του Πρωτοπρεσβύτερου Δρ. Γεωργίου Λέκκα, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου
Η υπερηφάνεια είναι το κατεξοχήν εμπόδιο για να μπούμε σε σχέση με Θεό Ταπεινό. Ο υπερήφανος επαναλαμβάνει την πτώση του Εωσφόρου καθώς δεν αναγνωρίζει άλλο Θεό εκτός από τον εαυτό του. Χρειάζεται τους άλλους μόνο για να συγκρίνεται μαζί τους και να επιβεβαιώνει, έτσι, την ανωτερότητά του. Αντλεί την δύναμή του όχι βέβαια από τον Θεό αλλά από τον θαυμασμό των άλλων. Κι αν κάποια στιγμή στρέφεται προς τον Θεό είναι μόνο και μόνο για να εισπράξει κι από Αυτόν τον θαυμασμό, ό,τι ακριβώς κάνει με όλους τους άλλους. Ο υπερήφανος ξέρει καλύτερα από τον Θεό πώς να βάλει τάξη στον κόσμο κι αν μπορούσε, κατά το παράδειγμα του πατέρα του του Εωσφόρου, θα ανέτρεπε ακόμα και τον ίδιο τον Θεό ώστε ανενόχλητος να διορθώσει τα «λάθη» Του.
Ο υπερήφανος είναι άνθρωπος κλειστός και σκληρόκαρδος. Οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου κι Αυτού ακόμα του Θεού, είναι μόνο για να συντηρούν το είδωλο του εαυτού του. Οι άλλοι δεν είναι για τον περήφανο πρόσωπα για να σχετιστεί μαζί τους αλλά μόνο μάτια που αντικαθρεφτίζουν την εικόνα του. Επειδή μάλιστα ο υπερήφανος δεν μπορεί να μπει σε ποιοτική προσωπική σχέση με κανέναν, χρειάζεται όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό ματιών που θα τον θαυμάζουν. Αν ήταν στο χέρι του θα τους εξόντωνε όλους, ο μόνος λόγος που θα τον εμπόδιζε να το πράξει είναι που τότε δεν θα υπήρχε πλέον κανείς για να τον θαυμάζει.
Εντούτοις από άπειρη ταπείνωση ο Θεός δεν αφήνει στην τύχη του τον υπερήφανο άνθρωπο. Επιτρέπει να δημιουργηθούν συνθήκες ρωγμής στην εικόνα του, όπως αποτυχίες, πένθη, τα γηρατειά, οι ασθένειες ή κι αυτός ακόμα ο επικείμενος θάνατος, προκειμένου να βρει τον τρόπο για να τον σώσει. Αρκεί ένα βήμα του υπερήφανου έξω από την περηφάνεια του ώστε να τρέξει και να πέσει στα πόδια του ο Ταπεινός Θεός για να τον σώσει. Η Θεία Ταπείνωση είναι τέτοια που καταδέχεται να περιμένει την επιστροφή ακόμα και του περήφανου στον πυθμένα του Άδη του, γιατί ο Θεός που αποστρέφεται την υπερηφάνεια ήρθε για να κερδίσει ακόμα και τον χειρότερο αμαρτωλό, αυτόν δηλαδή που είναι το θύμα της υπερηφάνειας του.
Γίνεται τρελό πανηγύρι στον Ουρανό κάθε φορά που ο Ταπεινός Θεός κερδίζει έναν ακόμα πρώην περήφανο. Ο υπερήφανος που ταπεινώθηκε και γνώρισε τη γλυκιά αίσθηση της παρουσίας του Ταπεινού Θεού μέσα του μισεί πλέον την υπερηφάνεια του όσο τίποτε άλλο κι επιδιώκει να μειώνεται συνέχεια ο ίδιος για να αυξάνεται διαρκώς μέσα του ο Κύριος. Η αυξανόμενη αίσθηση της Θείας Παρουσίας ταπεινώνει κι άλλο την πρώην περήφανη καρδιά που νιώθει ανάξια τέτοιου Θεού κι όσο περισσότερο συνειδητοποιεί την αναξιότητά της τόσο πιο πολύ Τον αγαπά. Ο άνθρωπος μαθαίνει να μπαίνει σε σχέση όταν συνειδητοποιεί την πλήρη του αδυναμία χωρίς τον κατεξοχήν Αγαπημένο που είναι ο Κύριος και στο εξής δεν έχει μάτια παρά μόνο για να βλέπει τον Κύριο. Είθε να γνωρίσουμε και να διατηρηθούμε σε αυτήν την αγάπη με τον τρόπο του Τελώνη ώστε να μην χρειαστούμε την επώδυνη παιδαγωγία των υπερήφανων.
Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου 25.2.24.
Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας (2000-2005), δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση (2005-2017). Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ. 79), ενώ το δοκίμιό του με τον τίτλο: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Εκάτη (Αθήνα, 2022, σσ. 171).