«Παραλαμβάνομεν από των χειρών του μακαριστού και μεγάλου εν Πατριάρχαις Δημητρίου του Α’ τον σταυρόν Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, εις συνέχισιν της ανόδου εις τον Κρανίου Τόπον, εις συσταύρωσιν ημών τω Κυρίω και τη Αυτώ συνεσταυρωμένη Εκκλησία, εις συντήρησιν του φωτός της Αναστάσεως…».
Ήταν στις 2 Νοεμβρίου του έτους 1991 – πριν από ακριβώς 32 χρόνια – όταν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, εν πλήρει επιγνώσει της βαριάς ευθύνης που επωμιζόταν, ανέβηκε στον Αποστολικό και Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Από τον κατάμεστο Πατριαρχικό Ναό στο Φανάρι, όπου έλαβε χώρα η τελετή της ενθρονίσεώς του, ο νέος Πατριάρχης δήλωσε αποφασισμένος να θυσιάσει την ψυχή του υπέρ του ποιμνίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ταυτοχρόνως όμως, παρακάλεσε με ταπεινότητα να έχει τις προσευχές των παρισταμένων στην τελετή, ώστε ο Θεός να τον καταστήσει ικανό να ανταποκριθεί στην υψηλή διακονία που μόλις ξεκινούσε.
«Εύξασθε όπως πιστώς και θεαρέστως διακονήσωμεν τω Κυρίω, τη Αγιωτάτη ταύτη Εκκλησία, τη υπ’ ουρανόν Ορθοδοξία»
«Εύξασθε όπως στηρίξωμεν το Γένος και διαφυλάξωμεν τας προνομίας του πανσέπτου τούτου Θρόνου και τα δίκαια αυτού…»
«Εύξασθε όπως γενώμεθα εν πάσιν όργανον των βουλών του Θεού εις υπηρεσίαν απάσης της ανθρωπότητος…»
Διαθέτοντας το προνόμιο της ικανής χρονικής αποστάσεως από την ιστορική εκείνη ημέρα, καθώς και τη γνώση και το βίωμα της θεοφιλούς και ενδόξου Πατριαρχίας του Οικουμενικού κ.κ. Βαρθολομαίου, οι προσευχές που αναπέμφθηκαν κατά τελετή της ενθρονίσεώς του, πριν από 32 χρόνια, εισακούστηκαν απολύτως από τον Θεό.
