Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Δαβίδ και της Αγίας Άννης στα Ριζώματα.
Στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ από την Εύβοια, την οποία μετέφερε όπως κάθε χρόνο ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Αρχιμ. Γαβριήλ.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος».
Σάββατο προ της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού και η Εκκλησία μας μας εισάγει από σήμερα με τα ιερά αναγνώσματα στο νόημα της μεγάλης εορτής, στο νόημα του Σταυρού και της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας.
Τι είναι ο Σταυρός του Χριστού; Είναι η κατάληξη της επιγείου ζωής του, μιάς ζωής, η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί συνοπτικά με δύο αλληλένδετες μεταξύ τους λέξεις: με τη λέξη αγάπη και τη λέξη θυσία.
Η αγάπη του Θεού ήταν εκείνη που έφερε στον κόσμο τον Υιό του τον μονογενή, τον Χριστό. Και η κίνηση αυτή της αγάπης του Θεού ήταν εξαρχής θυσία. Ήταν κένωση η ενανθρώπηση του Χριστού. Ήταν θυσία για χάρη των ανθρώπων, για χάρη κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Χωρίσθηκε ο Χριστός από τον πατέρα του, για να ενώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο μαζί του. Διώχθηκε, συκοφαντήθηκε, σταυρωθηκε, για να υψώσει τον πεπτωκότα άνθρωπο και να τον λυτρώσει από την αμαρτία.
«Τοσούτον γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον», γράφει ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος και ιδρυτής της τοπικής μας Εκκλησίας, «ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν».
Η αγάπη του Θεού, η αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο εκφράζονται με τη θυσία, με τον Σταυρό. Όμως η αγάπη που ζητά ο Χριστός από τον άνθρωπο δεν είναι ανταποδοση της αγάπης του, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κοινωνός της θυσίας του Χριστού για τη σωτηρία του.
Έτσι, όταν ο Χριστός απευθυνόμενος προς τον κάθε άνθρωπο, όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, λέγει ότι «ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Αυτός που αγαπά τον πατέρα ή τη μητέρα του περισσότερο από μένα δεν είναι άξιός μου.
Ο Χριστός δεν ανταγωνίζεται την αγάπη του ανθρώπου προς τους γονείς του, γιατί η αγάπη αυτή είναι αγάπη φυσική, είναι αγάπη σαρκική. Εκείνος ζητά από τον άνθρωπο την απόλυτη αγάπη, γιατί μόνο με αυτήν μπορεί ο άνθρωπος να ενωθεί με τον Θεό, που είναι η αγάπη, η αυτοαγάπη. Ο άνθρωπος μπορεί να υψωθεί από τη γη και να φθάσει στον Θεό μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτε απολύτως που να μπαίνει ανάμεσα σ᾽ αυτόν και τον Θεό.
Γι᾽ αυτό και ο Χριστός αναφέρεται στην αγάπη του ανθρώπου προς τον πατέρα και τη μητέρα του, θέλοντας να δώσει ένα μέτρο της απολύτου αγάπης που ζητά.
Ασφαλώς δεν απαγορεύει την αγάπη μας προς τους ανθρώπους, αλλά ζητά η αγάπη αυτή να μην γίνεται εμπόδιο στην αγάπη μας προς Εκείνον, δίδοντάς μας συγχρόνως τη δυνατότητα να εξαγιάσουμε την αγάπη μας προς τους ανθρώπους περνώντας την μέσα από τη δική του αγάπη, που γίνεται τότε πιο δυνατή.
Υπόδειγμα της αγάπης που ζητά ο Χριστός από τους μαθητές του μας δίδει με τη ζωή του ο όσιος Δαβίδ ο Γεέρων, ο εν Ευβοία, του οποίου τη χαριτόβρυτο και σεπτή κάρα είχαμε την ευλογία να μας μεταφέρει σήμερα, όπως κάθε χρόνο στην αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους, ο πανοσιολογιώτατος καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του οσίου Δαβίδ, ο π. Γαβριήλ, ο οποίος με πολλή αγάπη πάντοτε και παρά τις υποχρεώσεις του μας φέρνει αυτόν τον ουράνιο θησαυρό, για να ενισχύσει και την αγάπη μας αλλά και την πίστη μας προς τον Θεό και προς τους Αγίους, ιδιαιτέρως αυτή τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας που διερχόμεθα.
