του Πρωτοπρεσβύτερου Δρ. Γεωργίου Λέκκα, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου
Χρειάζεται πίστη για να παρακαλέσουμε τον Θεό, ακόμα περισσότερη πίστη για να θυμηθούμε να γυρίσουμε να Τον ευχαριστήσουμε κι ακόμα περισσότερη πίστη για να δοξολογούμε και, μάλιστα ακαταπαύστως, το Άγιο Όνομά Του.
Η πίστη που σώζει δεν είναι αυτή που μάς ωθεί σε παράκληση όταν αντιμετωπίζουμε μια δοκιμασία όπως αυτή της ασθένειας των δέκα λεπρών, αλλά η πίστη που θα μας κάνει να γυρίσουμε προς τον Κύριο για να τον ευχαριστήσουμε κι ακόμα περισσότερο να δοξολογήσουμε το Πανάγιο Όνομα Του όταν μάς έχει γίνει πια το θαύμα.
Γιατί ενώ η πίεση της δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε μάς κάνει να στραφούμε στον Κύριο, όταν η πίστη μας δεν είναι αρκετή, έχουμε την τάση να αποδώσουμε το θαύμα που μάς έγινε περισσότερο σε φυσικά αίτια παρά στην υπερφυσική παρέμβαση του Θεού. Έτσι συχνά ενώ ζητάμε το θαύμα κι αυτό μάς γίνεται, μετά δεν έχουμε την πίστη που χρειάζεται ώστε να το αποδεχτούμε ταπεινά και να ευχαριστήσουμε τον Κύριο.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και τα θαύματα που μάς γίνονται έχουν αποκλειστικό σκοπό να αποκαταστήσουν την σχέση μας με τον Θεό. Και ναι μεν η παράκλησή μας προς Αυτόν την ώρα της δυσκολίας μας μάς ανοίγει τον δίαυλο της επικοινωνίας μαζί Του που συχνά επιφέρει το θαύμα, αν όμως από ολιγοπιστία δεν γυρίσουμε μετά το θαύμα να Τον ευχαριστήσουμε, ο δίαυλος της επικοινωνίας μαζί Του διακόπτεται κι η σωτηρία μας μπαίνει σε κίνδυνο όπως των εννέα λεπρών που μετά το θαύμα που τους έκανε ο Κύριος δεν γύρισαν πίσω για να Τον ευχαριστήσουν.
Επειδή η ευχαριστία προϋποθέτει περισσότερη πίστη από αυτήν που προϋποθέτει η παράκληση, η ευχαριστία μάς βάζει σε βαθύτερη σχέση με τον Κύριο από όσο μάς βάζει η παράκληση. Όταν μάλιστα η ευχαριστία είναι βαθιά και ειλικρινής, τότε μάς οδηγεί σε ακόμα ανώτερη μορφή προσευχή, σε αυτήν που είναι η δοξολογία. Η ευχαριστία είναι έτσι ο ρητός ή και υπόρρητος κρίκος που εξασφαλίζει το ομαλό πέρασμα της προσευχής μας από το «Κύριε Ελέησον» στο «Δόξα τω Θεώ».
Πίστη και προσευχή αποτελούν και τα δύο δώρα του Παναγίου Θεού, όμως το είδος της προσευχής μας εξαρτάται συνήθως από τον βαθμό της πίστης μας. Η πνευματική ζωή μας κινείται σαν το εκκρεμές μεταξύ του «Κύριε Ελέησον» και του «Δόξα τω Θεώ» περνώντας πάντα μέσα από την ευχαριστία. Αν το «Κύριε Ελέησον» είναι η κίνησή μας προς τα κάτω, εκεί που βρίσκεται ο Άδης μας, η ευχαριστία και ακόμα περισσότερο η δοξολογία είναι η κίνηση της ψυχής μας προς τα άνω, εκεί που είναι ο Παράδεισος. Η ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας μας επιμένει πάντως πως η χαρά της ανόδου εξαρτάται από την οδύνη της καθόδου στον Άδη της μετάνοιας.
Ψυχή που αρχίζει να γλυκαίνεται από αυτήν την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα άκρο στο άλλο βρίσκεται ήδη στο δρόμο της σωτηρίας. Όταν μάλιστα η σχέση της με τον ζωντανό Θεό βαθαίνει κάθε μέρα και περισσότερο μέσω της παρακλήσεως, της ευχαριστίας και της δοξολογίας, έρχεται μια στιγμή που η παράκλησή της προς τον Κύριο δεν είναι η άρση των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, αλλά πώς θα γίνει ώστε κάθε στιγμή να αγαπά, να ευχαριστεί και να δοξάζει ακόμα περισσότερο τον Κύριο. Αυτή η ζωή είναι ο Παράδεισος.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ, ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ, 21.1.24.
Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας (2000-2005), δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση (2005-2017). Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ. 79), ενώ το δοκίμιό του με τον τίτλο: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Εκάτη (Αθήνα, 2022, σσ. 171).