Εισόδια Θεοτόκου στη χρονιά του κορωνοϊού
Η Εκκλησία γιορτάζουμε σήμερα τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη «τω καιρώ εκείνω», όταν η Μαρία οδηγήθηκε στο Ναό του Σολομώντος για να την αναλάβουν οι ιερείς να την προστατεύσουν, να την αναθρέψουν (μαζί με άλλα παιδιά, αγόρια και κορίτσια που ζούσαν εκεί αφιερωμένα) και μετά την ηλικία των 12 ετών να την παντρέψουν, σύμφωνα με τα ιερά ισραηλιτικά έθιμα.
Βεβαίως το πραγματικό εκείνο γεγονός έχει τη θεολογική του ερμηνεία· «εισήλθε στο Ναό του Θεού, αυτή που επρόκειτο να επιτρέψει το Θεό να εισέλθει μέσα της κι έτσι να αλληλοπεριχωρηθεί ο Θεός με τον άνθρωπο, για να μπορούμε να βεβαιώνουμε την ενανθρώπιση του Θεού και να ελπίζουμε στη βέβαιη θέωση του ανθρώπου».
Όμως, το γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου στο Ναό, έχει και για μας σήμερα τεράστια διδακτική σημασία.
Ίσως να απορείτε και να με ρωτήσετε· «από την παραβολή του καλού Σαμαρείτου έχουμε να αντλήσουμε διδάγματα, βεβαίως! όμως, από το γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου, τι έχουμε να διδαχθούμε»;
Έχουμε, αγαπητοί μου, έχουμε να διδαχθούμε πολλά, όλοι μας, στην εποχή μας και μάλιστα στις μέρες της καραντίνας που λόγω της πανδημίας βιώνουμε όλοι τόσο δύσκολα. Έχουμε να διδαχθούμε και μακάρι να μας αξιώσει η Παναγία μας να το καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε: ότι είναι ανάγκη όλοι μας να εισέλθουμε κάποτε στο Ναό του Θεού!
Εδώ, πάλι σας ακούω να με παροτρύνετε· «ναί! πιέστε την Κυβέρνηση να ανοίξουν οι ναοί, να ερχόμαστε κι όχι να λειτουργούμαστε από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις». Όμως, εγώ δεν εννοώ να ανοίξουν τα οικοδομήματα των ναών για να εισέλθουμε, που πολύ καλά έκανε η Κυβέρνηση και τα έκλεισε, αφού ο λαός μας έδειξε και γενικά συνεχίζει να δείχνει (ίσως από κόπωση) ελλειπή ευθύνη πάνω στο θέμα.
Εννοώ ότι και πριν την πανδημία, πριν την λήψη των απαγορευτικών μέτρων, οι χριστιανοί δεν ερχόμασταν στους ναούς, ακόμα κι όταν εκκλησιαζόμασταν, κληρικοί και λαικοί, κάθε Κυριακή, ίσως και κάθε μέρα. Πάλι σας ακούω να αντιδράτε· «τι θες να πείς»; μου φωνάζετε! Λέω, ότι στους ναούς μπαίνοβγαίναμε, κληρικοί και λαικοί, όμως στο Ναό του Θεού δεν εισερχόμασταν. Στη σκέψη του Θεού δεν εισχωρούσαμε, στην επιθυμία του Θεού δεν ανταποκρινόμασταν, με το σχέδιο του Θεού δεν συνεργαζόμασταν και στη δικαιοσύνη Του συνεχώς σηκώναμε ενστάσεις. Και εξηγούμαι.
