Η Μεγάλη Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Αγία Μαρίνα Βεροίας

Την Πέμπτη 4 Αυγούστου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίας Μαρίνης του Δήμου Βεροίας.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προ­στα­σία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον».

Μας αξίωσε η χάρη της Πα­να­γίας μας να της ψάλ­λου­με για ακόμη μία φορά ύμνους ευχαρι­στίας και ικεσίας. Μας αξίωσε να ατενίσουμε τη γλυκυτάτη και συμ­παθεστάτη μορφή της και να της απευθύ­νου­με την κραυγή της δεή­σεώς μας.

Γιατί ποιος από εμάς, όταν βρεθεί ενώπιον της ιε­ράς εικόνας της, όταν την δει ως βρεφοκρα­τού­σα στο τέμπλο των ιερών μας ναών ή ως Πλατυτέρα των ουρα­νών στην κόγχη του ιερού Βήματος, ή και ως Γερόντισσα, όπως είναι εδώ στον ναό σας, δεν αι­σθάνεται ότι βλέπει ένα οικείο του πρόσωπο, δεν αισθάνεται ότι βλέπει τη δική του μητέρα;

Και ποιος, αλήθεια, όταν την βλέπει, δεν θέλει να σπεύσει προς αυτήν, δεν θέλει να της μι­­λήσει, δεν θέλει κάτι να της εκμυ­στη­ρευθεί, δεν θέλει κάτι να της ζη­­τήσει; Κα­νείς, γιατί όλοι έχουμε ανάγκη να κα­ταφεύγουμε σε κάποιον και να στη­ρίζουμε σ᾽ αυτόν τις ελπίδες μας.

Η ζωή του ανθρώπου στηρίζεται στην ελπίδα. Η ελπίδα είναι η δυύναμή μας για να αγωνι­σθού­με στο παρόν, αλλά και για να αντέξου­με τις δυ­σκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Εάν δεν ελ­πίζουμε, δεν έχουμε λόγο να προ­σπαθούμε, να κο­­πιάζουμε, να οι­κο­­­δο­μούμε τη ζωή μας. Η ελπίδα είναι το μέλλον μας και η προοπτική μας, είναι τα σχέδια και οι επι­θυμίες του καθενός μας, είναι οι πό­θοι και οι λαχτάρες μας.

Και ποια σχέση έχουν όλα αυτά, με την Παναγία μας, ώστε να την ονομάζει ο ιερός υμνογράφος ελ­πίδα του κάθε ανθρώπου;

Η σχέση της Πανα­γί­ας μας με την ελπίδα είναι διπλή. Η Παναγία είναι η ελπίδα μας, γιατί αυτή έφε­ρε στον κόσμο τον Χριστό, η έλευ­ση του οποίου έδω­σε προ­ο­πτική και νόημα στη ζωή του αν­θρώπου.

Γιατί τι ήταν ο άνθρω­πος πριν από την έλευ­ση του Χρι­στού; Δέ­σμιος της α­μαρ­­τίας και του θα­νά­του ήταν. Απομα­κρυ­σμέ­­νος από τον Θεό, και η ζωή του ήταν σαν αυ­τή του Προ­μηθέα δε­σμώ­­τη, που περιγράφει η ελ­ληνική μυθολογία. Η σάρκωση του Χρι­στού είναι αυτή που έδωσε την ελπίδα στον άνθρω­πο, γιατί ο Χριστός με τη σταύ­ρω­ση και την ανάστασή του κατέλυσε τον θάνα­το· αποκατέστησε τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό· έδωσε νόημα και πε­ριε­χόμενο στη ζωή του· έδωσε στον άνθρωπο λό­γους για να αγωνίζεται· του χάρισε την αιώνια ζωή και την αιώνια μακα­ριότητα.

Και όλα αυτά τα οφείλουμε και στην Παναγία μας, γιατί χάρη και στη δική της συμμετοχή στο σχέδιο του Θεού, μπορούμε να ελπίζουμε και να αν­­τλούμε δύναμη από αυτήν την ελπίδα.

