Τη Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Νεομαρτύρων στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία της εορτής του προστάτου και πολιούχου της πόλεως Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτου.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
Παραμονή της εορτής του αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτου και η Χαλάστρα εορτάζει και πανηγυριζει τη μνήμη ενός από τους δύο πολιούχους της.
Εορτάζει και πανηγυρίζει τη μνημη ενός νεομάρτυρος, ενός γενναίου τέκνου της, που τόλμησε στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς, να σταθεί όρθιος ενώπιον του αλλοθρήσκου κριτού και να ομολογήσει με θάρρος και γενναιότητα την πίστη του στον Χριστό.
Εορτάζει και πανηγυρίζει τη μνημη του αγίου νεομάρτυρος Αθανασίου του Κουλακιώτου, ο οποίος αντιστάθηκε με σθένος προκειμένου να μην πέσει στην παγίδα που του έστησαν οι Τούρκοι, για να τον κάνουν να προδώσει την πίστη του, και προτίμησε το μαρτύριο προκειμένου να μην χωρισθεί από την αγάπη του Χριστού, προκειμενου να δωσει ένα μήνυμα ελπίδος και αισιοδοξίας στους συμπολίτες του, ότι δηλαδή μπορούν και εκείνοι να μείνουν πιστοί στον Χριστό, μπορούν και εκείνοι να κρατήσουν την πίστη τους και να μην ξεγελαστούν από τα τεχνάσματα των κατακτητών, που με κάθε τρόπο επιχειρούσαν να τους παρασύρουν και να τους κάνουν να αρνηθούν την πατρώα ευσέβεια.
Γιατί, όπως προσπάθησαν οι Τούρκοι να παγιδεύσουν τον άγιο Αθανάσιο, λέγοντας ότι δήθεν ομολόγησε πίστη στον δικό τους Θεό, άρα έπρεπε ή να δηλώσει επίσημα ότι αρνείται τον Χριστό ή να πεθάνει, έτσι με τον ίδιο τρόπο προσπαθούσαν να παγιδεύσουν και άλλους χριστιανούς, που πίστευαν ότι θα φοβηθούν τον θανατο και θα προτιμήσουν να αρνηθούν την πίστη τους.
Και το επεδίωκαν αυτό οι κατακτητες, γιατί γνώριζαν ότι αν οι πατέρες μας διατηρούσαν, αν και σκλαβωμένοι επί αιώνες, την εθνική τους ταυτότητα, διατηρούσαν την εθνική τους συνείδηση και δεν ξεχνούσαν ούτε τη γλώσσα ούτε την ιστορία τους, αυτό το χρωστούσαν στην πίστη τους, το χρωστούσαν στην Εκκλησία, που βοηθούσε να μην αφομοιωθούν με τους κατακτητές, όπως συνέβη με άλλους λαούς, και να μην χάσουν την ελπίδα τους για την ελευθερία.
Σε αυτή τη δόλια επιδίωξη των κατακτητών ο άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης αντιστάθηκε, όχι μονο για τον εαυτό του, αλλά και για όλους τους συμπολίτες του. Αντιστάθηκε με τη θυσία και το μαρτυριό του, έστω και αν ακόμη και ο ίδιος του ο πατέρας τον είχε εγκαταλείψει, επειδή ντρεπόταν, γιατί νόμιζε ότι το παιδί του αρνήθηκε την πίστη στον Χριστό.
Αντιστάθηκε ο άγιος Αθανάσιος, δίνοντας παράδειγμα πίστεως αλλα και θάρρους, που ενίσχυσε την πίστη και τη δύναμη όσων τον γνωριζαν και όσων έζησαν από κοντά την ομολογία της πίστεως και το μαρτύριό του.
Γι᾽ αυτό και τον τιμά η Εκκλησία μας. Γι᾽ αυτό και τον τιμά η Χαλάστρα, η γενέτειρά του, αλλά και όλοι οι Ορθόδοξοι και ιδιαιτέρως εμείς οι Έλληνες, και μάλιστα αυτόν τον χρόνο, κατά τον οποίο εορτάζουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του αγώνος του 1821. Γιατί, όπως είπαμε και με αλλες ευκαιρίες φέτος, αν ο Ελληνισμος μπόρεσε να αντέξει στα 500 χρόνια της σκλαβιάς και να ξεσηκωθεί για να κερδίσει την ελευθερία του, το χρωστά και στους νεομαρτυρες, που θυσιάσθηκαν και για την πίστη αλλά και για την πατρίδα.