Πιστέψαμε ότι συν-κυβερνούμε το Κράτος μας, οι θρησκευόμενοι χριστιανοί, ακόμα και πολλοί κληρικοί μας, όμως αποδείχτηκε ότι πολύ καλύτερα το κυβερνούν οι πολιτικοί, επειδή εμείς δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τελικά ούτε το ποίμνιό μας. Η ευσεβιστική αλλοφροσύνη μετέτρεψε τα λογικά πρόβατά σε απρόβλεπτα ερίφια που θέλησαν να υποκαταστήσουν τους ποιμένες. Ενώ ο ίδιος ο Θεός μας διδάσκει να υπακούμε ακόμα και στην κοσμική εξουσία (που στο κάτω-κάτω στις μέρες μας είναι από το λαό μας δημοκρατικά εκλεγμένη), πολλοί χριστιανοί μας κίνησαν επανάσταση ενάντια στην Εκκλησία τους, που δεν ξέρω αν φέρει ανάσταση, πάντως μέχρι τώρα σπέρνει θανάτους.
Πιστέψαμε ότι εμάς, λόγω της πίστεώς μας, υποχρεούται ο Θεός να μας σώσει (τους άλλους όχι), και κάναμε επίδειξη αυτής της πίστεώς μας. Όμως αυτή η πίστη μας αποδείχτηκε λίγη, φτωχή, μικρή πίστη που όχι μόνο βουνά δεν μπορεί να μετακινήσει, αλλά ούτε καν τον απειροελάχιστο ιο.
Διχαστήκαμε οι χριστιανοί, σχίσαμε τον άρραφο χιτώνα του Χριστού, διακριθήκαμε σε ευσεβείς: τάχα, όσοι ανεύθυνα αδιαφορούσαν για τον ιο και πίστευαν αφελώς ότι είναι άτρωτοι· και σε ασεβείς: συνήθως έτσι λένε τους Επισκόπους και όσους συγκατανεύσαμε στα μέτρα και καλέσαμε σε υπακοή στην Εκκλησία και σε τάξη. Και όσοι βιάστηκαν να πατάξουν τους ποιμένες, κηδεύουν σήμερα τα πρόβατα αλλότριας ποίμνης (αφού δεν έχουν κανένα δικαίωμα σ’ αυτήν, αλλά χυμούν σαν κλέφτες και ληστές από αλλαχόθεν ανεύθυνες ψυχωσικές περιοχές της υστερόβουλης αλαζονικής τους γνώμης. Και δεν κατάλαβαν πως όταν διακυβεύεται η υγεία και η ζωή, τότε ακόμα και ο θερμότερος πιστός, γίνεται εχθρός μας. Όταν μάλιστα επέμενε ο Χριστός να αποκτήσουμε παράλληλα με την ακεραιότητα του περιστεριού και τη φρονιμάδα του φιδιού.
Πιστέψαμε ότι είμαστε υπεράνθρωποι, κρύψαμε την προσβολή μας από τον ιο και οδηγηθήκαμε στον τάφο, αντί να ομολογήσουμε το λάθος μας και να σαλπίσουμε το ορθό. Δεν είναι ταπεινωτικό να παραδεχτείς ότι ως άνθρωπος κι εσύ πάσχεις· αλαζονικό είναι να το κρύψεις, μόνο και μόνο για να μη διαψευστεί δημόσια ο εγωισμός σου. Όταν επικρέμεται θάνατος, τότε, καλά ειπώθηκε, «μαγκιές» δεν επιτρέπονται. Οι ευλαβείς εγωισμοί … σκοτώνουν!
Μα! είναι και οι εκτός, της Εκκλησίας που έτσι αμφισβητούν την θεία Κοινωνία! Ε! και; θα πεθάνουμε εμείς, επειδή υπάρχουν άγευστοι, άπειροι και ανίδεοι της πνευματικής μας πορείας και αμφισβητούν το Μυστήριο της ζωής; Βεβαίως, η θεία Κοινωνία είναι ζωή, βεβαίως δεν βλάπτεται κανένας απ’ αυτήν, αλλά αυτό είναι εμπειρία, μετρήσιμη από μας, αλλά απροσμέτρητη από τους κοντόφθαλμους αναλφάβητους της εκκλησιαστικής βιοτής. Οπότε, τι; Θα αναλάβουμε εμείς να τους αποδείξουμε τη ζωή μας; η θα γίνουμε δικηγόροι του Χριστού; Εκείνος, δεν υπερασπίστηκε ούτε τον εαυτό του στο Πραιτώριο, αλλά σιωπούσε, όταν ο Πιλάτος προσπαθούσε να τον αθωώσει.
