Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλος Γ επεσκέφθη την Μονήν του Αγίου Γεωργίου στην πόλη της Άκκρης, συνοδευόμενος υπό του Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού, του Γέροντος Αρχιγραμματέως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, του Πατριαρχικού Επιτρόπου εν Αμμάν της Ιορδανίας Αρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου και ομάδος του σεβαστού κλήρου.
Την Πατριαρχικήν Συνοδείαν υπεδέχθησαν ο βοηθός του Πατριαρχικού Επιτρόπου εις την Άκκρην Αρχιμανδρίτης π. Σιλουανός, οι σεβαστοί Ιερείς, εφημέριοι των Ναών και ο Προϊστάμενος του Κοινοτικού Συμβουλίου εις την Άκκρην κ. fuad breque, καθώς και οι Προϊστάμενοι και τα μέλη των Ποιμαντικών Συμβουλίων.
Κατά την Θεία Λειτουργία, ο Πατριάρχης εις την προσφώνησιν Αυτού ανεφέρθη εις την έννοιαν της θείας αγάπης και του ζήλου, τα οποία κατείχεν ως λειτουργός ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος κατά την διάρκειαν της διακονίας αυτού εις την ενορίαν αυτού, την έμπρακτον πατερικότητα, την εντιμότητα, τα εκκλησιαστικά και τα μοναστικά του ήθη, την στενήν του σχέσιν με το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων και την Αδελφότητα του Παναγίου Τάφου.
Ωμίλησεν επίσης περί του λειτουργικού και εκκλησιαστικού ταλάντου αυτού, δια του οποίου παρεκίνει τας ψυχάς των πιστών εις αίνον και δοξολογίαν, εκφράζων ότι ο αιφνίδιος θάνατός του κατέλιπε κενόν και θλίψιν εις τας καρδίας εκείνων, οι οποίοι εγνώριζον αυτόν, με την βεβαιότητα δε της ελπίδος, ότι επειδή ηγάπησε τον αληθινόν αμπελώνα του Χριστού, ο ελεήμων Κύριος είθε να κατατάξη αυτόν εις τας τάξεις των αγίων.
Εν συνεχεία ο Πατριάρχης είπε ότι : «η θεία Χάρις δια του Αγίου Πνεύματος συνωδά αποφάσει της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, διώρισε τον Αρχιμανδρίτην Σιλουανόν εν τη ιερά αυτή πόλει εις την υψηλήν ταύτην αποστολήν, δια να μεταφέρη το μήνυμα και τας ευθύνας αυτού. ο Απόστολος Παύλος εις την επιστολήν αυτού προς τον μαθητήν αυτού Τιμόθεον εντελλεται : «τας δε νεωτερικάς επιθυμίας φεύγε, δίωκε δε δικαιοσύνην, πίστιν, αγάπην, ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας», (Β Τιμοθ. 2, 22). Παρατίθεται το ακριβές κείμενον του λόγου του Πατριάρχη ως έπεται :
«Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο, επειδή γαρ δι ανθρώπου ο θάνατος και δι ανθρώπου η ανάστασις νεκρών», (α κορ. 15, 20-21), κηρύττει ο θείος Παύλος.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ευλαβείς Χριστιανοί,
Σήμερον η Αγία των Αποστόλων Εκκλησία χρεωστικώς τελεί τα «τεσσαρακοστά» μνημόσυνα του μακαριστού αδελφού ημών Ιερομονάχου Φιλοθέου εν τω αγιογραφικώ και ιστορικώ τούτω τόπω της Άκκρης, ένθα μετ αυταπαρνήσεως και ζήλου ενθέου διηκόνησεν επί εικοσαετίαν και πλέον και εποίμανε το ευσεβές Ρωμαιορθόδοξον και Χριστεπώνυμον ποίμνιον, ακούων εις τον λόγον του Κυρίου λέγοντος : «εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός, και γινώσκω τα εμά και γινώσκομαι υπό των εμών», (Πρβλ. Ιωάν. 10, 11 & 14).
