Την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου το απόγευμα στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου και Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη στην Άμμο Βεροίας πραγματοποιήθηκε η υποδοχή της Τιμίας Κάρας του Οσίου Δαβίδ από την ομώνυμη Ιερά Μονή της Ευβοίας.
Την Τιμία Κάρα κόμισε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ, Αρχιμ. Γαβριήλ Εμμανουηλίδης, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Άμμο, ενώ την υποδέχθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, επικεφαλής κλήρου και λαού.
Στη συνέχεια τελέστηκε Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο και εξέφρασε τις θερμές του ευχαριστίες προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομο, με την άδεια και την ευλογία του οποίου μεταφέρθηκε η Τιμία Κάρα, αλλά και προς τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ, Αρχιμ. Γαβριήλ Εμμανουηλίδη, ο οποίος πάντοτε ανταποκρίνεται με προθυμία στο κάλεσμα της Μητροπόλεως και επισκέπτεται την ιδιαιτέρα του πατρίδα, αναφέροντας μεταξύ άλλων:
Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και ευγνωμοσύνη πολλή υποδεχθήκαμε απόψε την τιμία και χαριτοβρυτη κάρα του οσίου Δαβίδ του Γεροντος, του εν Ευβοία, ενός οσίου ο οποίος είναι ιδιαιτέρως λαοφιλής μεταξύ των πιστών, χάρη και στα πολλά θαύματα τα οποία επιτελεί.
Είναι όμως, θα έλεγα, ακόμη περισσότερο λαοφιλης στην επαρχία μας, καθώς πολλές φορές είχαμε την ευλογία να υποδεχθούμε την τιμία και θαυματουργό κάρα του, την οποία με πολλή προθυμία μεταφέρει στην Ιερά Μητρόπολή μας, στην πατρίδα του, ο πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του οσίου Δαβίδ, αρχιμανδρίτης π. Γαβριήλ, όποτε του το ζητήσουμε.
Και είμεθα ευγνώμονες και υπόχρεοι στην αγάπη του, γιατί κάνει και εμάς μετόχους της χάριτος του ιερού λειψάνου του μεγάλου αυτου οσίου, της χάριτος δηλαδή του Παναγίου Πνεύματος, η οποία, κατά την πίστη και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, δεν αποχωρίζεται από τα σώματα των αγίων, στα οποία ενοικούσε, όταν ευρίσκοντο στη ζωή, αλλά συνεχίζει να παραμένει και μάλιστα να ενεργεί και περισσότερα «θαυμάσια, μεγάλα».
Δεν θα αναφερθώ στην ασκητική ζωή του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία, γιατί είναι, πιστεύω, γνωστή σε όλους μας. Θα ήθελα όμως να σταθω σε ένα χαρακτηριστικό της, το οποίο έχει κοινό η δική του ζωή με τη ζωή του οσίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου, τον οποίο εορτάζει αύριο η Εκκλησία μας, αλλά και με τη ζωή του δικαίου Συμεών, τον οποίο εόρτασε σήμερα. Και ποιο είναι αυτό; Είναι η αγάπη τους για τον Θεό και ο πόθος τους γι᾽ Αυτόν.
Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας, εάν αγαπούμε τον Θεό, όλοι θα απαντήσουμε χωρίς αμφιβολία ότι τον αγαπούμε. Τι σημαίνει όμως αγαπώ τον Θεό; Και πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας;
Ο Χριστός μας δίδει τον ορισμό της αγάπης προς τον Θεό βάση του οποίου μπορούμε να αξιολογήσουμε την αγάπη μας. Τι μας λέγει; «Ο τηρών τας εντολάς μου εκείνος εστίν ο αγαπών με». Όποιος τηρεί τις εντολές μου, εκείνος με αγαπά.
Αυτές τήρησαν στη ζωή τους τόσο ο όσιος Δαβίδ όσο και ο όσιος Ισίδωρος, που εγκατέλειψαν τα παντα για να αφοσιωθούν στον Θεό. Και τις τήρησαν με συνέπεια, με ακρίβεια, χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς να θέλουν να τις προσαρμοσουν στα μέτρα τους, όπως κανουμε εμείς σε κάποιες περιπτώσεις, όταν οι εντολές του Θεού προσκρούουν στις αδυναμίες μας.
Το ίδιο έκανε και ο δίκαιος Συμεών, ο οποίος, ακριβώς επειδή τηρούσε από αγάπη και όχι από ανάγκη τις εντολές του Θεού, αξιώθηκε να χωρέσει στην αγκάλη του τον αχώρητο Θεό.
Όμως οι τρεις αυτοί όσιοι δεν εξέφραζαν την αγάπη τους προς τον Θεό μόνο με την τήρηση των εντολών του. Την εξέφραζαν και με τον διακαή πόθο της ψυχής τους να δούν τον Θεό, να βρίσκονται κοντα του, να αισθάνονται στην ψυχη τους την παρουσία του, να ενωθούν μαζί του. Ο πόθος αυτός, που είναι η ανώτατη μορφή της αγάπης, γινόταν καθημερινό και διαρκες αίτημα προσευχής, στο οποίο, όπως γνωρίζουμε από τους βίους και των τριών ο Θεός ανταποκρίθηκε και τους αξίωσε θείων εμπειριών.
Και όταν ο πόθος του ανθρώπου για τον Χριστό είναι τόσο μεγάλος, ώστε δεν του αρκεί μόνο να τηρεί τις εντολές του, αλλά θέλει να αισθάνεται ενωμένος μαζί του, και δεν τον ελκύει τίποτε περισσότερο από την επικοινωνία και τη συνάντησή του με τον Θεό, με την αδιάλειπτη προσευχή και τη μετοχή στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας, τότε και ο Θεός ανταποκρίνεται στο αιτημά του και κατοικεί στην ψυχή του και γίνεται για τον άνθρωπο αυτόν «συγκοιταζόμενος και συνανιστάμενος» και πληροί την ψυχή του με τη χάρη του και τον αξιώνει ουρανίων δωρεών.
Αυτών των δωρεών αξιώθηκαν οι άγιοι, αξιώθηκε και ο όσιος Δαβίδ, του οποίου τη χαριτόβρυτη και σεπτη κάρα έχουμε απόψε και τις επόμενες ημέρες την ευλογία να προσκυνήσουμε, για να λάβουμε και εμείς χάρη από τη δική του χάρη, αλλά και να ενισχυθούμε στον πνευματικό μας αγώνα, ιδιαιτέρως την περίοδο αυτή του Τριωδίου που αρχίζει από την Κυριακή. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι βασικό στοιχείο και κινητήρια δύναμη για τον αγώνα μας τον πνευματικό είναι η αγάπη και ο πόθος μας για τον Θεό.
Το βλέπουμε και στη ζωή μας: εάν αγαπούμε κάτι ή κάποιον, εάν ποθούμε κάτι, κάνουμε το παν για να το αποκτήσουμε. Ας το κάνουμε και για τον Θεό. Ας μιμηθούμε το παράδειγμα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία και εύχομαι με τις πρεσβείες του να αξιωθούμε και εμείς της χάριτος του Θεού και της ενώσεώς μας μαζί του και στη γη αλλά και στον ουρανό.