Το απόγευμα της Κυριακής, 4ης Φεβρουαρίου, στο κατάμεστο Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ στη Νάουσα έλαβε χώρα η καθιερωμένη εκδήλωση για την οικογένεια που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας με την ευκαιρία της Δεσποτικής και Θεομητορικής εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου, η οποία παραδοσιακά συνδυάζεται με τη Γιορτή της Μητέρας και της Οικογενείας.
Tην εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον Σύλλογο Πολυτέκνων Νομού Ημαθίας, άνοιξε η παιδική χορωδία «Χριστιανική Ελπίδα» και η χορωδία των Εκπαιδευτηρίων «Ελπίδα» από τη Θεσσαλονίκη υπό τη διεύθυνση της κ. Φοίβης Μυτιληναίου.
Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο εκπαιδευτικός κ. Δημήτριος Παπαδόπουλος, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Εκκλησία και νέοι – Χάσαμε τα παιδιά μας;», ενώ χαιρετισμό απηύθυναν ο Ποιμενάρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Νομού Ημαθίας κ. Ιωάννης Βελέντζας.
Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων, όπως κάθε χρόνο, βράβευσε πέντε πολύτεκνες μητέρες στις οποίες προσέφερε οικονομική βοήθεια και μία Ιερά Εικόνα ευχόμενος η Υπεραγία Θεοτόκος να ευλογεί, να σκέπει και να διαφυλάττει τις πολύτεκνες οικογένειες τους.
Στο τέλος της εκδήλωσης αναγνώστηκε το ψήφισμα που καταρτίστηκε προ λίγο ημερών από το σώμα των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεώς και εγκρίθηκε ομόφωνα από τους παρευρισκόμενους. Στο ψήφισμα διατυπώνεται και εκφράζεται η θέση της Εκκλησίας για το υπό ψήφιση νομοσχέδιο και θα αποσταλεί στους εκπροσώπους της επαρχίας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Το ψήφισμα συνυπέγραψαν μαζί με τον Ποιμενάρχη κ. Παντελεήμονα, ο Σύλλογος Πολυτέκνων Νομού Ημαθίας, το Εκκλησιαστικό Ίδρυμα Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ, το Ωδείο της Ιεράς Μητροπόλεώς, ο Σύλλογος Ιεροψαλτών «Κωνσταντίνος Πρίγγος», η Χριστιανική Ένωση Βεροίας, η Γ.Ε.Χ.Α. Βεροίας, η Γ.Ε.Χ.Α. Ναούσης, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη Βεροίας, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη Ναούσης, το Εκκλησιαστικό Σωματείο «Ιερός Φώτιος», η Ένωση Θεολόγων Νομού Ημαθίας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Δήμου Ναούσης, το Χριστιανικό Σωματείο «Μέγας Βασίλειος», ο Σύλλογος Τριτέκνων Νομού Ημαθίας και η Ένωση Πολιτών Ημαθίας.
Την εκδήλωση παρουσίασε ο πολύτεκνος Πρωτοπρ. Νεκτάριος Σαββίδης, υπεύθυνος του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής της Ιεράς Μητροπόλεώς.
Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στον χαιρετισμό του ανέφερε μεταξύ άλλων:
Στον απόηχο της εορτής των αγίων τριών Ιεραρχών, τους οποίους τιμήσαμε στις 30 Ιανουαρίου, αλλά και της μεγάλης Δεσποτικής και Θεομητορικής εορτής της Υπαπαντής, που εορτάσαμε προχθές, η Εκκλησία μας από ετών έχει ορίσει να τιμώνται την Κυριακή μετά την Υπαπαντή οι «αφανείς», θα μπορούσαμε να πούμε, πρωταγωνίστριες των δύο εορτών, οι μητέρες των αγίων τριών Ιεραρχών, η αγία Εμμέλεια, μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου, η αγία Νόννα, μητέρα του αγίου Γρηγορίου του Θεολογου, και η αγία Ανθούσα, μητέρα του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, και φυσικά το ιερώτατο πρόσωπο της κατ᾽ εξοχήν Μητέρας, της Μητέρας του Κυρίου μας και μητέρας όλων μας, της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Αυτή την ημέρα έχει καθιερώσει και η Ιερά Μητρόπολή για να τιμά, με την εορταστική εκδήλωση που οργανώνει κάθε χρόνο, μαζί με τις αγίες μητέρες των τριών Ιεραρχών και την κάθε μητέρα, ιδιαιτέρως την πολύτεκνη μητέρα, αναγνωρίζοντας τη σημασία της μητέρας στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αλλά και της οικογενείας, καθώς και τη γενικότερη προσφορά τους στην κοινωνία μας, στην πατρίδα μας και στην Εκκλησία.