Η Παναγία μας είναι όμως η ελ­πίδα και για έναν ακόμη λόγο. Είναι η ελπίδα μας γιατί ό,τι ζη­τούμε, ό,τι επιθυμούμε, ό,τι έχου­με ανά­γκη, ό,τι αγωνιζό­μα­στε να επιτύ­χου­με, μπορεί να μας το δώσει. Είναι η ελπίδα μας, γιατί τεί­­νει πάντοτε ευήκοο ούς στα αιτή­­ματα της ψυ­χής μας και σπεύ­δει να τα εκπληρώσει ως στορ­γική μητέρα.

Είναι η ελπίδα μας, γιατί μέσω αυτής φθάνουν ό­λες οι ικεσίες μας στον Υιό της και είναι αυτή που εγγυάται ότι ο Χρι­στός θα εισακούσει τη δέησή μας.

Είναι η ελπίδα μας, γιατί είναι η εγγυήτρια της σωτηρίας μας· γιατί όποιος εμ­πιστεύεται τη ζωή και τη σωτηρία του στην Πα­ναγία μας, όποι­ος την χρησιμο­ποιεί ως πρέσβειρα και μεσίτρια της ζωής του προς τον Υιό και Θεό της, όποιος μένει προσκολ­λη­μένος κοντά της, υπακούοντας στις εντολές της, μπο­ρεί να είναι βέβαιος ότι εκείνη θα τον οδηγήσει με ασφά­λεια στον Υιό της και στη σω­τηρία του.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο ιε­ρός υμνογράφος ονομάζει την Παν­α­γία ελπίδα του. Και όπως δεν υπάρ­χει τίποτε γλυκύ­τε­ρο από την ελ­πίδα, η οποία είναι, όπως έλε­γαν οι αρχαίοι σοφοί, το πιο γλυκύ πράγμα στη ζωή του ανθρώπου, είναι προ­­φανές, γιατί η μορφή της Πα­ναγίας μας απο­πνέει τόση γλυκύτητα. Είναι προφανές, γιατί και μόνο η επί­κλη­ση του ονόματός της χαρίζει τόση ανά­παυση και τόση ευφρο­σύνη στην ψυχή μας.

Γι’ αυτό, ας μην αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασύ­ρεται από τις ψεύτικες και μάταιες ελπίδες του κόσμου τούτου. Ας μην τον αφήνουμε να εμπι­στεύ­εται εκείνους που μας δη­μι­­­ουρ­γούν προσ­δοκί­ες και μας δίνουν υποσχέσεις, στο τέλος όμως μας εξαπατούν. Ας εμ­πιστευό­μεθα μόνο την Παναγία μας, η οποία μας αγαπά και μεριμνά πάντοτε για το καλό μας. Ας εμπιστευό­μεθα την Παναγία μας που δεν μας απο­γοη­τεύει ποτέ, επαναλαμβάνοντας και εμείς τα λόγια του ιερού υμνο­γράφου: «Δέσποι­να του κόσμου, ελ­πίς και προ­στα­σία των πιστών, μη μου παρίδης την δέη­σιν, το συμ­φέρον ποίη­σον».

Είναι ευκαιρία αυτή την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, που όλοι καταφεύγουμε στις Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο, να αυξήσουμε την ελπίδα μας προς Εκείνη, η οποία, όπως είπαμε, είναι η ελπίς μας, είναι η προστασία μας, είναι η παρηγοριά μας. Και ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που ο κορονοιός ταλαιπωρεί ακόμη τη ζωή των ανθρώπων, ας την παρακαλέσουμε να γίνει η θεραπεύτρια, να γίνει η ελπίδα μας, ώστε όλος ο κόσμος να απαλλαγεί από αυτή την ασθένεια.

Εύχομαι σε όλους με υγεία να εορτάσουμε τη μεγάλη εορτή του καλοκαιριού, που είναι η Κοίμηση της Παναγίας μας. Μπορεί να είναι κοίμηση και να μας φέρνει θλίψη, αλλά για μας είναι χαρά, γιατί η Παναγία μας με την Κοίμησή της έφυγε για τον ουρανό. Είναι κοντά στον Υιό της και πρεσβεύει για μας. Είναι η ελπίδα μας. Σ΄ αυτήν εμπιστευόμεθα και σ’ αυτήν ακουμπούμε τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τις ασθένειές μας, ό,τι μας απασχολεί. Ας έχουμε την ευχή της.