Από τον ΣΩΤΗΡΗ ΛΕΤΣΙΟ*
«Με αυτή την πράξη μου ήθελα να περάσω το μήνυμα προς όλους ότι η ορθόδοξη πίστη, ο Χριστός και ο σταυρός αποτελούν τη μεγαλύτερη δύναμη στη ζωή μας». Αυτά τα τόσο πηγαία λόγια προέρχονται από την Αγγελική Κανακάρη, η οποία κέρδισε τον θαυμασμό και την εκτίμηση όλων των πιστών, όταν το 2023 κατά τον εορτασμό των Θεοφανίων βούτηξε στα παγωμένα νερά του ποταμού της Ερκυνας, στη Λιβαδειά, για να πιάσει τον σταυρό: «Ηθελα, επίσης, να υπενθυμίσω στην κοινωνία μας και το τι είδους σταυρό κουβαλά ο καθένας από εμάς. Επειδή κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που συνεχίζω να δίνω καθημερινά μάχη για να αντιμετωπίσω τα σοβαρά προβλήματα μέσα στην οικογένειά μου».
Η κυρία Κανακάρη, εκτός του ότι είναι εθελόντρια κομμώτρια, αυτή την περίοδο κάνει την πρακτική της ως διασώστρια του ΕΚΑΒ, αφού για την ίδια είναι ζωτικής σημασίας η διαρκής προσφορά στον συνάνθρωπο. Είναι μητέρα τριών παιδιών και ταυτόχρονα αφιερώνει χρόνο και για τη μεγάλη της αγάπη: την πεζοπορία σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. «Μέσα στην πόλη της Λιβαδειάς υπάρχει η τοποθεσία της Κρύας, όπου από εκεί περνά το ποτάμι της Ερκυνας» σημειώνει η κυρία Κανακάρη και συνεχίζει την αφήγησή της: «Πρόκειται για μια πολύ όμορφη περιοχή, αφού γύρω από αυτό το σημείο υπάρχουν νερόμυλοι, καταρράχτες, πέτρινα γιοφύρια και πυκνή βλάστηση. Είχα πάει και το 2022 στη Λιβαδειά μαζί με τα μέλη της πεζοπορικής ομάδας. Τότε βούτηξα εγώ αλλά και πέντε μέλη της πεζοπορικής ομάδας από την Αθήνα. Ο σταυρός όμως είχε ριχθεί στην απέναντι πλευρά από εκεί όπου στεκόμασταν κι έτσι δεν μπόρεσε κανείς από την ομάδα μας να τον πιάσει. Το γεγονός αυτό όμως δεν με πτόησε καθόλου. Ασπάστηκα και φίλησα τον σταυρό και πήρα εκείνη τη στιγμή μεγάλη δύναμη από τον Θεό. Ταυτόχρονα έκανα τάμα να τον πιάσω την επόμενη χρονιά. Αποφάσισα να προσπαθήσω και εγώ όπως ένας αθλητής που θέλει να πετύχει μια καλή επίδοση στο αγώνισμά του. Οταν στην καρδιά μας υπάρχουν φως και ελπίδα, τότε πρέπει να σηκώνουμε το κεφάλι μας».
Η πεζοπορική ομάδα στην οποία ανήκει η κυρία Κανακάρη είχε προγραμματίσει να εκδράμει ανήμερα των Φώτων του 2023 στο Ναύπλιο. Η ίδια, ωστόσο, ήθελε πάση θυσία να πάει στη Λιβαδειά: «Ο σύντροφός μου εκείνες τις ημέρες ήταν άρρωστος. Επέμενα όμως και του είπα ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα, αφού θα οδηγούσα εγώ για να μην κουραστεί αυτός» τονίζει η κυρία Κανακάρη και συμπληρώνει τα εξής: «Φτάσαμε, λοιπόν, στη Λιβαδειά. Επικρατούσε έντονο κρύο, αφού η θερμοκρασία ήταν δύο βαθμοί υπό του μηδέν και στα γύρω βουνά ήταν ορατή η ομίχλη. Αφού πρώτα εκκλησιαστήκαμε, καθίσαμε στη συνέχεια σε μια καφετέρια. Οι υπόλοιποι θαμώνες με το που τους είπαμε ότι θα πέσω για να πιάσω το σταυρό αμέσως ενθουσιάστηκαν. Ζεστάθηκαν οι καρδιές τους! Κατευθυνθήκαμε, λοιπόν, στο σημείο όπου εκεί κάθε χρόνο γίνεται η τελετή κατάδυσης του σταυρού, ενώ προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για τη στιγμή που θα έπεφτα στο νερό. Ξαφνικά και χωρίς να το πολυσκεφτώ βγάζω γρήγορα γρήγορα τα ρούχα μου και βουτάω. Ολοι όσοι παρακολουθούσαν την τελετή άρχισαν να με χειροκροτούν. Μαζί μου βούτηξαν και κάποια αγόρια μικρής ηλικίας, τα οποία όμως έτρεμαν από το κρύο! Εγώ όμως δεν καταλάβαινα τίποτα. Ηθελα να πραγματοποιήσω το τάμα μου! Προτού βουτήξουμε έδωσα το χέρι μου στα παιδιά και τα παρότρυνα να κάνουν την προσπάθειά τους χωρίς να φοβούνται. Ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος έκανε την πρώτη ρίψη και αμέσως μετά ακολούθησε και η δεύτερη, ενώ συγχρόνως αφέθηκαν και τα πουλάκια να πετάξουν πάνω από το ποτάμι».
«Με το που πάει να ρίξει τον σταυρό την τρίτη φορά ο σεβασμιότατος κ. Γεώργιος, μπερδεύτηκε η κορδέλα, ο σταυρός έπεσε στο νερό και πήγε κατευθείαν στον πάτο» συνεχίζει την εξιστόρηση των γεγονότων η κυρία Κανακάρη: «Το γεγονός ότι έπεσαν συγχρόνως και τα παιδιά είχε ως αποτέλεσμα να ανακατευτούν τα νερά και να θολώσουν. Δεν μπορούσα να διακρίνω τον σταυρό.Εβγαινα στην επιφάνεια, έπαιρνα ανάσες και μετά καταδυόμουν ξανά. Ολο αυτό κράτησε πάνω από 15 λεπτά. Δεν έβλεπα τίποτα και έψαχνα στα τυφλά με τα πόδια και τα χέρια μου. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, νόμιζα ότι ο σταυρός είχε παρασυρθεί από τα ρεύματα. Είχα όμως τόσο δύναμη και πίστη που με τίποτα δεν θα εγκατέλειπα την προσπάθεια. Πρέπει να ήταν στην εικοστή κατάδυση όταν κατάφερα να αγγίξω τον σταυρό και να τον φέρω στην επιφάνεια, παρότι τον είχα πιάσει στραβά. Μπόρεσα αμέσως να σταθώ στα πόδια μου και άρχισα να φιλώ με λατρεία τον σταυρό. Αισθανόμουν ευλογημένη. Μετά τον σήκωσα ψηλά για να τον δει όλος ο κόσμος, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι με επευφημούσαν και η φιλαρμονική παιάνιζε συνεχώς».
*Αναδημοσίευση από το περιοδικό “Ορθόδοξη Αλήθεια”