Στην αυγή του κάθε χρόνου, πάντοτε η Εκκλησία προγραμματίζει να λάβει κάποια “δώρα”. Δεν χρειάζεται να της τα φέρει τα δώρα ο Άι Βασίλης. Άι Βασίλη θεωρεί και την εκάστοτε κρατική εξουσία η Εκκλησία.
Να πάρει κάποια “ψίχουλα” για να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις της, να μπει σε μια σειρά. Για όποιον παρατηρεί τα εκκλησιαστικά την τελευταία δεκαετία, η Εκκλησία είναι σαν ένα μικρό παιδί. Πάντοτε γράφει στο γράμμα τα ίδια αιτήματα και στο τέλος ο Άι Βασίλης τους φέρνει αντί αυτών, ένα … πατίνι.
Γιατί “πατίνι”, κατά το λαϊκώς λεγόμενο, κάνουν οι Πρωθυπουργοί τη ζωή των Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων. Όλο υπόσχονται και στο τέλος άλλα καταλήγουν να έχουν στην πραγματικότητα.
Υπόμνημα αντί για γράμμα
Φέτος, για παράδειγμα, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αντί για γράμμα, έγραψε στον Άι Βασίλη – Κυριάκο Μητσοτάκη ένα υπόμνημα. Απολύτως ξεκάθαρο. Δεν το έστειλε με το ταχυδρομείο για να μη χαθεί. Το έδωσε ο ίδιος στο Μέγαρο Μαξίμου.
“Θέλουμε να μας καλύψεις τις οργανικές θέσεις που έχουμε ακάλυπτους τους ιερείς μας, όπως είναι η συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας έναντι της Εκκλησίας”. “Θέλουμε να αποχαρακτηρίσεις από δασικές τις εκτάσεις που έχουν τα μοναστήρια”.
Τέτοια περιλαμβάνει το υπόμνημα του Ιερωνύμου στον Μητσοτάκη. Αιτήματα που ο Αρχιεπίσκοπος γράφει κάθε χρόνο αλλά στο τέλος ο κάθε Πρωθυπουργός του φέρνει ένα… πατίνι.
Τώρα αν ο Κ. Μητσοτάκης θα εξετάσει το θέμα με ευαισθησία και θα το κάνει άμεσα πράξη ή θα το παραπέμψει στις καλένδες, μένει να φανεί.
Θυμίζω μόνο πως οι προκάτοχοί του, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς και Αλ. Τσίπρας, δεσμεύονταν, υπόσχονταν και στο τέλος το “παιδί” (βλ. Ιερώνυμος και ιεραρχία) έμεναν με τη γλύκα.
“Μελχισεδέκ”
