Τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στην Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού». Ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος όχι μόνο προέτρεψε τους μαθητές του να μνημονεύουν των λόγων του, αλλα και τους παρέδωσε το ιερώτατο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας με την υπόδειξη να το τελούν «εις ανάμνησίν» του, ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος παροτρύνει τους χριστιανούς της εποχής του, αλλά και εμάς σήμερα να μνημονεύουμε «των ηγουμένων ημών, οίτινες ελάλησαν ημίν τον λόγον του Θεού».
Γνωρίζει ο απόστολος τη σημασία της μνήμης για τον άνθρωπο και τη ζωή του, πολύ περισσότερο όμως για την πνευματική του πορεία και την εν Χριστώ ζωή. Γιατί η πνευματική πορεία του ανθρώπου δεν είναι μία μοναχική πορεία, αλλά μία πορεία μέσα στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Και στην Εκκλησία ο Χριστός «έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους προς καταρτισμόν των αγίων … εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού», για να διδάσκουν και να καθοδηγούν τα μέλη της στην ορθή πίστη και τη σωτηρία.
Γι᾽αυτό και σήμερα που η Εκκλησία μας τιμά δύο μεγάλους διδασκαλους της, τον Μέγα Αθανάσιο και τον άγιο Κύριλλο, πατριάρχες Αλεξανδρείας, δύο μεγάλους υπερασπιστές και προμάχους της ορθοδόξου πίστεως και διδασκαλίας, ο απόστολος Παύλος μας τονίζει τη σημασία της μνήμης, τη σημασία που έχει να θυμόμαστε αυτούς που αγωνίσθηκαν για να διατηρήσουν ακαινοτόμητη και να μας μεταδώσουν απαραχάρακτη την ορθόδοξη πίστη μας. Και έχει σημασία να τους θυμόμαστε όχι μόνο για να παραμένουμε και εμείς «εδραίοι και αμετακίνητοι», αλλά και για να διδασκόμεθα και να ενισχυόμεθα από τους κόπους και τους αγώνες τους και κυρίως από την υπομονή τους.
Διότι η ζωή της ευσεβείας και της εν Χριστώ ζωής δεν είναι μία ευκολη υπόθεση. Ο Χριστός μας το είπε ότι είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στη ζωή και ότι θα συναντήσουμε και θλίψεις και στενοχωρίες, εάν θέλουμε να τον ακολουθήσουμε ως γνήσιοι μαθητές του. Άλλωστε το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει στη ζωή των αγίων της Εκκλησίας μας. Το βλέπουμε να συμβαίνει και στη ζωή του εορταζομένου σήμερα αγίου Αθανασίου, πατριάρχου Αλεξανδρείας, ο οποίος συκοφαντήθηκε και διώχθηκε και εξορίσθηκε περισσότερο ίσως από κάθε άλλον, σε τέτοιο μάλιστα σημείο, ώστε από τα 46 χρόνια της πατριαρχείας του μόνο τα 16 βρισκόταν στον θρόνο του στην Αλεξάνδρεια.
Όμως όχι μόνο δεν παραπονέθηκε και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ ο Μέγας Αθανάσιος. Αντίθετα, αντιμετώπιζε τις δοκιμασίες και τις θλιψεις που συναντούσε ως «νεφυδρια», ως δηλαδή μικρά νέφη, που σύντομα θα διαλυόταν, και τις υπέμενε με καρτερία και με εμπιστοσύνη στον Θεό, αξιοποιώντας τον χρόνο της δοκιμασίας πνευματικά, με την παραμονή του για μεγάλα διαστήματα στην έρημο, κοντά στον θεμελιωτή του μοναχικού βίου, τον Μέγα Αντώνιο.
Μνημονεύοντας, λοιπόν, σήμερα τον μεγάλο αυτόν ιεράρχη της Εκκλησίας μας, τον Μέγα Αθανάσιο, ας διδαχθούμε από την υπομονή και την καρτερία του στις δοκιμασίες. Ας μάθουμε πως πρεπει να αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός να μας επισκεφθούν, και τις προσωπικές αλλά και τις γενικότερες, όπως η δοκιμασία της πανδημίας του κορωνοιού, η οποία πλήττει όλους μας τους τελευταίους μήνες.
Ας μην δυσανασχετούμε και ας μην απελπιζόμεθα, αλλά ας την αντιμετωπίζουμε ως μία ευκαιρία την οποία μας προσφέρει ο Θεός για τη σωτηρία μας, γιατί θέλει να μας βοηθήσει μέσα από αυτήν να ασκηθούμε στην υπομονή, να ταπεινωθούμε και να συναισθανθούμε ότι η ζωή μας ευρίσκεται στα χέρια του Θεού και εξαρτάται από αυτόν αποκλειστικά. Ας αντιμετωπισουμε αυτή τη δοκιμασία, αλλά και όποια άλλη υπάρχει στη ζωή μας, για να καλλιεργήσουμε περισσοτερο την εμπιστοσύνη μας στον Θεό, για να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητες της ζωής μας αλλά και της προσευχής μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η υπομονη είναι αυτό που έχουμε ανάγκη και πρέπει να αυξήσουμε μέσα μας, γιατί χωρίς υπομονή δεν μπορούμε να επιτύχουμε τίποτε, αλλά κυρίως δεν μπορούμε να προοδεύσουμε πνευματικά. Η υπομονη μας είναι αυτή η οποία τελικά θα μας σώσει με τη χάρη του Θεού, συμφωνα με τον λόγο του Κυρίου ότι «ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται».
Ας έχουμε, λοιπόν, κατά νούν πάντοτε το παράδειγμα του μεγάλου πατρός της Εκκλησίας μας, του αγίου Αθανασίου, αλλά και όλων των πατέρων και των αγίων και των μαρτύρων, και για να εμπνεόμεθα και να ενισχυόμεθα στον αγώνα μας, αλλά και για να επικαλούμεθα τις πρεσβείες του, ώστε και δι᾽ αυτών να τύχουμε και εμείς το έλεος του Θεού και τη σωτηρία μας.