Η αγάπη του οσίου Δαβίδ προς τον Θεό ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τον παρακίνησε, παιδί ακόμη, σε χρόνια δύσκολα, σε χρόνια σκλαβιάς, να εγκαταλείψει την πατρική αγάπη, να εγκαταλείψει και την πατρίδα του και τους γονείς του, για να αφιερωθεί στον Θεό και να γίνει μοναχός. Και από τότε έκανε και υπέμεινε τα πάντα για την αγάπη του Χριστού, ο οποίος του ανταπεδωσε την αφοσίωση και την αγάπη του χαριτώνοντάς τον και αξιώνοντας τον να επιτελεί πλήθος θαυμάτων για όσους επικαλούνται τις πρεσβείες και τη βοήθειά του.
Και αυτό είναι μία πραγματικότητα την οποία διαπιστώσαμε όλοι, μάλιστα πρόσφατα, κατά τις μεγάλες και καταστροφικές πυρκαγιές της Ευβοίας, όταν, παρότι η φωτιά είχε κάψει τα πάντα και είχε φθάσει μέχρι το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ και του οσίου Ιακώβου, σταμάτησε και άλλαξε πορεία, και δεν έπαθε η Μονή καμία ζημιά και καμία καταστροφή.
Ποιος μπορεί να μην το πιστέψει ή ποιος να αμφισβητήσει το θαύμα του οσίου Δαβίδ, το θαύμα του Θεού, που είδαμε όλοι στις οθόνες των τηλεοράσεών μας;
Έχοντας, λοιπόν, σήμερα αυτή τη μεγάλη ευλογία να προσκυνήσουμε για μία ακόμη φορά τη θαυματουργό κάρα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία, ευλογία που οφείλουμε στον Άγιο Καθηγούμενο, προς τον οποίο και εκφράζω τις ευχαριστίες μου και την ευγνωμοσύνη μου, όχι μόνο τη δική μου αλλά και τη δική σας, ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε και εμείς τον Θεό, πάνω από όλα τα υλικά και τα χοικά, γιατί, όπως γνωρίζουμε και διαπιστώνουμε καθημερινά, όλα αυτά κάποτε χάνονται, κάποτε μας εγκαταλείπουν.
Η αγάπη μας όμως προς τον Θεό είναι αυτή που μένει και μας οδηγεί με τη χάρη του στη σωτηρία, την οποία εύχομαι, αδελφοί μου, να χαρίσει ο Θεός σε όλους μας διά πρεσβειών του οσίου Δαβίδ και με τις ευχές του Αγίου Καθηγουμένου, ο οποίος έκανε θυσία να εγκαταλείψει το μοναστήρι, και μάλιστα σ᾽ αυτές τις δύσκολες στιγμές, για να είναι κοντά μας, για να μας ενισχύσει στην πορεία μας μέσα στη δυσκολία την οποία διερχόμεθα όλοι, τη δυσκολία της πανδημίας, που δυστυχώς έχει χωρίσει ακόμη και τους πιστούς ανθρώπους.
Άλλοι υπέρ της μάσκας, άλλοι εναντίον της μάσκας, άλλοι εναντίον των εμβολίων, άλλοι υπέρ των εμβολίων, πράγματα τα οποία είναι για μένα χωρίς νόημα. Ένα προέχει μόνο, η σωτηρία της ψυχής, την οποία δεν την εμποδίζει ούτε η μάσκα ούτε το εμβόλιο ούτε τίποτε. Προσέξτε το, διότι δυστυχώς ακούονται και πολλά άλλα, λανθασμένα.
Ρωτήστε αυτούς που έχουν νοσήσει από τον ιο, και είναι κάποιοι και εδώ κοντά μας, οι οποίοι ταλαιπωρήθησαν μέσα σ᾽ αυτή τη δοκιμασία, που εύχομαι να μην τη δοκιμάσει κανείς από σας. Όσοι όμως την δοκίμασαν έχουν αυτή την εμπειρία. Κρατήστε την αγάπη για τον Θεό και όλα τα άλλα είναι τίποτε.
Να το ξέρετε.
Ο Θεός να είναι μαζί μας και η χάρη του Αγίου μας, που τον έχουν εδώ κοντά μας, να μας ενισχύει”.