ο αιφνίδιος και εξ ατυχήματος κατά την εν τω ιερώ τούτω Ναώ εργασίαν αυτού επελθών θάνατος προεκάλεσε βαθείαν θλίψιν τόσον εις την Αγιοταφιτικήν ημών Αδελφότητα, όσον και εις τους εν Άκκρη και τα περίχωρα κατοικούντας και γνωρίσαντας αυτόν.
ο μακαριστός Πατήρ Φιλόθεος διεκρίνετο δια το εκκλησιαστικόν αυτού ήθος, το μοναστικόν φρόνημα, τον αγιοταφιτισμόν, την ποιμαντικήν μέριμναν και ιδιαιτέρως δια την λειτουργικήν και λατρευτικήν διακονίαν, διαθέτων το τάλαντον της ιεροψαλτικής τέχνης, της κινούσης την ψυχήν προς ύμνον : «Αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου, ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω», (ψαλμ. 145, 2).
αι ωδίνες του θανάτου πόνος, λύπη και στεναγμός οφείλονται εις την ρήξιν του αρρήκτου δεσμού ψυχής και σώματος αφ ενός, και του αφ ημών φίλων και οικείων χωρισμού του θανόντος αφ ετέρου, ως διατυπώνει τούτο και ο υμνωδός λέγων : «όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον! πως ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας, και της συμφυίας ο φυσικώτατος δεσμός, θείω βουλήματι αποτέμνεται».
Κατά μεν το άγιον Γρηγόριον τον Θεολόγον, ο θάνατος των πιστών δούλων του Θεού ουκ εστί θάνατος εκδημούντων ημών από του σώματος και προς τον Θεόν ενδημούντων, αλλά μετάστασις από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα και ανάπαυσις και χαρά.
Κατά δε τον ιερόν Χρυσόστομον : «Ουδέν γαρ έτερον εστίν ο θάνατος αλλ η ύπνος και αποδημία και μετάστασις και ανάπαυσις και λιμήν εύδιος και ταραχής απαλλαγή και βιωτικών ελευθερία φροντίδων». [και απλούστερον : ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ύπνος και αποδημία, ξενιτεμός και μετοίκησις και ανάπαυσις και γαλήνιον λιμάνι και απαλλαγή από την ταραχήν και απελευθέρωσις από τις αγωνιώδεις μέριμνες του βίου.
Τούτο επιβεβαιοί και ο Σοφός Σολομών λέγων : «δικαίων δε ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μη άψηται αυτών βάσανος έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών και η αφ ημών πορεία σύντριμμα, οι δε εισιν εν ειρήνη», (σοφ. Σολομ. 3, 1-3).
«ει δε απεθάνομεν (δια του βαπτίσματος) συν Χριστώ πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ», κηρύττει ο θεσπέσιος Παύλος (ρωμ. 6, 8). Ερμηνεύοντες τους λόγους τούτους του Αποστόλου Παύλου, ο άγιος Θεοφύλακτος και ο Οικουμένιος λέγουν : «Πιστεύομεν ότι και συζήσωμεν Αυτώ την μακαρίαν εκείνην και αγήρω ζωήν, δηλονότι την μετά την Ανάστασιν».
και ημείς πιστεύομεν ότι εις «εκείνην την μακαρίαν και αγήρω ζωήν» μετετέθη και ο αφ ημών χωρισθείς λίαν αγαπητός αδελφός μακαριστός Πατήρ Φιλόθεος. Είη αιωνία αυτού η μνήμη.
Αγαπητοί μου αδελφοί, αναμφιβόλως ο αιφνίδιος θάνατος του αειμνήστου Πατριαρχικού Επιτρόπου Ημών Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου κατέλιπεν ημίν δυσαναπλήρωτον κενόν. ουχ ήττον όμως ούτος «ουκ εις κενόν έδραμεν ουδέ εις κενόν εκοπίασεν», (Πρβλ. Φιλιπ. 2, 16), τουτέστιν δεν εγένετο εις κενόν ο κόπος αυτού (Πρβλ. α θεσ. 3, 5). και τούτο διότι ο Χριστός είναι η αληθινή άμπελος, δηλαδή η αληθινή Εκκλησία. «Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιειν ουδέν», (Ιωάν. 15, 5), παραγγέλλει ο Κύριος εις τους μαθητάς του και τους πιστεύοντας εις Αυτόν.
