Τη Μεγάλη Τρίτη 30 Απριλίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Κοπανού.
Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο· ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο· είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας».
Μία ξεχωριστή μορφή της Παλαιας Διαθήκης μας παρουσιάζει μέσα από τα ιερά αναγνώματα η Αγία μας Εκκλησία. Δεν ήταν προφήτης ούτε πατριάρχης, ήταν ένας συνηθισμένος, θα λέγαμε, άνθρωπος, που όμως αγιάσθηκε και έγινε συνώνυμος μιάς μεγάλης αρετής, την οποία έχουμε όλοι ανάγκη, μιάς αρετής που αγιάζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτηρία.
Η ξεχωριστή αυτή μορφή είναι ο δίκαιος Ιώβ, στη ζωή του οποίου είναι αφιερωμένο ένα βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν ένας πολύτεκνος οικογενειάρχης με δέκα παιδιά, ευσεβής και πιστός στον Θεό, που αγωνιζόταν να μην αμαρτάνει και να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και ο Θεός, βλεποντας την αρετή του, του χάρισε άφθονα υλικά αγαθά και πλούτη.
Όλα αυτά έγιναν όμως αιτία του φθόνου του διαβόλου, ο οποίος μισεί το καλό και θέλει να παρασέρνει τους ανθρώπους μακριά από τον Θεό και να τους καθιστά υποχείριά του. Έτσι ο διάβολος τον συκοφάντησε στον Θεό λέγοντάς του ότι «ο Ιώβ είναι ευσεβής και σε σέβεται, γιατί του έχεις δώσει τα πάντα. Επίτρεψε μου να του στερήσω κάποια από τα αγαθά του, και θα δούμε εάν θα συνεχίσει να είναι πιστός και ευλαβης».
Ο Θεός, που γνώριζε την αρετή του Ιώβ, έδωσε στον διάβολο την άδεια να τον πειράξει. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά στη ζωή και στην οικογένειά του, άρχισε σταδιακά να χάνει τα πάντα, την περιουσία του, τα παιδιά του, ακόμη και την υγεία του. Όμως ο διάβολος δεν επέτυχε τίποτε, γιατί ο Ιώβ ήταν ενάρετος και πιστός, όχι επιφανειακα αλλά ουσιαστικά. Έτσι δεχόταν όλους τους πειρασμούς, όλες τις δοκιμασίες, όλες τις καταστροφες και τις συμφορές με υπομονή και καρτερία. Και αντί να δυσανασχετεί και να παραπονείται στον Θεό, ο Ιώβ συνέχισε να τον ευχαριστεί, γιατί, όπως ακούσαμε σήμερα στο ανάγνωσμα να λέγει, ο Κύριος του έδωσε όλα τα αγαθά και ο Κύριος του τα πήρε. Όπως έκρινε ο Θεός, έτσι έγινε, ας είναι το όνομά του ευλογημένο.
Αυτήν την τελευταία φράση του Ιώβ, «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος», την πήραν οι πατέρες της Εκκλησίας μας και όρισαν να ψαλλεται στο τέλος κάθε θείας Λειτουργίας, για να μας υπενθυμίζει την ανάγκη να αντιμετωπίζουμε ο,τι συμβαίνει στη ζωή μας, και τις δυσκολίες και τους πειρασμούς και τις ασθένειες και τις συμφορές και τις δοκιμασίες, με υπομονή και εμπιστοσύνη στον Θεό.
Αν πιστεύουμε στον Θεό, όπως πίστευε ο Ιώβ, αν έχουμε δηλαδή βαθειά μέσα μας τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν είναι μόνο ο Δημιουργος μας αλλά είναι και ο πατέρας μας, ο οποίος μας αγαπά απέραντα, και από αγάπη έστειλε και τον Υιό του, τον Κύριό μας, στον κόσμο να σταυρωθεί, προκειμένου να μας λυτρώσει από την αμαρτία. Αν, λοιπόν, πιστεύουμε ότι ο Θεός μας αγαπά και θέλει το καλό μας, όχι μόνο το πρόσκαιρο αλλά και το αιώνιο, και φροντίζει ώστε όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας να συντελούν στο συμφέρον μας, τότε μπορούμε να έχουμε και εμείς υπομονή.
Γιατί η υπομονή του δικαίου Ιώβ στηριζόταν στη βαθειά του πίστη, και γι᾽ αυτό επαινείται και εγκωμιαζεται και προβάλλεται ως υπόδειγμα υπομονής και πίστεως. Διότι δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι πιστεύουμε στον Θεό, αλλά στην πρώτη δυσκολία που θα μας συμβεί να αντιδρούμε, να αμφιβάλλουμε, να λέμε «που είναι ο Θεός;» ή «γιατί το έστειλε αυτό σε μένα;». Αυτά αποδεικνύουν ότι δεν έχουμε την πίστη που ζητά ο Θεός από εμάς, και πολύ περισσότερο δεν μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τους πειρασμούς και τις δυσκολίες τις οποίες συναντούμε στη ζωή μας.
Εάν όμως αποδεικνύουμε την πιστη μας με την υπομονή, εάν στηριζόμαστε στον Θεό για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τις δοκιμασίες, τότε και ο Θεός μας επισκέπτεται με τη χάρη του και μας ενισχύει και αυξάνει την υπομονή και την πίστη μας και επιβραβεύει την υπομονή μας σε τετοιο βαθμό, ώστε να την καθιστά αιτία της σωτηρίας μας.
«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται», μας βεβαιώνει ο Κυριός μας, ο οποίος υπέμεινε τόσα πολλά για χάρη μας, τόσες δοκιμασίες, τόσες συκοφαντίες, τόσα μαρτύρια και στο τέλος τον Σταυρό και τον θάνατο, παρότι ήταν Υιός του Θεού. Τα υπέμεινε όλα για να μας διδάξει ως Θεός την αξία της υπομονής.
Ας έχουμε, λοιπόν, υπόψη μας το παράδειγμα του δικαίου Ιώβ, τον οποίο για την πίστη και την υπομονή του απάλλαξε ο Θεός από τους πειρασμούς, αλλά και το παράδειγμα της υπομονής του Κυρίου μας, και ας αντιμετωπίζουμε τα πάντα με υπομονή και εμπιστοσυνη στον Θεό, ευχαριστώντας για όσα επιτρέπει να υπομένουμε προς το συμφέρον της ψυχής μας. Και να πιστεύουμε ότι θα ισχύσει και για εμάς ο λόγος του Κυρίου «ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται», όπως ίσχυσε και για τον δίκαιο Ιώβ.
Ας τον έχουμε παράδειγμα στη ζωή μας, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δοκιμασθεί, να μην έχει πειρασμούς, να μην έχει δυσκολίες· όμως εκείνο που χρειάζεται σε όλους μας είναι η υπομονή. Η υπομονή μας συγκρατεί να μην ξεφεύγουμε, να μην λέμε λόγια, να μην αγανακτούμε ούτε με τον Θεό ούτε με τους ανθρώπους, κι έτσι καλλιεργούμε τον εαυτό μας και βοηθούμε τη σωτηρία της ψυχής μας.