Γι’ αυτό φώναζα και σας έλεγα· φοράμε μάσκες μέχρι το «μετά φόβου» και εκεί, μπροστά στο άγιο Ποτήριο, βγάζουμε τη μάσκα, κάνουμε το σταυρό μας και με ταπείνωση, με συντριβή κοινωνάμε. Δεν παινευόμαστε για το Μυστήριο, δεν κραυγάζουμε «ελάτε να δείτε ότι δεν θα πάθουμε τίποτε», γιατί κάτι τέτοιο είναι επίδειξη της δυνάμεως του Θεού.
Εξάλλου, εμείς κοινωνάμε για να ζήσουμε κι όχι για να μην πεθάνουμε! Κοινωνάμε για να έχουμε στη ζωή μας και στο θάνατό μας συντροφιά το Χριστό! Αλλά, αυτά είναι βίωμα, δεν είναι διαφήμιση στην αγορά!
Βλέπετε, λοιπόν, πόσο έξω είμαστε από το μυαλό του Θεού, από το σχέδιο, από τη βούληση του Θεού και από τη δικαιοσύνη Του; Γι’ αυτό·
Ας σηκωθούν, κάποιοι, τάχα ευσεβείς, που δεν πίστεψαν ότι υπάρχει κορωνοιός, λες και μπορεί να πέσει τρίχα από τα μαλλιά τους αν δεν το θέλει ο Θεός! Και ας σοβαρευτούν.
Ας σηκωθούν, όσοι, κρυμμένοι τώρα στα λαγούμια τους, ετοιμάζονται να δικαιολογήσουν τα εγκληματικά τους κηρύγματα, που άρδευαν αλλοφροσύνη από την εωσφορική τους έπαρση, που τελικά σκότωσε συνανθρώπους τους. Κι ας ηρεμήσουν, όσο μπορούν.
Ας σηκωθούν όσοι λάθεψαν και δεν άκουσαν την Εκκλησία τους, αλλά τυχάρπαστους χριστέμπορους και «γεγαυρωμένους επί όχλους» διαδικτυακούς κι ας ταπεινωθούν με εμπιστοσύνη στην Εκκλησία.
Όλοι να σηκωθούμε, να πάμε στο Ναό του Θεού (όχι μόνο στο οικοδόμημα), για να εισέλθουμε, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μας, στην αγία σκέψη Του, στην ιερή βούλησή Του, στο θείο Του σχέδιο και στην ανυπέρβλητη δικαιοσύνη Του.
Ας μπούμε ταπεινωμένοι στο Ναό του Θεού, όπως η μικρή, φτωχή, ορφανή και άσημη τότε παρθένος. Ας μην φοβόμαστε τη λέξη και την έννοια της ταπείνωσης, εξάλλου η Εκκλησία όταν ταπεινώνεται, τότε εκτινάσσεται ως τα άστρα και αστράφτει ως ο ήλιος.
Με ταπείνωση, λοιπόν, ας καλλιεργήσουμε την αναιμική εμπιστοσύνη μας στο Θεό, με υπακοή στο Σώμα Του που είναι μόνο η Εκκλησία κι όχι ο κάθε υπερφίαλος τάχα χριστιανός. Κι έτσι, εκεί ας περιμένουμε, όπως περίμενε η Μαρία στο Ναό του Σολομώντος, να ‘ρθει και σε μας ο άγγελος του Θεού να μας διαμηνύσει το «χαίρε». Μόνο τότε θα φύγει από τα πρόσωπά μας η θλίψη, μόνο τότε θα φύγει από την κοινωνία μας ο φόβος και η μελαγχολία που μας πλάκωσαν.
Ας μας αξιώσει η Παναγία μας να μπούμε κι εμείς γρήγορα στο Ναό του Θεού, όπως μπήκε κι εκείνη η άχραντος Παρθένος, σήμερα. Αμήν.
Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος
