Την Παρασκευή, 16 Φεβρουαρίου 2024, στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων εόρτασε τη μνήμη του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου στην ομώνυμη Ιερά Μονή, που βρίσκεται στη Δυτική Ιερουσαλήμ πλησίον της Ιεράς Μονής του Τιμίου Σταυρού.
Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος προεξήρξε της Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αυτώ του Μητροπολίτη Ναζαρέτ κ. Κυριακού, των Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, πρώτος εξ αυτών ο Γέρων Δραγουμάνος Αρχιμανδρίτης π. Ματθαίος, των Αρχιμανδριτών π. Κλαυδίου και π. Ιερωνύμου, του Αρχιμανδρίτη π. Βασιανού της Ρωσικής Πνευματικής Αποστολής στα Ιεροσόλυμα (MISSIA), του Αρχιδιακόνου π. Μάρκου και των Ιεροδιακόνων π. Ευλογίου, π. Δοσιθέου και άλλων, ψάλλοντος του π. Χάννα Αντωνίου-Αουάντ, των μαθητών της Πατριαρχικής Σχολής Σιών και του Φάντη Αμπντ ελ Νούρ, παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Δημητρίου Αγγελοσοπούλου, τη προσευχητική συμμετοχή μοναχών και λοιπών μελών της Ελληνικής Παροικίας.
Στο Κοινωνικό της Θείας Λειτουργίας κήρυξε τον Θείον Λόγο ο Πατριάρχης σε ελληνικά, αραβικά και ρωσικά ως έπεται:
Νυν απολύεις τον δούλόν σου, δέσποτα, κατά το ρήμά σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών· φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ», (Λουκ. 2, 25-32).
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
ευλαβείς χριστιανοί και προσκυνηταί,
Το Πνεύμα το Άγιον, ο ην επί τον δίκαιον και ευλαβή Συμεών συνήγαγε πάντας ημάς σήμερον, εν τω Ιερώ τούτω τόπω, ένθα ο τάφος αυτού, ίνα ευφροσύνως τιμήσωμεν την σεπτήν αυτού μνήμην αφ΄ ενός και εορτάσωμεν την εις τον Ναόν του Σολομώντος είσοδον, του παιδίου Ιησού Κυρίου ημών δε Θεού και Σωτήρος Χριστού, αφ’ ετέρου.
Ο Πρεσβύτης Συμεών διακρίνεται μεταξύ των Αγίων Προφητών και των λοιπών ιερών προσώπων της Αγίας Γραφής, διότι ούτος ηξιώθη ίνα ίδη και δεχθή εις τας αγκάλας αυτού το «σωτήριον του Θεού», δηλονότι τον Χριστόν, διό και λέγει: «Νυν απολύεις τον δούλόν σου δέσποτα, κατά το ρήμά σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών· φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ», (Λουκ. 2, 25-32).
Ερμηνεύοντες τους λόγους τούτους οι έγκριτοι Πατέρες της Εκκλησίας, ο μεν Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «Προητοίμαστο γαρ το σωτήριον Χριστού και προ αυτής του κόσμου καταβολής, πεφανέρωται δε εν εσχάτοις του αιώνος καιροίς». Ο δε Ζιγαβηνός λέγει: «όπερ σωτήριον ωκονόμησας ενώπιον πάντων, ίνα πάσιν είη φανερόν». Και ο πολύς Ωριγένης επισημαίνων την καθολικότητα της σωτηρίας λέγει: «Τούτο, ο είδον ου μόνον σωτηρία εστίν Ιουδαίων, αλλά και παντός κόσμου… κατά πρόσωπον ου του λαού του ενός, ούτε του Ισραήλ μόνον, ούτε των Ιουδαίων, αλλά κατά πρόσωπον πάντων των λαών».
Όντως «το σωτήριον του Θεού», το οποίον είδον οι οφαθμοί του δικαίου Συμεών αφορά εις την καθολικότητα της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Και τούτο, διότι το «το σωτήριον του Θεού» δεν είναι άλλο από το μυστήριον της θείας Οικονομίας, τουτέστιν της ενσαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, ως εξηγούν και οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας. «Σωτήριον είπε την σάρκωσιν του Μονογενούς», λέγει ο Άγιος Θεοφύλακτος. «Σωτήριον γαρ έθος ονομάζειν τη Γραφή τον Χριστόν του Θεού», λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Και κατά τον Μέγαν Αθανάσιον: «σωτήριον ούσαν την ένσαρκον αυτού [του Θεού Λόγου] παρουσίαν σημαίνει».
Οι δε προφητικοί λόγοι του ευλαβούς Συμεών: «φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ» (Λουκ. 2,32) μαρτυρούν ότι ο εκ των αγνών αιμάτων της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας σαρκωθείς Θεός Λόγος ο Χριστός, είναι η παρουσία του θείου φωτός εν τω κόσμω της αγνωσίας και ειδωλολατρείας. Διό και ο μεν ψαλμωδός αναφωνεί: «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» ,(Ψαλμ. 35,10), ο Κύριος εναργώς κηρύττει λέγων: «εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν. 8,12). «Φως εστιν εθνών ο Χριστός, επειδή τα εσκοτισμένα έθνη ήμελλε φωτίσαι τη διδασκαλία», σχολιάζει ο Ωριγένης. «Γέγονε φως τοις εν σκότει και πεπλανημένοις και υπό χείρα πεσούσιν διαβολικήν», λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. «Φως ον εις ανάβλεψιν μεν εθνών, των τετυφλωμένων τη πλάνη· αποκάλυψιν γαρ λέγει την ανάβλεψιν· εις δόξαν δε και εύκλειαν λαού σου του Ισραηλιτικού. Δόξα γαρ αυτοίς τω βλαστήσαι εξ αυτών κατά το ανθρώπινον. Και όντως, η σωτήριος ενανθρώπησις Αυτού εφώτισεν μεν τα έθνη φωτισμόν θεογνωσίας και αρετής, εδόξασε δε τους Ιουδαίους, ότι συγγενής αυτών γενέσθαι κατηξίωσε» (PG 129,893Α), παρατηρεί ο Ζιγαβηνός.
Κινούμενος υπό του Αγίου Πνεύματος ο Πρεσβύτης Συμεών, «είπε προς Μαριάμ την μητέρα αυτού· ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω ‘Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον», (Λουκ. 2,34). Ερμηνεύων τον λόγον τούτον ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «τέθειται μεν παρά του Θεού και Πατρός ο Εμμανουήλ εις τα θεμέλια Σιών, λίθος ων εκλεκτός ακρογωνιαίος, έντιμος», (Πρβλ. Α’ Πετρ. 2,6). Αλλ’ οι μεν επ αυτώ πιστεύσαντες, ου κατησχύνθησαν· οι δε άπιστοι και το επ’ αυτώ [τω Χριστώ] μυστήριον ουκ ισχύσαντες ιδείν, πεσόντες συνετρίβησαν. Έφη γαρ που πάλιν ο Θεός και Πατήρ· «Ιδού τίθημι εν Σιών λίθον προσκόμματος και πέτραν σκανδάλου· και ο πιστεύων επ’ αυτώ ου μη καταισχυνθή· εφ’ ον δι’ αν πέση, λικμήσει αυτόν», (Ρωμ. 9,33 + Ματθ. 21,44) (PG 72,505B).
