Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Οσίου Νικοδήμου Βεροίας με την ευκαιρία της εορτής της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Αμφιλοχίου του εν Πάτμω.
Η ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Οσίου Νικοδήμου Βεροίας τιμά και πανηγυρίζει ιδιαιτέρως την ιερά μνήμη του Οσίου Αμφιλοχίου του εν Πάτμω, καθώς στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού υπάρχει Παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον νέο Άγιο της Εκκλησίας μας.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων, χειροθέτησε Πρωτοπρεσβύτερο τον εφημέριο του Ιερού Ναού π. Κωνσταντίνο Νικολαΐδη.
Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Βίον εκτελέσας ασκητικόν, έρωτι Κυρίου, Αμφιλόχιε επί γης, εν τη βασιλεία των ουρανών αγάλλη», ψάλλει ο ιερός υμνογράφος προς τιμήν του εορταζομένου οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Αμφιλοχίου του εν Πάτμω, ο οποίος αγάλλεται στη βασιλεία των ουρανών και του οποίου η Εκκλησία μας τιμά σήμερα την ανακομιδή των ιερών λειψάνων.
Μας αποκαλύπτει όμως συγχρόνως και τον τρόπο με τον οποίο ο τιμώμενος σύγχρονος όσιος διήνυσε τη ζωή του και επέτυχε τον σκοπό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος και ο οποίος δεν είναι άλλος από την επίτευξη της αγιότητος και της βασιλείας των ουρανών.
Και μας τον αποκαλύπτει, γιατί ο τρόπος αυτός ισχύει για όλους μας, γιατί όλοι μας πρέπει να έχουμε ως σκοπό της ζωής μας την αγιότητα και τη βασιλεία των ουρανών, είτε είμεθα κληρικοί είτε μοναχοί είτε λαϊκοί.
Πως τον επέτυχε τον σκοπό του ο όσιος Αμφιλόχιος; Τον επέτυχε πρωτίστως με την ασκητική ζωή του. Μπορεί, βεβαίως, εκείνος να ήταν μοναχός και η άσκηση να είναι συστατικό στοιχείο της μοναχικής ζωής, όμως η άσκηση είναι συστατικό στοιχείο γενικότερα της εν Χριστώ ζωής. Δεν υπάρχει πνευματική ζωή χωρίς άσκηση, γιατί ως άσκηση νοείται η προσπάθεια και ο αγώνας που πρέπει ο κάθε πιστός να κάνει για να νικήσει τα πάθη, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, για να νικήσει τον «παλαιό» άνθρωπο και να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα και τις εντολές του Θεού.
Άσκηση είναι η προσπάθεια να πάμε κόντρα στη ροπή προς το κακό και την αμαρτία, που αποτελεί φυσική τάση του ανθρώπου. Άσκηση είναι ο αγώνας για να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό, να ενωθούμε μαζί του με τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας, να έχουμε τη χάρη του στην ψυχή μας και τη ζωή μας.
Άσκηση είναι να «βιάζουμε» τον εαυτό μας, προκειμένου να ζούμε όπως θα ήθελε ο Θεός, προκειμένου να ομοιάζουμε κατά το δυνατόν μαζί του.
Ποιο ήταν όμως αυτό που έδωσε τη δύναμη στον όσιο Αμφιλόχιο για να ζήσει την ασκητική ζωή, να αντέχει τους πόνους και τους κόπους της; Ήταν η αγάπη του στον Θεό. «Έρωτι Κυρίου», λέγει ο υμνογράφος, «βίον εκτελέσας ασκητικόν». Ήταν η διάπυρη και απέραντη αγάπη του προς τον Χριστό, η οποία έκανε τον όσιο Αμφιλόχιο να μην υπολογίσει ούτε τι θα στερηθεί ούτε πόσο θα κοπιάσει ούτε τι θα θυσιάσει με την άσκηση, γιατί όλα αυτά τα έκανε για την αγάπη του Χριστού.
