του Επισκόπου Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Προδρόμου
Από μικρός πολύ τον αγαπούσα τον Πρόδρομο. Άνδρας μεγαλύτερος απ’ αυτόν δεν γεννήθηκε από γυναίκα επί της γης (μείζων εν γεννητοίς γυναικών προφήτης Ιωάννου του Βαπτιστού ουδείς εστι) (Λουκ. ζ’ 28), διότι κατάλαβε ότι ήταν ελάχιστος μπροστά σε Αυτόν που είναι, που πάντα ήταν και που πρόκειται να έρθει, (ούκ ειμί άξιος το υπόδημα των ποδών λύσαι).
Κι αυτό δεν είναι ψευδοταπείνωση από τις πολύ γνωστές σε όλους εμάς, ρασοφόρους και μη, παρά γνώση του αδύναμου της ανθρωπίνης φύσεώς μας. Ασκητής, δηλαδή τρελός του Θεού εραστής, από τους λίγους, η σφραγίδα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και ο κήρυκας της μετανοίας. Αυτής της ευλογημένης λέξης που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πιο αγαπητική υπόσχεση επί της γης. Σαν να κράζει ο Ιωάννης στις όχθες του Ιορδάνου: “Μετανοείτε! Η βασιλεία των ουρανών έφτασε. Εγώ απλά το φωνάζω. Αυτός που έρχεται, ως πρόβατο επί σφαγή, θα το κάνει πράξη”.
Όταν πριν χρόνια άκουσα στην μοναχική κουρά μου το “…ο αδελφός ημών Πρόδρομος”, κάτι μέσα μου πήρε φωτιά. Όχι για να κάνω κι εγώ τον της μετανοίας κήρυκα, πάρα για να φωνάζω στις όχθες του ποταμού των παθών μου: “Πρόδρομε, μετανόησε! Η βασιλεία του Θεού ήρθε και γι’ εσένα, έβαλες το ράσο! Μη βρεθείς γυμνός μπροστά Του”. Και πραγματικά ακόμα φοβάμαι ότι η φωνή αυτή μέσα μου σβήνει δίχως να την ακούει κανείς.
Αυτό το όνομα που μέσα στα αυτιά μου βουίζει, αυτή η λέξη, αυτό το ίδιο μαύρο πανί που με σκεπάζει με έφερε στην ιεραποστολή, με έφερε στην Αφρική και με πάει όπου θέλει. Για να μπορώ να υπόσχομαι κι εγώ σε όλο ένα και περισσότερους ανθρώπους ότι η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί!
Υ.Γ.: Δεν ξέρω γιατί κάποιος σπαταλά χρόνο γι’ εμένα, για ευχές και προσευχές. Δε ξέρω αν αξίζει κάποιος να με θυμάται, ξέρω όμως ότι αφ’ ης στιγμής συμβαίνει με κάνει υπόχρεο στην αγάπη του. Σας ευχαριστώ όλους!
