Για “εθνικό μνημόσυνο” έκανε λόγο ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος στην ομιλία του κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, αναφερόμενος στα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, ενώ πρόσθεσε ότι “ζούμε μια εθνική συμφορά”.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου
Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, συγκεντρωθήκαμε εδώ για να λειτουργήσουμε και να τιμήσουμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων. Όμως, η πρόσφατη τραγωδία που συγκλόνισε την πατρίδα μας, επιβάλλει να γίνει εθνικό μνημόσυνο, για όσους χάθηκαν με τόσο αιφνίδιο και παράλογο τρόπο. Και όχι μόνο χάθηκαν, αλλά κάποιοι από αυτούς, κυριολεκτικά εξαϋλώθηκαν.
Ούτε το σώμα τους δεν βρέθηκε, για να το τιμήσουμε, όπως, από αρχαιοτάτων χρόνων και σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοσή μας, κάνουμε στην Ελλάδα.
Οι συγγενείς τους, οι γονείς, τα αδέρφια, οι φίλοι, οι σύζυγοι δεν είναι σήμερα εδώ. Είμαστε, όμως, εμείς μαζί τους, με τη σκέψη μας και κυρίως με την προσευχή μας. Και, με βαθύ σεβασμό στον ασύλληπτο πόνο τους, απευθυνόμαστε σε αυτούς, γνωρίζοντας πως, σ᾽ αυτές τις περιπτώσεις, οι λέξεις δεν αρκούν.
Φέτος, η Μεγάλη Εβδομάδα ήρθε νωρίτερα. Ζούμε μια σκληρή εθνική συμφορά. Και δεν υπάρχουν λόγια να αποτυπώσουν τον ανθρώπινο πόνο. Οι μόνοι που μπορούν να μιλήσουν γι᾽ αυτό, είναι όσοι έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Αλλά εκείνοι είναι απαρηγόρητοι, γιατί βιώνουν την απώλεια των αγαπημένων τους. Και μέσα στην ανείπωτη απελπισία τους, ίσως πούν, όπως ο Χριστός: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας εγκατέλειψες»; Τη Μεγάλη Παρασκευή, φέτος, τη ζούμε νωρίτερα. Και όλοι μας (σαν την Παναγία που ως μάνα θρήνησε τον Χριστό) θρηνούμε γι’ αυτά τα παιδιά μας.
Ο θάνατος πάντα είναι αφύσικος, αποτρόπαιος, απεχθής. Πόσω μάλλον, όταν χάνονται νέοι άνθρωποι, που είναι περισσότερο ταυτισμένοι με τη ζωή. Τότε χάνουμε κι εμείς την ελπίδα μας. Γιατί φαίνεται να κόβεται η συνέχεια της ζωής. Και να νικά ο θάνατος. Αλλά αυτό είναι ακόμη πιο αποτρόπαιο. Γιατί, αν βυθιστούμε στην απελπισία, θα καταντήσουμε ζωντανοί-νεκροί.
Δεν μπορώ να πω τίποτε περισσότερο. Γονατίζω αδύναμος μπροστά σας, στο βάρος αυτού του πρώιμου αποχωρισμού. Και όπως εσείς νανουρίζατε τα παιδιά σας με στοργή, έτσι χαμηλόφωνα, στοργικά, σας λέω:
Ο μόνος τρόπος να τα αγκαλιάσετε και πάλι, είναι να πιστέψετε ότι τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει ο θάνατος. Τον έχει η Ανάσταση. Έτσι μένει η μνήμη των αγαπημένων μας ζωντανή και αναστημένη, αληθινά «αιώνια»! Όταν προσευχόμαστε όλοι μαζί, προκειμένου ο Αναστάς Κύριός μας να θυμάται τα παιδιά μας και να τα κρατά στην στοργική αγκαλιά Του.
Ο Θεός να τους αναπαύει!