Η ομολογία όμως και το μαρτύριο του αγίου νεομάρτυρος Αθανασίου του Κουλακιώτου δεν είχε σημασία μόνο την εποχή κατά την οποία συνέβη. Έχει σημασία και σήμερα, σε μία εποχή που δεν ζούμε βέβαια υπό την εξουσία ενός αλλοθρήσκου κατακτητού, ο οποίος μας ζητά να αρνηθούμε την πίστη μας, ζούμε όμως σε ένα κόσμο γεμάτο από προκλήσεις, σε έναν κόσμο γεμάτο από παγίδες και πειρασμούς, τους οποίους χρησιμοποιεί ο πονηρος για να μας εξαπατήσει και να μας απομακρύνει από την πίστη μας, για να μας απομακρύνει από την ευσέβεια, από την Εκκλησία του Χριστού και την εν Χριστώ ζωή για την οποία αγωνιζόμεθα.
Και μπορεί εμείς να μην αντιμετωπίζουμε το προφανές δίλημμα που αντιμετώπιζε ο άγιος Αθανάσιος, να αρνηθούμε δηλαδή την πιστη μας ή να μαρτυρήσουμε γι᾽ αυτην, αλλά αν δεν είμαστε προσεκτικοί, αν ενδίδουμε στις διάφορες προκλησεις, τότε κινδυνεύουμε σιγα-σιγά, με μικρές κάθε φορές υποχωρήσεις, στις οποίες δεν δινουμε σημασία, να απομακρυνθούμε και από την πίστη μας και από την Εκκλησία του Χριστού.
Γι᾽αυτό θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτερα προσεκτικοί και να ακολουθούμε με πιστότητα μόνο όσα λέγει η Εκκλησία μας. Γιατί μόνο ακούοντας τη φωνή της Εκκλησίας, ακολουθούμε τον Χριστό και είμαστε βέβαιοι ότι ο δρόμος τον οποίο βαδίζουμε με τη χάρη του δεν θα μας οδηγήσει μακριά του και δεν θα μας κάνει να τον αρνηθούμε, όπως δεν τον αρνήθηκε και ο άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης, τον οποίο τιμούμε από σήμερα.
Ας επικαλούμεθα τη βοήθειά του και τις πρεσβείες του, ώστε αδιαφορώντας για τις προκλήσεις της αμαρτίας και του κόσμου που υπάρχουν γύρω μας, να μένουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην πιστη μας, όπως και ο άγιος νεομάρτυς Αθανάσιος.
Είναι ευκαιρία, αν θέλουμε πράγματι να τιμήσουμε τον άγιο Αθανάσιο, να μιμηθούμε τη ζωή του. Δηλαδή τι να μιμηθούμε; Δεν καλούμεθα σε μαρτύριο, ούτε να αλλάξουμε την πίστη μας, αλλά να έχουμε μία πίστη δυνατή, μία πίστη που να την ομολογούμε καθημερινώς στη ζωή μας, σε κάθε ευκαιρία, όχι να δραπετεύουμε και να μη μπορούμε να πούμε ότι «ναί, είμεθα άνθρωποι του Χριστού, είμεθα άνθρωποι της Εκκλησίας, ζούμε εν Χριστώ».
Γιατί διαφορετικά, αν είμεθα χλιαροί, δεν μας θέλει ο Θεός. Θα μας εμέσει, λέγει η Αποκάλυψη, το Πνεύμα το Άγιο, εάν δεν είμεθα ζεστοί στην πίστη μας, εάν είμεθα χλιαροί. Γι᾽ αυτό «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» και οι άγιοί μας εδώ, και ο άγιος Αθανάσιος και ο άγιος Ιωάννης, είναι παραδείγματα ζωής. Εκείνοι δεν σκέφτηκαν ούτε τα νιάτα τους ούτε τη ζωή τους ούτε την περαιτέρω πορεία τους, αλλά με ένα λόγο είπαν «ναί, είμεθα του Χριστού». Και έτσι εμαρτύρησαν και ο ένας και ο άλλος.
Ας έχουμε, λοιπόν, την ευχή τους και ας πρεσβεύουν και για τον καθένα μας χωριστά αλλά και για την πόλη μας και για την πατρίδα μας.