Μπορεί η εποχή στην οποία έζησαν οι αγίες μητέρες των τριών Ιεραρχών να μας φαίνεται μακρινη ή διαφορετική από τη σημερινή, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εποχή χωρίς δυσκολίες, χωρίς εμπόδια, χωρίς πειρασμούς. Δεν υπάρχει εποχή στην οποία ο ρόλος της μητέρας να μην είναι αναγκαίος και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών αλλά και στη συγκρότηση και τη συνοχή της οικογενείας.
Γιατί, αν η σημερινή εποχή είναι δύσκολη για να μεγαλώνεις παιδιά όχι μόνο εξαιτίας των οικονομικων και άλλων προβλημάτων που πολλοί αντιμετωπίζουν, αλλά και εξαιτίας όσων παρακολουθούμε με ανησυχία και με θλίψη ότι συμβαίνουν στον κόσμο, και τα οποία είναι απότοκα της απαξιώσεως των αρχών και των ηθικών αξιών, που προοδευτικά συντελείται στον κόσμο μας, αλλά και της απομακρυνσεως από τον Θεό και την Εκκλησία, δεν ήταν λίγες οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν και οι μητέρες των τριών Ιεραρχών, ζώντας σε μία εποχή με πολλές προκλήσεις και πειρασμούς. Μία εποχή κατά την οποία η χριστιανική πίστη κλονιζόταν από τις αιρέσεις αλλά και από τις εναντίον της επιθέσεις των εκπροσώπων της ειδωλολατρικής θρησκείας. Μία εποχή μεταβατική, με αλληλοσυγκρουόμενους τροπους ζωής που, όπως είναι φυσικό, είλκυαν τους νέους ανθρώπους και δυσκόλευαν όσους ήθελαν να ακολουθήσουν τον δρόμο της αρετής.
Οι τρεις αγίες μητέρες βρέθηκαν και αυτές αντιμέτωπες με προβλήματα και δυσκολίες μέσα στην οικογένειά τους.
Πολύτεκνη μητέρα δέκα παιδιών η αγία Εμμέλεια, έχασε το ένα της παιδί σε νεαρή ηλικία και τον συζυγό της αμέσως μετά τη γέννηση του τελευταίου της παιδιού.
Χήρα σε πολύ νεαρή ηλικία έμεινε η μητέρα του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που ανέλαβε μόνη της όλη την ευθύνη της ανατροφής του, ενώ η αγία Νόννα, η μητέρα του αγίου Γρηγορίου, κλήθηκε να επαναφέρει τον σύζυγό της Γρηγόριο στην ορθή πίστη, καθώς είχε παρασυρθεί στην αίρεση των Υψισταρίων. Και το επέτυχε με την υπομονή, με τον λόγο της και την προσευχή της.
Με αυτές τις μητέρες και σε αυτές τις οικογένειες μεγάλωσαν οι τρεις Ιεράρχες, και διδάχθηκαν την πιστη, την αγάπη και την προσφορά προς τους ανθρώπους, και ιδιαιτέρως στους ενδεείς και τους πάσχοντες. Και αυτό μόνο μας δείχνει πόσο μεγάλη σημασία έχει η οικογένεια στην ανατροφή και τη διαμορφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητος των παιδιών, αλλά και πόσο καθοριστική είναι για την εξέλιξή τους.
Tο βλέπουμε, άλλωστε, και στην οικογένεια του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του οποίου όχι μόνο οι γονείς, αλλά και τα άλλα τέσσερα παιδιά, οι δύο αδελφοί και οι δύο αδελφές του αγίου Γρηγορίου, αγίασαν και ανεγράφησαν πριν από αρκετά χρόνια, με προταση της Ιεράς μας Μητροπόλεως, από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας.
Δεν αρκεί όμως απλώς να τιμούμε τις μητέρες, επαναλαμβάνοντας καποιες στερεότυπες φράσεις για τη σημασία και την προσφορά τους, αλλά στην πραγματικότητα να μην τις τιμούμε έμπρακτα, αποδίδοντας τον σεβασμό μας στην αποστολη τους με πράξεις, και ενισχύοντας τον ρόλο της μητέρας μέσα στην κοινωνία μας, αντί να τον ευτελίζουμε.