Πράγματι, αδελφοί μου, ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, αφ’ ότου εισήλθεν εν τη ιστορία του ανθρώπου, εγένετο η αιτία πτώσεως και αναστάσεως πολλών, και πτώσεως μεν δι’ αυτούς οι οποίοι δεν επίστευσαν εις Aυτόν· αναστάσεως δε δι’ αυτούς οι οποίοι απεδέχθησαν και επίστευσαν εις Αυτόν· Διό και μέχρι σήμερον ο Χριστός παραμένει «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34). Τούτο ακριβώς υπονοεί και ο θείος Παύλος λέγων: «παντί τρόπω είτε προφάσει είτε αληθεία Χριστός καταγγέλλεται», (Φιλιπ. 1,18). Κατά δε τον Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, «τούτο ακριβώς εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως· ην γαρ πονηρά τα έργα αυτών», (Ιωάν. 3,19).
Εις το ερώτημα ημών τι είναι εκείνο το οποίον εμποδίζει τους ανθρώπους ίνα ίδωσιν το φως της αληθείας, τουτέστιν τον Χριστόν; Είναι δύο τινά, αφ’ ενός μεν η ελευθέρα ενέργεια επιλογής του ανθρώπου, αφ’ ετέρου δε «τα πονηρά έργα αυτού». Διά τούτο και ο θεόπνευστος Απόστολος Πέτρος λέγει: «τας αμαρτίας ημών αυτός [ο Χριστός] ανήνεγκεν εν τω σώματι αυτού επί το ξύλον, ίνα ταίς αμαρτίαις απογενόμενοι τη δικαιοσύνη ζήσωμεν·» (Α’ Πετρ. 2,24). Τούτο σημαίνει , ότι ουδείς δύναται να στηρίζηται επί του Χριστού ως Σωτήρος, εάν δεν έχη εγκαταλείψει την αμαρτίαν και δεν ζη «τη δικαιοσύνη».
Ο τρόπος δε διά να απογίνωμεν εκ της αμαρτίας είναι η συνάντησίς μας με τον Χριστόν κατά το παράδειγμα του δικαίου Συμεών, ο οποίος εδέξατο τον Χριστόν εις τας αγκάλας αυτού», (Πρβλ. Λουκ. 2,28). Εις τούτο ακριβώς μας καλεί η Αγία ημών Εκκλησία διά της φωνής του υμνωδού: «Δεύτε και ημείς, ασμασιν ενθέοις, Χριστώ συναντηθώμεν, και δεξώμεθα αυτόν, ου το σωτήριον ο Συμεών εώρακεν». «Γρηγορήσωμεν ίνα μη κοιμωμένους εύρη ημάς ο Κύριος. Ύπνος δε ψυχής, εστιν η αμέλεια και η αμνησία του θανάτου», λέγει ο Μέγας Αθανάσιος.
Η συνάντησις ημών, αγαπητοί μου αδελφοί, με τον Σωτήρα ημών Χριστόν είναι πάντοτε εφικτή εντός του χώρου της Εκκλησίας, διά της προσευχής, της ασκήσεως των αρετών, της ταπεινώσεως και της μετανοίας, και ιδίως της συμμετοχής εις το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας, ένθα ο έχων καθαράν την καρδίαν αυτού αφ’ ενός μεν ζωούται και θεούται, αφ’ ετέρου δε, ορά διά των οφθαλμών της ψυχής «το σωτήριον του Θεού», δηλονότι τον Χριστόν. Αμήν. Έτη πολλά και ειρηνικά».
Προ της Απόλυσης, ο Πατριάρχης ανέγνωσε την ευχή των κολλύβων και το Τρισάγιο για τη συμπλήρωση εννέα ημερών από την κοίμηση του μακαριστού ηγουμένου Αρχιμανδρίτη Θεοδωρήτου, που υπηρέτησε επί τεσσαρακονταπενταετία με αφοσίωση στην Ιερά Μονή και την Ελληνική Κοινότητα.
Μετά τη Θεία Λειτουργία η διακονήσασα με αφοσίωση τον κοιμηθέντα πατέρα Θεοδώρητο επί έτη μοναχή Μαρία μετά του Ιεροδιακόνου π. Συμεών παρέθεσαν σεμνό κέρασμα στην Πατριαρχική Συνοδεία.
Πηγή: Πατριαρχείο Ιεροσολύμων
