Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Στεφάνου Αρναίας τελέστηκε στις 6 το απόγευμα της Τετάρτης 17 Μαρτίου 2021 η πρώτη Εσπερινή Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία της φετινής Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Η Ακολουθία αυτή πάντοτε προδιαθέτει θετικά τον ψυχισμό του πιστού μας Λαού, γιατί από τη φύση της “ομιλεί” στα έσω του ανθρώπου. Ταπεινή στην έκφραση, βαθύτατα χριστονοσταλγική στα νοήματα και τους πτερυγισμούς, με εξόχους συμβολισμούς πεποικιλμένη, συνυφασμένη με την Ακολουθία του Εσπερινού και σύντομη χρονικώς έχει κάτι το ξεχωριστό να μηνύση στην ορθόδοξη εμπειρία και το βίωμα. Το μεγαλείο της ευρίσκεται επίσης στο ότι εκφράζει απολύτως το “πνεύμα” της Τεσσαρακοστής του Αγίου Πάσχα, με κορύφωση την ευκαιρία που δίδει σε κάθε “πεφορτισμένη” και “κοπιώσα” ψυχή να βιώδει τη χαρμολύπη του Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Για τούτο άλλωστε και εγράφη από τους Αγίους Πατέρες, για να προσφέρεται πιο συχνά η δυνατότητα της μετοχής του πιστού στο ποτήριο της ζωής μέσα σε κλίμα κατάνυξης.
Την Ακολουθία τέλεσε ο Μητροπολίτης Ιερισσού κ. Θεόκλητος με τους διακόνους του π. Θεόκλητο Παρδάλη και π. Αμφιλόχιο Χάιτα και συμπροσευχομένους τους εφημερίους της Αρναίας Παν. Αρχιμ. π.Παίσιο Σουλτανικά, π. Κωνσταντίνο Αγούλα και π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη.
Με ιλαρό τον φωτισμό των κανδηλών και χθαμαλή την ψαλμωδία από τους ιεροψάλτες το ευλαβές εκκλησίασμα προσευχήθεί δεόντως.
Ο Σεβασμιώτατος αφού ανέλυσε τα μέρη της Θείας αυτής Λειτουργίας, αναφέρθηκε εκτενώς στο “κλίμα” της ταπείνωσης που αναδίδει η Προηγιασμένη. Ο λόγος του, λοιπόν, περί της αρετής των αρετών, της ταπεινοφροσύνης. Κατ’ αρχήν ο ομιλητής παρατήρησε ότι η ταπεινοφροσύνη είναι αρετή θεοδίδακτη, αφού αυτήν δίδαξε με τη σάρκωση και έλευσή Του στον κόσμο ο Κύριος, γενόμενος δούλος και διάκονος των πάντων χάριν της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. “Εταπείνωσεν” και “παρέδωκεν” Εαυτόν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.
Όμως, είπε ο Μητροπολίτης, δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να ανεύρουμε έναν εγωιστή. Δίπλα μας ευρίσκεται και μάλιστα αναμεταξύ μας κινείται, ίσως να είναι και ο ομιλών … Η κοινωνία μας, συνέχισε ο Δεσπότης, μοιάζει με μια κοιλάδα εγωιστών που διεξάγουν αγώνα επιβολής, ποιος σε ποιον θα επιβληθεί. Εδώ ευρίσκεται η αιτία των πολλαπλών κρίσεων που μαστίζουν την κοινωνία μας από την πνευματική, έως την οικονομική, οικογενειακή και εθνική μας κρίση. Ο εγωισμός διαφαντεύει, είπε ο ομιλητής, γιατί λείπει απ’ τον καθένα μας η αυτογνωσία, η δύναμη που μας οδηγεί να γνωρίζουμε τα όριά μας, η ποιότητα που σαν λείπη καθιστά τον εαυτό μας σκουλήκι έρπον, ικανό να προκαλή στους πάντες την αηδία, την ανατριχίλα και την απέχθεια. Σαν μάθη ο άνθρωπος, συνέχισε, ποιος είναι, βεβαίως θα αποκτήσει συνείδηση της αξίας του, των δεξιοτήτων του, των προσόντων του• μα θα γνωρίσει και τις πτώσεις, τις αδυναμίες του, τις ατέλειες και τις σκοτεινές του “όψεις”. Θα μάθη ότι είναι μίξη γηίνου και αιωνίου και πως το αιώνιο οφείλει να πληροί και να ποδηγετή το πρόσκαιρο, τη λάσπη δηλαδή.
Η αλαζονεία, παρατήρησε ο Επίσκοπος, έκλεισε τον Παράδεισο για το Αδαμιαίο γένος• η ταπείνωση ξεκλείδωσε την θύρα της Εδέμ. Ο εγωισμός του Αδάμ, που γέννησε την ανυπακοή στον Θεό, μας απέκοψε από το κλήμα της Ζωής• η υπακοή του Δευτέρου Αδάμ, του Χριστού μας, στον Πατέρα Του, υπακοή μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού, έστερξε να φυτρώσει λαμπρότερο και σωστικό το Κλήμα της Ζωής. Γέννησε το ποτήριο της Σωτηρίας με του Χριστού το Τίμιο Σώμα και το Πανάσπιλο Αίμα, προσφέροντας δυνητικά λύτρωση στο γήινο και αφθαρσία και αθανασία στο πρόσκαιρο. Γέννησε την απαρχή μιας νέας βιοτής, της αιωνίου, σπέρνοντας αθανασία στα ξερά κόκαλα τα θερισμένα απ’ το δρεπάνι της οίησης και την έπαρση του ατομισμού.
Τελείωσε δε την ομιλία του με του Παύλου το καίριο ερώτημα προς κάθε εγωιστή και υπερήφανο: «Τι δε έχεις ο ουκ έλαβες; Ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α΄ Κορ. δ΄, 7), «Θεού το δώρον» (Εφεσ. β΄, 8): «Ποιο δε χάρισμα έχεις, που δεν το έλαβες απ’ τον Θεό; Εάν δε κάθε τι που έχεις, το έλαβες απ’ τον Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην έλαβες τίποτε;», «Του Θεού είναι το δώρο»! Αξίζει, λοιπόν, να είναι κανείς επαρμένος και εγωιστής; Αξίζει εξ αιτίας του εγωισμού να χάνουμε τον Παράδεισο;