Την Κυριακή, 21 Ιανουαρίου 2024, εορτάστηκε η εορτή της Ιεράς Μονής Χοζεβά – Wadi Qelt, που βρίσκεται στην έρημο του Χειμάρρου Χορράθ, καθοδόν προς την Ιεριχώ και τη Νεκρά θάλασσα.
Κατά τη διάρκεια της εορτής, η Εκκλησία τιμά τους ιδρυτές της Μονής, τον Ιωάννη Μητροπολίτη Καισαρείας της Παλαιστίνης, καθώς και τον Γεώργιο Επίσκοπο, που ανακαίνισε τη Μονή από τα ερείπια της Περσικής εισβολής του 614.
Επίσης, η Εκκλησία Ιεροσολύμων τιμά τον Ιωάννη το Νέο Χοζεβίτη, πρώην μοναχό από τη Ρουμανία, που ασκήθηκε στη Μονή και έγινε μέλος του Αγιολογίου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων το 2015. Η μνήμη του εορτάζεται την 28η Ιουλίου.
Κατά τη διάρκεια της εορτής, τιμήθηκαν επίσης ο ηγούμενος Αντώνιος, ο οποίος ανακαίνισε τον Νάρθηκα της Μονής το 1993, καθώς και ο ηγούμενος Γερμανός, που δολοφονήθηκε άδικα το 2001.
Στην εορτή παρευρέθηκε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, υποδεχόμενος από τον ηγούμενο Αρχιμανδρίτη π. Κωνσταντίνο.
Ο Πατριάρχης προεξήχε της ολονυκτίας λειτουργίας, συλλειτουργώντας με τον Μητροπολίτη Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ, των Αρχιμανδριτών π. Χρυσογόνου και π. Χριστοδούλου, του Αρχιδιακόνου π. Μάρκου και του Ιεροδιακόνου π. Δοσιθέου και ψαλλόντων του κ. Σταύρου Χρήστου, Α΄ ψάλτου του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής του ομωνύμου Δήμου, κ. Σταύρου Ιωάννου, Α΄ ψάλτου του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Τριπόλεως, του κ. Σταύρου Πέτρου, Λαμπαδαρίου του Ιερού Ναού Υπαπαντής του Χριστού Καλαμάτας, κ. Θεοτοκάτου Νικολάου, Λαμπαδαρίου του Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού Δήμου Αγίας Παρασκευής και κ. Κάμτσιου Ηλία, Α’ Ψάλτου του παρεκκλησίου Αγίων Αποστόλων ενορίας Αγίας Παρασκευής του ομωνύμου Δήμου και προσευχομένων ολίγων μόνον μοναχών και λαικών, λόγω των εμποδίων της εμπολέμου καταστάσεως.
Ο Πατριάρχης στην ομιλία του τόνισε τα εξής:
«Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν τον ζώντα, πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού;», αναφωνεί ο ψαλμωδός ,(Ψαλμ. 41,3).
Αγαπητοί εν Χριστώ Πατέρες και Αδελφοί,
Ευλαβείς Χριστιανοί,
Η θεία Χάρις του περιβάλλοντος τον ουρανόν εν νεφέλαις και τα Ιορδάνεια ρείθρα περιβληθέντος και την του κόσμου αίροντος την αμαρτίαν Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συνήγαγε πάντας ημάς εν τη περιχώρω του Ιορδάνου ποταμού, εν τη ιερά δηλονότι ταύτη Μονή του Χοζεβά, ίνα εορτίως τιμήσωμεν την πάνσεπτον μνήμην του Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου του επονομασθέντος Χοζεβίτου.
Ο αοίδιμος Πατήρ ημών Γεώργιος, αφήσας την ιδιαιτέραν αυτού γενέτειραν, τα Λεύκαρα της Νήσου Κύπρου και ελθών εις την Αγίαν Πόλιν Ιερουσαλήμ αρχάς 7ου μ.Χ. αιώνος, διά να προσκυνήση τον ζωοδόχον Τάφον του Σωτήρος ημών Χριστού, κατέφυγεν εις την υπό του μακαρίου Ιωάννου του Αιγυπτίου ιδρυθείσαν μονήν (Λαύραν) του Χοζεβά κατά τον 5ον αιώνα μ.Χ.
