Στο μέσο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία προβάλει τον Σταυρό του Χριστού για προσκύνηση. Για όλες τις εποχές ο περί Σταυρού λόγος ήταν ένα πρόσταγμα δύσκολο και έκανε τους ανθρώπους να μουδιάζουν. Ιδιαίτερα όμως παρουσιάζεται βαρύς για τον άνθρωπο της εποχής μας, που ζει στην «κοινωνία της ευημερίας», που έχει θεοποιήσει την άνεση και την ασφάλεια. Γι’ αυτό όταν ο Χριστός λέγει: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι», πολλοί αντιδρούν. «Η εποχή μας», παρατηρούν, «είναι σκληρή. Αν επιχειρήσεις να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να παραχωρήσεις τα δικαιώματά σου, θα σε εκμεταλλευθούν οι άλλοι θα αποτύχεις».
Να όμως που ο Χριστός τονίζει, «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθή τον εαυτό του», αλλά και προσθέτει: «Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα την χάσει, ενώ όποιος χάσει την ζωή του χάριν εμού και του ευαγγελίου θα την σώσει».
Αυτές ακριβώς οι τοποθετήσεις είναι που σκανδαλίζουν τον πρακτικό άνθρωπο.
Δεν είναι μόνο τα εμπόδια που θέτει ο εαυτός μας στο δρόμο για λύτρωση και πληρότητα ζωής, είναι οι τραγικότητες της ζωής, οι συγκεκριμένοι σταυροί που επιφυλάσσει ο ανθρώπινος βίος: αρρώστιες, αδικίες, θάνατοι, απογοητεύσεις και πίκρες. Όλα αυτά θα χρειασθεί να μάθουμε να τα αποδεχόμαστε «με υπομονή και ελπίδα», μέσα στο φως της Αναστάσεως. Όποιος ακολουθεί τον Χριστό, έχει να κάνει μια πορεία, που ξεπερνά το σταυρό.
Η απελευθέρωση από το εγώ, για την οποία μιλά ο Χριστός, είναι να λυτρωθής από τον ατομισμό σου, το εγώ σου για να δοθής ολοκληρωτικά στον Θεό, να «κοινωνήσης», να συμμετάσχης στη ζωή του Χριστού και να Τον ακολουθήσης σε μία πορεία αγάπης και μεταμορφώσεως του κόσμου, σε μια ουσιαστική προσωπική και κοινωνική αλλαγή, σε μια πνευματική ελευθερία.
Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθωρίου κ. Παντελεήμων