκα ιερέας στον ναό Αγίας Τριάδας Νεάπολης, όπου εκεί ασκώ καθήκοντα εφημέριου. Συγχρόνως είμαι υπεύθυνος του τομέα νεότητος, των κατηχητικών σχολείων αλλά και πρόεδρος του φιλόπτωχου ταμείου της ενορίας Αγίας Τριάδος» καταλήγει ο π. Γεώργιος.
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”