του Ζαχαρία Καρούνη
Ξύπνησα πρωί, κατά τις 7 με διάθεση καλή. Ήπια καφεδάκι Ελληνικό σκέτο, έφαγα μαρμελάδα βερίκοκο της μαμάς πάνω στο ζυμωτό ψωμί με προζύμι που φτιάχνω κάθε εβδομάδα και άνοιξα το κινητό.
Είδα για άλλη μια φορά τις προτάσεις για το εξώφυλλο του δίσκου με τα παραδοσιακά που ετοιμάζω και βάλθηκα να πλύνω κάτι ποτήρια που ήταν στο νεροχύτη.
Καθώς πιάνω το σφουγγάρι και το στύβω μέσα στην παλάμη μου, νιώθω ένα πόνο στο ένα μου δάχτυλο, από τη μέσα μεριά, ο οποίος αστραπιαία έγινε πολύ έντονος. Τι στον άγγελο (του σκότους) πρωί πρωί ;
Να’ ναι κανένα κόκκαλο ψαριού που έμεινε στο σφουγγάρι; Αλλά τόσο πόνο; Ανοίγω το σφουγγάρι και μου λύθηκε η απορία καθώς μια μέλισσα έπεφτε στραπατσαρισμένη στον πάτο του νεροχύτη. Φόνος εν αγνοία και πόνος χωρίς λόγο πρωί πρωί.
Δεν πειράζει, με έχουν τσιμπήσει τέτοια πολλά στο χωριό που μεγάλωσα, τον πόνο τον αντέχω, δεν τον σκέφτομαι και προχωράω να τελειώσω τα ποτήρια γιατί περιμένει ο Φιξ για βόλτα. Εν τω μεταξύ ενώ πλένω, πίσω μου ακούω ένα Δεσπότη στην τηλεόραση με φωνή Γεωργίου Παπαδόπουλου της 21 Απριλίου να λέει ότι τα εμβόλια πρέπει να γίνουν υποχρεωτικά , ΟΧΙ προαιρετικά, λέει με έντονο τρόπο.
«Όταν λέμε προαιρετικά μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι έχει το δικαίωμα να μην το κάνει». «Υποχρεωτικά», φωνάζει με μια φωνή που με έκανε να είμαι σίγουρος ότι αν είχε τη δυνατότητα, αύριο το πρωί κιόλας θα τους έκανε όλους Χριστιανούς με το ζόρι.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να το κάνει, γιατί ο αφέντης ο Χριστός, που μάλλον και ο Δέσποτας σε αυτόν πιστεύει όπως λέει, αυτός ο τεράστιος, ο Θεός, έχει βάλει δύσκολα. Είπε «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι».
Όποιος θέλει, όποιος θέλει, αν θέλει, όχι με το ζόρι. Θα μου πεις, σκέφτομαι, έχει σχέση το εμβόλιο με αυτό που είπε ο Χριστός; Σε ένα πρώτο επίπεδο μάλλον δεν έχει… σε ένα δεύτερο όμως; Ποια η σχέση της φωνής του δικτάτορα να φωνάζει «υποχρεωτικό» με τη φωνή του Χριστού που λέει «όποιος θέλει και αν θέλει» να με ακολουθήσει χωρίς δόξες, χωρίς πλούτη , με Σταυρό στον ώμο. Ωχ, ωχ, ωχ, δύσκολα.
Πνεύμα απόλυτης ελευθερίας. Η Εκκλησία δεν υποχρεώνει, πείθει μέσα σε πνεύμα ελευθερίας, αν πείσει. Ο Χριστός θέλει συναίνεση λογική στο κάλεσμα Του, όχι ζόμπι υποκινούμενα. Κυρίως πείθει με το παράδειγμά της η Εκκλησία, με τον τρόπο ζωής των μελών της και φυσικά μέσω του κλήρου της, τον οποίο βλέπουμε τελευταία και σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου.