Το γνωρίζουμε όλοι ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα, σοβαρότερο από κάθε άλλη χώρα της Ευρωπαικής Ενώσεως. Γι᾽ αυτό και πρέπει να αποδίδουμε ακόμη μεγαλύτερη σημασία στον ρόλο και στην προσφορά της μητέρας και της οικογένειας, ιδίως της πολύτεκνης.
Αντ᾽ αυτού όμως παρατηρούμε με απογοήτευση και θλίψη ότι, αντί να γίνει προσπάθεια να θωρακισθεί η οικογένεια, να υποστηριχθούν οι ηθικές αρχές και αξίες, ώστε να περιορισθούν η βία και οι κακοποιητικές συμπεριφορές εντός και εκτός της οικογενείας, επιχειρείται να κλονισθεί και να πληγεί και άλλο η οικογένεια με τον νέο νόμο, ο οποίος βρίσκεται σε διαβούλευση, και ο οποίος θα αλλοιώνει τον ιερό θεσμό του γάμου και την έννοια της οικογενείας, καθιερώνοντας ως γάμο την ένωση ατόμων του ιδίου φύλου και δίδοντάς τους το δικαίωμα της τεκνοθεσίας.
Η οικογένεια είχε πάντα αρχές και αξίες, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει και να επιτελεσει την αποστολή της στην κοινωνία.
Ναί, η αγάπη είναι απαραίτητη στην οικογένεια, αλλά πρέπει να είναι σωστή αγάπη. Η αγάπη δεν εκφράζεται ούτε μονο με λόγια ούτε μόνο ικανοποιώντας τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών. Αγάπη είναι να δίνεις εσύ πρώτος ή πρώτη το παράδειγμα της αγάπης μέσα στην οικογένεια και να δείχνεις ποιος είναι ο σωστός τρόπος να αγαπάς.
Το παιδί δεν είναι απλώς κάποιο πρόσωπο μέσα στην οικογένεια, είναι μία ύπαρξη που ήλθε στον κόσμο από τους δύο γονείς, που ακόμη και στην περίπτωση που, δυστυχώς υπάρχει συχνά στην εποχή μας, δεν ζούν πλέον μαζί, έχουν την υποχρέωση να είναι παρόντες και συνεργαζόμενοι στην ανατροφή του παιδιού τους, γιατί η οικογένεια είναι το θερμοκήπιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά και την έχουν ανάγκη.
Γι᾽ αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί οικογένεια, αυτό το εναλλακτικό μοντέλο που προβάλλεται τώρα, προσβάλλοντας στην πραγματικότητα την πραγματική οικογένεια, όπως υφίσταται αιώνες τώρα. Δεν μπορεί να υφίσταται οικογένεια, εφόσον δεν συνίσταται από πατέρα και μητέρα. Δεν μπορεί να θεωρείται οικογένεια η οποιαδήποτε συνένωση δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου, όπως επιδιώκεται να θεσμοθετηθεί στις ημέρες μας και στην πατρίδα μας, αντίθετα στη λογική αλλά και την παράδοση της πατρίδος μας, αντίθετα με την ίδια τη φύση του ανθρώπου, όπως αυτή προσδιορίζεται με βάση και τις ανατομικές, βιολογικές και λοιπές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το επιχείρημα ότι έχει αναγνωρισθεί γάμος μεταξύ ομοφυλων ανθρώπων και σε άλλες χώρες και κατά συνέπεια είμαστε υποχρεωμένοι να τον υιοθετήσουμε και εμείς, δεν ισχύει, γιατί υπάρχουν και άλλες χώρες, όπως π.χ. η Ιταλία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και άλλες, που δεν έχουν καθιερώσει έναν τέτοιο γάμο και πολύ περισσότερο δικαιώματα τεκνοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια.
Η Εκκλησία μας δεν αγνοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία και φυσικα αναγνωρίζει ότι ο κάθε ανθρωπος έχει την ελευθερία να πορευθεί στη ζωή του όπως θέλει, και αντίθετα ακόμη με το θέλημα του Θεού, και αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση, την οποία δημιούργησε ο Θεός, κατασκευάζοντας «άρσεν και θήλυ» και καθιστώντας τον άνθρωπο συνδημιουργό του στη γέννηση νέων ανθρώπων. Άλλωστε η αποδοχή της υπάρξεως δύο και μόνο φύλων είναι τεκμηριωμένη και αποδεκτή επιστημονικά, όπως και οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο φύλων. Και όταν δύο ετερόφυλοι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στον γάμο, δεν σημαίνει ότι η μη αναγνώριση γάμου μεταξύ ομοφύλων ανθρώπων παραβιάζει οποιοδήποτε δικαιωμα τους.