Ως άλλη διψώσα έλαφος προσέτρεξεν ο μακάριος Γεώργιος εις τας πηγάς των υδάτων (Ψαλμ. 11,2), τουτέστιν εις την πηγήν της ζωής, τον Χριστόν, ίνα ίδη το πρόσωπον του Θεού Πατρός, ο Οποίος είναι φως απρόσιτον, ως μαρτυρεί και ο ψαλμωδός λέγων: «ότι παρά σοι πηγή ζωής εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως», (Ψαλμ. 35,10). Τούτο εξ άλλου επιβεβαιοί και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός λέγων: «εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη», (Ιωάν. 12,46).
Ερμηνεύων τον Κυριακόν τούτον λόγον ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: « Φως ούν Εαυτόν (τον Χριστόν) υπάρχειν ομολογών, Θεόν όντα κατά φύσιν, αποδεικνύει μόνω γαρ τη φύσει Θεώ πρέπει το ούτω καλείσθαι» [ομολογών ο Χριστός ότι ο εαυτός Του είναι φως, αποδεικνύει ότι είναι Θεός κατά φύσιν εφ’ όσον μόνον εις τον κατά φύσιν Θεόν αρμόζει να καλήται ούτως] Ο δε ιερός Χρυσόστομος λέγει: «επειδή γαρ ο [Θεός] Πατήρ τούτω καλείται πανταχού εν τη Παλαιά και εν τη Καινή, και αυτώ κέχρηται τω ονόματι· διά τούτο και Παύλος απαύγασμα αυτόν καλεί (τον Χριστόν). Ακούσωμεν εν προκειμένω του θείου Παύλου κηρύττοντος: «πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ’ εσχάτου των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ, ον έθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ ου και τους αιώνας εποίησεν· ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού», (Εβρ. 1, 1-3).
Με άλλα λόγια, ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, «ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού» είναι ο Σωτήρ του κόσμου, ως μαρτυρεί ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγων: «Και ημείς τεθεάμεθα και μαρτυρούμεν ότι ο πατήρ απέσταλκε τον υιόν σωτήρα του κόσμου· ος αν ομολογήση ότι ‘Ιησούς εστιν ο υιός του Θεού, ο Θεός εν αυτώ μένει και αυτός εν τω Θεώ», (Α’ Ιωάν. 4, 14-15).
Το θείον τούτο φως, τουτέστιν την εν Χριστώ σωτηρίαν επεζήτει η ψυχή του Γεωργίου διά του εμφυτευθέντος εν αυτώ του Ευαγγελικού λόγου, ακούουσα εις το παράγγελμα του Αγίου Ιακώβου λέγοντος: «αποθέμενοι πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας εν πραΰτητι δέξασθε τον έμφυτον λόγον, τον δυνάμενον σώσαι τας ψυχάς υμών», (Ιακ. 1,21). Ο τρόπος δε της σωτηρίας επιτυγχάνεται διά της γνώσεως των Αγίων Γραφών, η οποία γνώσις αποτελεί την τροφήν της πίστεως, ως παραγγέλλει ο σοφός Παύλος τω μαθητή αυτού Τιμοθέω: «από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της εν Χριστώ Ιησού», (Β’ Τιμ. 3,15). Επί πλέον δε η πίστις πρέπει να καρποφορή με καλά έργα, ως διδάσκει ο Άγιος Ιάκωβος: «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; μη δύναται η πίστις σώσαι αυτόν;» (Ιακ. 2,14).