Το πρόβλημα είναι βαθύ. Και είναι βαθύ γιατί το πνεύμα ελευθερίας του Χριστού δεν μπορεί να εφαρμοστεί με εμπαθείς φωνές δικτατορίας, αλλά με φωνές που της έχει ελευθερώσει η γνώση και το βίωμα της μετοχής στις άκτιστες ενέργειες του Θεού. Και αν δεν υπάρχει μετοχή, τουλάχιστον να υπάρχει μια προσπάθεια.
Το πρόβλημα είναι βαθύ γιατί, πώς να το κάνουμε Σεβασμιώτατε, δεν μπορεί να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά στη Αφρική και να γυρνάς στα χωριά με τη μερσέντα, έστω κι αν δεν είναι στο όνομα σου. Το πρόβλημα είναι βαθύ γιατί πάνε χρόνια που η εκκλησία δεν πείθει. Δεν πείθει ουσιαστικά. Από τυπολατρίες καλά πάμε. Συλλείτουργα, θείες κιτσάτες γκλαμουριές του φο μπιζού, μεταφορές λειψάνων, offshore, ξενοδοχεία, εταιρείες με ονόματα Αγίων οι οποίοι κοιμήθηκαν σε σπηλιές μέσα στην απόλυτη φτώχεια (πόσο οξύμωρο), εργοστάσια κρασιού, καλλυντικών, ταφτάδες, μετάξια, βελούδα. Ναι, ναι, καλά πάμε καλά.
Εν τω μεταξύ, σε ένα παράλληλο σύμπαν, χιλιάδες βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας, εύχονται τον καρκίνο σε οποιονδήποτε αρθρώσει λόγο αντίθετο με αυτό που στραβά τους δίδαξαν φωνές σαν αυτή που ακούω τώρα στην τηλεόραση.
Τώρα λοιπόν που για τους δικούς της λόγους, η φωνή της αυστηρότητας και της πειθαρχίας, πρέπει να επιβάλλει στο ποίμνιο της την πειθαρχία ,το ποίμνιο κλωτσάει. Κλωτσάει γιατί αυτόν τον στραβό τρόπο του μάθατε. Όπως και τώρα στραβά κάνετε το γραφείο τύπου της κυβέρνησης.
Η σωστική πορεία μέσα στην εκκλησία δεν έχει καμία σχέση με το κράτος. Για τον Χριστιανό κάθε πατρίδα είναι ξένη και κάθε ξένη είναι πατρίδα. (Επιστολή προς Διόγνητον, διαβάστε τη). Αν τη διαβάσετε βέβαια θα έχετε και άλλα προβλήματα να λύσετε.
Κάτι αφηγήματα ας πούμε ότι ο Έλληνας είναι ο εκλεκτός του Θεού. Δεν τα λέω εγώ, αυτοί που σας εύχονται τον καρκίνο τα λένε. Υπάρχουν βέβαια και 5-10 παπάδες που πάμε και λέμε τις αμαρτίες μας και κλαίμε μαζί και λυτρωνόμαστε.
Πάμε εκεί γιατί μας πείθει η συμφωνία λόγου και πράξης. Αλλά αυτοί γυρνάνε με τριμμένα ράσα και αυτή τη στιγμή που εγώ πλένω πιάτα μπορεί, να πέφτουν θύματα ληστείας σε κάποιο χωματόδρομο της Αφρικής.
Απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, δε γίνεται αλλιώς. Και εγώ που πλένω τα ποτήρια, προτιμώ τον ήχο του νερού, από τη φωνή του “Χριστού” που έχει μεταλλαχθεί σε προσταγή. Το δάχτυλο πρήστηκε αλλά ευτυχώς, σκέφτομαι, που δεν έπαθα καμία αλλεργία να πεθάνω μπροστά στο νεροχύτη και άντε μετά να βρουν, ότι πήγα από μέλισσα και όχι από το εμβόλιο που έκανα πριν 15 μέρες, και δε χρειάστηκε καμία εκκλησία να με πείσει γι’ αυτό, γιατί πολύ απλά, δεν είναι η δουλειά της.
Από τον προσωπικό λογαριασμό του Ζ. Καρούνη στο Facebook