Η Εκκλησία δεν είναι δυνατόν επ᾽ ουδενί να αναγνωρίσει ομόφυλες σχέσεις ως αποδεκτές, όταν μάλιστα ο ίδιος ο απόστολος Παύλος γράφει ξεκάθαρα προς τους Κορινθίους: «ουκ οίδατε ότι άδικοι Θεού βασιλείαν ου κληρονομήσουσιν; μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται … βασιλείαν Θεού κληρονομησουσιν (1 Κορ. 6.9-10).
Ο λόγος του Θεού είναι σαφής, ο,τι και αν ισχυρίζονται σήμερα ορισμενοι, λέγοντας ότι δήθεν η ομοφυλοφιλία δεν είναι αμαρτία. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Ας διαβάσουν για τα Σόδομα και τα Γόμορα, για να κατανοήσουν τι είδους αμαρτία είναι η ομοφυλοφιλία.
Η επιλογή κάποιων να ακολουθήσουν έναν αντίθετο από τον νόμο του Θεού αλλά και από την ανθρώπινη φύση δρόμο, δεν καθιστά αυτόν τον δρόμο ορθό, ούτε καθιστα την αποδοχή του δικαίωμα, το οποίο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και μάλιστα εν ονόματι ενός δήθεν εκσυγχρονισμού της κοινωνίας μας.
Δεν παραβλέπουμε ότι υπάρχουν «ενώσεις» και ομόφυλων ανθρώπων, αλλά γι᾽ αυτές υπάρχει το συμφωνο συμβιώσεως. Τι χρειάζεται, λοιπόν, μία άλλη πρόβλεψη, αντίστοιχη του γάμου;
Και εδώ μπαίνει το επιχείρημα ότι τα παιδιά που υπάρχουν στο πλαίσιο τέτοιων σχέσεων έχουν δικαιωματα τα οποία πρέπει να αναγνωρισθούν.
Ναί, τα παιδιά έχουν δικαιώματα, για τα οποία η πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει, αλλά δεν θα πρέπει η προάσπιση «των δικαιωμάτων του παιδιού» να χρησιμοποιείται υποκριτικά, με σκοπό να εξυπηρετηθούν διεκδικούμενα δικαιώματα ενηλίκων που υλοποιούνται μέσω ενός παιδιού. Να χρησιμοποιουνται δηλαδή τα παιδιά για να νομιμοποιηθεί ο λεγόμενος γάμος δύο ομοφύλων ανθρώπων, δύο ανδρων ή δύο γυναικών. Διότι το ζήτημα της αποκτήσεως παιδιού από δύο ομόφυλους ανθρώπους δεν αφορά δικαίωμα του ίδιου του παιδιού, εφόσον δεν σχετίζεται με την προστασία του, αλλά αποκλειστικα και μόνο διεκδίκηση των ενηλίκων.
Και αυτό ισχύει είτε αν η τεκνοθεσία γίνεται μέσω παρένθετης μητέρας, κάτι το οποίο μπορεί να αποκλείει ο σχεδιαζόμενος νόμος, αλλά υπάρχουν δυνατότητες να παρακαμφθεί, εφόσον το παιδί αποκτηθεί σε χώρα η νομοθεσία της οποίας το επιτρέπει, είτε μέσω της υιοθεσίας. Πόσο όμως ηθικά αποδεκτό είναι να καθίσταται ένα παιδί αντικείμενο δικαιώματος ενηλίκων; Αλλά και πόσο ηθικά αποδεκτό είναι η γυναίκα, η οποία παρά τις νομοθετικές προνοιες δυστυχώς στην πράξη δεν είναι ακόμη απολύτως ίση με τον άνδρα, να υποβιβάζεται ακόμη περισσοτερο, όταν ως «παρένθετη» μητερα, δεν εξυπηρετεί ιατρικές ανάγκες μιάς άλλης γυναίκας, αλλά καθίσταται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως και μάλιστα του μοναδικού και ανεπανάληπτου ρολου της κυοφορίας και της μητρότητος.
