Από τον ΣΩΤΗΡΗ ΛΕΤΣΙΟ*
Αυτές τις άγιες ημέρες, οπότε τις καρδιές μας ζεσταίνει η γέννηση του Θεανθρώπου, οι γυναίκες εθελόντριες προσφέρουν σημαντικό έργο σε όσους ανθρώπους έχουν άμεση ανάγκη. Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» συνομίλησε με μερικές από αυτές και κατέγραψε τις εντυπώσεις τους για την περίοδο των Χριστουγέννων. «Το 2010, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, είχα ακούσει από ανθρώπους της Εκκλησίας πως ζητούσαν εθελόντριες οι οποίες θα συνεισέφεραν στην προετοιμασία μερίδων φαγητών για τους απόρους» τονίζει η Ελένη Γκαμούρα, εθελόντρια στα συσσίτια του Ιδρύματος Αγίου Ανδρέα στη Νέα Σμύρνη, και συμπληρώνει: «Αρχισα λοιπόν ως μέλος της ομάδας, στην οποία είναι επικεφαλής ο π. Αθανάσιος Διονυσόπουλος στο Ιδρυμα του Αγίου Ανδρέα, αναλαμβάνοντας την προετοιμασία του καθημερινού φαγητού, την αγορά προϊόντων κ.ά. Τις ημέρες των Χριστουγέννων ένιωθα πάντα ένα βάρος στην ψυχή μου. Εμείς έχουμε όλα τα καλά του Θεού στο σπίτι μας, όπως και τους δικούς μας ανθρώπους. Κάποιοι άλλοι, όμως, συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και έρχονται σε εμάς για ένα πιάτο φαγητό, ώστε έτσι να περάσουν τις άγιες ημέρες των εορτών. Ολους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους δεν έπαψα στιγμή να τους σκέφτομαι. Η αίσθησή μου είναι πως δεν συνειδητοποιούν τι ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, επειδή οι συνθήκες της ζωής τους είναι πολύ δύσκολες. Πιο πολύ τους απασχολεί να έχουν κάτι να φάνε και να έχουν τα φάρμακά τους. Εχουν στις ψυχές τους λύπη και πολύ πόνο, και απομονώνονται πιο πολύ στους εαυτούς τους εκείνες τις ημέρες. Οταν παίρνουν το ζεστό φαγητό από τις γυναίκες, οι οποίες μαγειρεύουν τόσο ωραία και τόσο φιλότιμα, νιώθουν μεγάλη χαρά επειδή τους μιλάνε αυτές πολύ ανθρώπινα. Μας ευχαριστούν και μας χαρίζουν πολλές εγκάρδιες ευχές. Μεγάλη χαρά επίσης νιώθουν και όταν τους δίνουμε παραδοσιακά γλυκά των ημερών: κουραμπιέδες, μελομακάρονα κ.ά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς νιώθουν. Τους φαίνεται κάτι τελείως ξεχωριστό! Οι δε ηλικιωμένοι είναι πιο εκδηλωτικοί στην έκφραση των συναισθημάτων από τις υπόλοιπες ηλικίες».
Δεν είναι λίγες οι αναμνήσεις που διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ έντονα η κυρία Γκαμούρα: «Μια μητέρα είχε έρθει να παραλάβει το φαγητό φέρνοντας μια κατσαρόλα από το σπίτι της, επειδή έτσι δεν θα ήταν δυνατόν να καταλάβουν τα παιδιά της ότι τρώνε απ’ το φαγητό του συσσιτίου! Αυτή την εικόνα, αν και έχει συμβεί πριν από πολλά χρόνια, δεν μπορώ ακόμη να την ξεχάσω. Υπήρχαν και κάποιες άλλες μητέρες που ήθελαν να παίρνουν το φαγητό σε διαφορετική από την προκαθορισμένη ώρα, έτσι ώστε να μην απουσιάζουν από τα σπίτια τους. Αλλά και για να μη γίνουν αντιληπτές από τους γείτονες. Θυμάμαι με συγκίνηση παλαιότερα Χριστούγεννα, όταν μερικοί από αυτούς που έρχονταν να πάρουν το φαγητό μάς πρόσφεραν από το υστέρημά τους μικρά δώρα. Χαίρομαι πάρα πολύ για το ότι έχουμε αναπτύξει μια καλή επαφή με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι προέκταση της οικογένειάς μου αυτοί οι άνθρωποι».
Εδώ και 20 χρόνια η Γεωργία Σ. προσφέρει εθελοντικά στον τομέα παροχής συσσιτίων. Η ενασχόλησή της με αυτόν τον τομέα οφείλεται σε ένα περιστατικό, το οποίο η ίδια αφηγείται στην «Ο.Α»: «Οταν ήμουν παιδί, συνέβη την περίοδο των Χριστουγέννων ένα γεγονός που ήταν καθοριστικό στο να ασχοληθώ με το φιλανθρωπικό έργο. Ηταν παραμονή των Χριστουγέννων όταν στο κρεοπωλείο που διατηρούσε ο παππούς μου εισήλθε ένας καλοντυμένος και με ευγενική συμπεριφορά κύριος μαζί με το εγγονάκι του. Ρώτησε διστακτικά και χαμηλόφωνα τον παππού μου εάν είχαν απομείνει λαιμοί από γαλοπούλες. Οι λαιμοί ήταν το κομμάτι που οι περισσότεροι αφαιρούσαν από τις παραγγελίες τους επειδή δεν το ήθελαν. Τότε ο παππούς μου του απάντησε “δεν έχω λαιμούς, αλλά για εσένα σήμερα έχω κάτι άλλο” και αμέσως του έδωσε τη γαλοπούλα που είχε φυλάξει για την οικογένειά μας! Το περιστατικό αυτό στάθηκε η αφορμή για να λάβω ένα σπουδαίο μάθημα». Αναφερόμενη στα συσσίτια των Χριστουγέννων, συνεχίζει η κυρία Γεωργία: «Πάντα με συγκινούσαν οι άνθρωποι που έρχονταν στα συσσίτια προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους συνανθρώπους τους. Στην περίπτωση αυτή διαπιστώνεις ότι ο αλτρουισμός είναι σαν ντόμινο: Ανοίγει κατ’ αυτόν τον τρόπο ο δρόμος της δωρεάς και της ευεργεσίας. Είναι πολλοί αυτοί που παραλαμβάνουν τις μερίδες του φαγητού από το συσσίτιο επειδή γνωρίζουν ότι υπάρχει κάποιος άστεγος που δεν έχει τη δυνατότητα να περπατήσει και αναλαμβάνουν αυτοί να του το προμηθεύσουν. Μεγάλη συγκίνηση έχω νιώσει επίσης και όταν προσφέρω φαγητό στις μητέρες, όπως και στους ηλικιωμένους. Συμπερασματικά θα έλεγα πως εγώ δεν νιώθω ότι κάνω κάτι καλό για αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί είναι που κάνουν καλό σε εμάς που εργαζόμαστε εθελοντικά στα συσσίτια, επειδή μας προσφέρουν τη δυνατότητα να είμαστε χρήσιμοι».
*Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”