Στην Ακολουθία του Νυμφίου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας χοροστάτησε τη Μεγάλη Τρίτη ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αύτη τον δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του δεσπότου εχωρίζετο».
Δύο διαφορετικές συμπεριφορές και δύο διαφορετικές πορείες ιχνηλατούν οι ιεροί υμνογράφοι των ύμνων του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης που ψάλαμε απόψε. Μπορεί τα πρόσωπα και τα περιστατικά να μας είναι γνωστά, μπορεί να τα ακούμε κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, αλλά είναι σκόπιμο να τα μελετήσουμε για λίγο και να κατανοήσουμε γιατί η Εκκλησία μας μας τα υπενθυμίζει και μας τα προβάλλει.
Από τη μία πλευρά είναι η αμαρτωλή γυναίκα που πλύνει τα πόδια του Χριστού με μύρο, και από την άλλη ο μαθητής του, ο Ιούδας.
Η γυναίκα είναι βυθισμένη στην αμαρτία, ευρίσκεται μακριά από τον Θεό και θα λέγαμε, είναι χωρίς προοπτική να αλλάξει ζωή. Τόσο αμαρτωλή ήταν!
Αντίθετα τον Ιούδα τον είχε επιλέξει ο Χριστός για μαθητή του, όπως και τους άλλους ένδεκα, και ζούσε κοντά του επί τρία χρόνια. Τον γνώριζε, είχε παρακολουθήσει τη διδασκαλία, τη ζωή και τα θαύματά του. Επί τρία χρόνια ζούσε μέσα στην αγάπη του, έβλεπε την ευσπλαγχνία και τη συγκαταβατικότητά του προς τους ανθρώπους, την υπομονή και την ανοχή του, την ταπείνωση και τη μακροθυμία του.
Γνώριζε ότι το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν η πίστη και τολμούσε να πλησιάζει και να στηρίζει τους αμαρτωλούς, τους πονεμένους και τους αδικημένους και να υπερασπίζεται εκείνους που η κακία των ανθρώπων κατέκρινε. Ποιος θα περίμενε, λοιπόν, ότι ο Ιούδας θα μπορούσε ποτέ να τον αρνηθεί ή πολύ περισσότερο να τον προδώσει;
Και όμως και οι δύο αλλάζουν πορεία. Η αμαρτωλή γυναίκα διαγράφει με μία κίνηση το παρελθόν της. Γιατί αν αμαρτία είναι η αστοχία του ανθρώπου να πλησιάσει τον Θεό και η άρνησή του, η μετάνοια είναι η απόδειξη ότι τον αναγνωρίζει και θέλει να ζει μαζί του.
Και αυτό ακριβώς κάνει και η πρώην αμαρτωλή. Με το μύρο που κομίζει στον Χριστό και η πράξη της να του αλείψει με αυτό τα πόδια, αποδεικνύει ότι τον αναγνωρίζει ως σωτήρα και λυτρωτή της, ότι τον αναγνωρίζει ως δεσπότη και Θεό της.
Δεν εξαγοράζει την άφεση!»