Όσοι ακόμη υποστηρίζουν τα δικαιώματα των παιδιών και πολύ περισσότερο των παιδιών, τα οποία ζούν μέσα σε ένα ομόφυλο σχήμα, ξεχνούν ότι τα παιδιά, όση αγάπη και αν απολαμβάνουν, όσα και αν τους προσφέρουν μέσα στο περιβαλλον που ζούν, έχουν επίσης το δικαίωμα να γνωρίζουν τη φυσική τους μητέρα και τον φυσικό τους πατέρα, έχουν το δικαίωμα να μην βιώνουν μία διαφορετική σχέση από τα άλλα παιδιά, τους συμμαθητές τους στο σχολείο ή στον κοινωνικό τους περίγυρο, έχουν το δικαίωμα να συνειδητοποιήσουν και να μάθουν να σέβονται τη διαφορετικότητα των φύλων και των ανθρώπων, που δεν μπορεί να ισοπεδώνεται σε κάποιες περιπτώσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα ορισμένων, έχουν ακόμη και αυτά τα παιδιά το δικαίωμα, όπως και τα συνομίληκά τους παιδιά, να βαπτισθούν στη νηπιακή τους ηλικία και να έχουν τη χάρη του Θεού να τα συνοδεύει στη ζωή τους.
Και όλα αυτά όχι απλώς δεν τους αναγνωρίζονται μέσα στο νομοθετικό πλαίσιο που συζητείται, αλλά και αγνοούνται προκλητικά.
Αλλά, π.χ. πως να βαπτίσει η Εκκλησία αυτά τα παιδιά, όσο και αν δεν ευθύνονται καθόλου αυτά, όταν ο νηπιοβαπτισμός προϋποθέτει ότι το νήπιο μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον που θα το κατηχήσει στη χριστιανική πίστη και όχι σε ένα περιβάλλον που την απορρίπτει με τη στάση ζωής του;
Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους με αγάπη, αλλά δεν υπάρχει αγάπη που να είναι αντίθετη προς τον λόγο και τον νόμο του Θεού, ο οποίος είναι η Αυτο-αγάπη.
Γι᾽ αυτό και δεν είναι δυνατον να συναινέσει σε καμία ενέργεια και μεθόδευση που πλήττει τον ιερό θεσμό της οικογένειας. Και έχει ευθύνη να διατυπώσει τη γνώμη και την πίστη της που δεν είναι ούτε συντηρητική ούτε οπισθοδρομική αλλά είναι η αιώνια αλήθεια της πίστεώς της.
Έχει ευθυνη να ενημερώσει τους ανθρωπους για ένα θέμα που μας απασχολεί όλους και που τις συνέπειές του θα τις αντιμετωπίσουμε όλοι πολύ σύντομα, όπως τις ζούν σε άλλες χώρες, όπως στον Καναδά ή στην Αμερική, σύμφωνα με μαρτυρίες που έχουν δεί το φως της δημοσιότητος.
Είναι ανάγκη να το τονίσουμε και να το διακηρύξουμε ότι με τον νόμο ο οποίος θεσμοθετεί τον γάμο ατόμων του ίδιου φύλου και το δικαίωμα τεκνοθεσίας πλήττεται ο θεσμός του γάμου και της οικογενείας, η οποία αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνίας μας, και ο οποίος προσέφερε και προσφέρει τόσα πολλά στην πατρίδα μας.
Γι᾽ αυτό και καλούμε όλους τους υπευθύνους να αναλογισθούν τις συνέπειες και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Θα ήθελα, τελειώνοντας, να ευχαριστήσω την ωραία αυτή παιδική χορωδία, που και μόνο η παρουσία της, όλα αυτά τα τέκνα της Εκκλησίας, μας έδωσαν το καλύτερο μάθημα, τι είναι η οικογένεια του Χριστού, η οικογένεια της Εκκλησίας και κατ᾽ επέκταση η κατ᾽ οίκον Εκκλησία. Μέσα από αυτά τα παιδικά στόματα ακούσαμε τόσες αλήθειες1 Να ευχαριστήσω, λοιπόν, τη χορωδία της «Χριστιανικής Ελπίδος» και τη χορωδία των Εκπαιδευτηρίων «ΕΛΠΙΔΑ», όλα τα μέλη τους αλλά και τους υπευθύνους των χορωδιών, που είχαν την καλωσύνη να έλθουν στην πόλη μας και να μας τραγουδήσουν τόσο όμορφα στην αρχή της εκδηλώσεώς μας.
Να ευχαριστήσω και τον ελλογιμώτατο ομιλητή μας, τον κ. Δημήτριο Παπαδόπουλο, που μας μίλησε τόσο ωραία και μας παρουσίασε ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα, τόσο πνευματικό, «Η αντιμετώπιση των νέων ανθρώπων», κάτι που αφορά όλους μας, και την Εκκλησία και την Παιδεία και την οικογένεια και τον καθένα μας ξεχωριστά.