Ακούων και πάλιν εις την προτροπήν του μακαρίου Παύλου:«μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ο Θεός γαρ εστιν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας», (Φιλιπ. 2, 12-13), ο θαυμαστός Γεώργιος επιλέγει προς τούτο αφ’ ενός μεν, τον τόπον της ερήμου αφ’ ετέρου δε, την οδόν της μοναστικής πολιτείας, η οποία προϋποθέτει την αδιάκοπον άσκησιν των αρετών της σωτηρίας. «Ημείς δε», λέγει ο μέγας Παύλος, «ημέρας όντες νήφωμεν, ενδυσάμενοι θώρακα πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν ελπίδα σωτηρίας» (Α’ Θεσ. 5,8). Τούτο διατυπώνει και ο υμνογράφος της Εκκλησίας λέγων: «Εύρεν η μονή του Χοζεβά σε, κανόνα και ακριβέστατον παράδειγμα, άπαν μετερχόμενον, εναρέτων πράξεων, είδος Οσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε· διό βεβιωκότες ενθέως, μετά σου σκιρτώσιν, εις πάντας τους αιώνας».
Όντως ο θεσπέσιος Γεώργιος ανεδείχθη κανών και ακριβέστατον παράδειγμα θεωρίας και πράξεως όλων των αρετών και προαγουσών, κατά τον Άγιον Θεόδωρον Εδέσσης, «εις την της θεώσεως ακροτάτην κατάστασιν», την ανάβασιν δηλονότι προς το άδυτον φως, ως λέγει και ο υμνωδός του Γεωργίου: «Ήρθης προς το φως το άδυτον Ένδοξε, σκότους του βίου ρυσθείς, και τω παντοκράτορι, και τρισηλίω Φωτί παρίστασαι, μετά των άνω τάξεων, και της εκείθεν τρυφάς, πεμπομένης, λάμψεως Μακάριε, και ημάς φρυκτωρείς τους υμνούντας σε».
Σημειωτέον ότι ο Θεός, κατά τον μεν ψαλμωδόν περιβάλλεται από μεγαλοπρεπή ενδύματα φωτός, «αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» (Ψαλμ. 103,2). Κατά δε τον θείον Παύλον ο Θεός είναι «ο μόνος έχων αθανασίαν, φως οικών απρόσιτον, ον είδεν ουδείς ανθρώπων ουδέ ιδείν δύναται» (Α΄ Τιμ. 6,16). Διό και ο υμνωδός του οσίου Πατρός ημών Γεωργίου λέγει: «Και της εκείθεν τρυφάς πεμπομένης λάμψεως, μακάριε».
Εις τον Συναξαριστήν αυτού ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «φθάσας λοιπόν ο τρισόλβιος Γεώργιος εις το άκρον της απαθείας, εφάνη γεμάτος από την χάριν του Παναγίου Πνεύματος. Εξεδήμησε γαρ προς τον ποθούμενον Θεόν, διά να απολαμβάνη καθαρώτερον και εναργέστερον συν τοις Αγγέλοις την εκ της Αγίας Τριάδος εκπεμπομένην έλλαμψιν και μακαριότητα. Η έλλαμψις δε αύτη δεν είναι άλλη από την ενέργειαν του ακτίστου θείου φωτός, την οποίαν έλλαμψιν δύναται να απολαύση πας ο φέρων την κατά το άγιον αυτού βάπτισμα, σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, του εν Ιορδάνη φανερωθέντος εν είδει περιστεράς. «Μέγα και φοβερόν μυστήριον τελείται! Δεσπότης γαρ των όλων, βροτών εις ρύψιν πάντων, χειρί δούλου βαπτίζεται», αναφωνεί ο υμνωδός της Εκκλησίας.
Του μεγάλου και φοβερού τούτου μυστηρίου, της ευσεβείας δηλονότι, εγένετο κήρυξ και Απόστολος και Ευαγγελιστής ο ένδοξος Γεώργιος. Διό μετά του υμνωδού λέγομεν: «Ώφθη ο απλούς τη θεία φύσει, εκ σου Θεομήτορ όντως σύνθετος, έλεος δι’ άφατον, τη αυτού Θεότητι, σάρκα την εξ αιμάτων σου υποστησάμενος· διό σε Θεοτόκον ειδότες ανυμνολογούμεν, εις πάντας τους αιώνας»· αιτούμενοι ταίς παρά σου πρεσβείαις συν ταίς ικεσίαις του Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου. Αμήν. Έτη πολλά και ειρηνικά».