Και όπως, όταν αγαπούμε κάποιον άνθρωπο, δεν υπολογίζουμε ούτε τον κόπο ούτε τις θυσίες που απαιτούνται προκειμένου να κάνουμε ό,τι τον ευχαριστεί, ό,τι τον χαροποιεί, προκειμένου να ευρισκόμεθα μαζί του, να απολαμβάνουμε τη συναναστροφή του, να προσωφέρουμε ό,τι καλύτερο έχουμε, πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για τον Χριστό.
Όταν η καρδιά μας φλέγεται από τον θείο έρωτα, όταν η πρώτη προτεραιότητά μας είναι ο Χριστός, τότε όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα και δεν τα υπολογίζουμε.
Αυτός ο θείος έρωτας, ο διακαής πόθος για τον Χριστό, έφλεγε την ψυχή του οσίου Αμφιλοχίου, και τον έκανε να αγωνίζεται χωρίς να υπολογίζει τις δυσκολίες και τους κόπους της ασκητικής ζωής, και έτσι επέτυχε να αγιασθεί με τη χάρη του Θεού και να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών.
Αυτός ο θείος έρωτας, αυτή η αγάπη για τον Χριστό, θα πρέπει να πλημμυρίζει την ψυχή του κάθε πιστού, και τη δική μας ψυχή, εάν θέλουμε να επιτύχουμε και εμείς τον στόχο που επέτυχε ο όσιος Αμφιλόχιος. Και γι’ αυτό θα πρέπει πρωτίστως να έχουμε κατά νου το μέγεθος της αγάπης του Χριστού για μας. Θα πρέπει να σκεπτόμεθα καθημερινά τι έκανε ο Χριστός από αγάπη για μας, αλλά και τι επιθυμεί να μας χαρίσει ακόμη, εάν τον ακολουθήσουμε, και τότε δεν θα είναι δύσκολο να τον αγαπήσουμε και να θελήσουμε να αγωνισθούμε για να τον προσεγγίσουμε ακόμη περισσότερο.
Και εάν αγαπήσουμε με ειλικρίνεια τον Χριστό, τότε Εκείνος θα προσθέσει με τη χάρη του περισσότερη αγάπη στην ψυχή μας, ώστε θα επιθυμούμε διακαώς να αγωνιζόμεθα για να ευαρεστούμε ενώπιόν του.
Αυτό έκανε ο όσιος Αμφιλόχιος της Πάτμου και αυτό προτρέπει και μας να κάνουμε, όλους εμάς που ήρθαμε σήμερα εδώ στον ιερό αυτό ναό που τον τιμά ιδιαιτέρως, για να εορτάσουμε την ανακομιδή των ιερών του λειψάνων και να τον τιμήσουμε.
Ας επικαλούμεθα τις πρεσβείες, και ο όσιος Αμφιλόχιος, που συνήθιζε εν ζωή να λέει στα πνευματικά του παιδιά ότι «παράδεισο χωρίς εσάς δεν θέλω παιδιά μου», θα πρεσβεύει, ώστε να αξιωθούμε και εμείς της βασιλείας των ουρανών. Γιατί ο όσιος Αμφιλόχιος δεν το έλεγε μόνο για τα πνευματικά του παιδιά αλλά για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και εκτός από την άσκηση εργάσθηκε και ιεραποστολικά, με σκοπό να στηρίξει τους άνθρωπους στην Πάτμο και στα Δωδεκάνησα, που βρισκόταν τότε στην κατοχή των Ιταλών, να διατηρήσουν την ορθόδοξη πίστη τους. Και το έκανε με τη στήριξη της Αδελφότητός του, αλλά κυρίως με τη συμπαράσταση της γυναικείας Αδελφότητος της Μονής του Ευαγγελισμού και της Γερόντισσας Ευστοχίας βοηθώντας πολλούς ανθρώπους να πλησιάσουν και να ζήσουν την εν Χριστώ ζωή.