Όντως ημείς, οι όντες τα κλήματα της αμπέλου Αυτού «χωρίς Αυτού [του Χριστού], ου δυνάμεθα ποιειν ουδέν», διο και δεν «άφησεν ημάς ορφανούς αλλ ερώτησε τον Θεόν Πατέρα Αυτού και έδωκεν ημίν τον Παράκλητον», τουτέστιν το Άγιον Πνεύμα, το Πνεύμα Αυτού. Αυτό δε το Άγιον Πνεύμα, το Πνεύμα της Αληθείας είναι εκείνο, το οποίον συνέχει και συγκροτεί όλον τον θεσμόν της Εκκλησίας.
διο δόξαν και ευχαριστίαν αναπέμπομεν τω Αγίω Τριαδικώ Θεώ, τω πληρώσαντι το κενόν δια του διορισμού υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Ρωμαιορθοδόξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ως Πατριαρχικού Επιτρόπου του Ιερωτάτου Αρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου και του εφημερίου και βοηθού αυτού Οσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Σιλουανού. Είμεθα δε βέβαιοι ότι ούτοι θα αναδειχθούν άξιοι της ποιμαντικής αποστολής αυτών, αλλά και των προσδοκιών πάντων ημών των αγαπώντων την ευπρέπειαν του οίκου του Θεού και την πάντα νουν υπερέχουσαν ειρήνην Αυτού, (Πρβλ. Φιλιπ. 4, 7), ακούοντες εις την προτροπήν του θείου Παύλου προς τον μαθητήν αυτού Τιμόθεον, λέγοντος : «δίωκε δε δικαιοσύνην, πίστιν, αγάπην, ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας», (Β τιμ. 2, 22).
και πάλιν, δεηθώμεν του Θεού, όπως τάξη την ψυχήν του δούλου αυτού Φιλοθέου Ιερομονάχου, αδελφού και συλλειτουργού γενομένου ημίν, ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται, ημάς δε ελεήση κατά το μέγα αυτού έλεος. Αμήν.
Μετά την τέλεσιν του τεσσαρακονθημέρου Μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου, ο Μακαριώτατος μετά της Συνοδείας και των πιστών μετέβησαν εις την κεντρικήν αίθουσαν της Μονής, η οποία από σήμερον μετωνομάσθη εις «Αίθουσαν Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου» προς τιμήν αυτού, ένθα ετελέσθη επιμνημόσυνος δέησις, συμπεριλαμβανομένης της ομιλίας του Πατριαρχικού Επιτρόπου εν Αμμάν της Ιορδανίας Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοφόρου, ομιλήσαντος εκ μέρους του Μακαριωτάτου, εις την οποίαν υπεγράμμισεν την σημασίαν της πνευματικής ενότητος της στρατευομένης μετά της θριαμβευούσης Εκκλησίας και μετά του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, η οποία συντελείται μέσω της Θείας Λειτουργίας. Ωμίλησεν επίσης δια την κοινωνικήν ενότητα πάντων των κατοίκων της Άκκρης και τον δεσμόν αγάπης και συνυπάρξεως, ο οποίος επισφραγίζεται δια της διατηρήσεως της κοινής θρησκευτικής απαρχής και κληρονομίας των Αβραμιαίων θρησκειών Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
Βαίνομεν επί τα πρόσω δια την προώθησιν της εκκλησιαστικής ζωής της Κοινότητος.
εν συνεχεία εξεφωνήθησαν και άλλοι λόγοι, ως υπό του εντιμοτάτου Σείχη Σαμίρ Άση, του πατρός Σάμερ Ζακνούν της Μαρωνιτικής Εκκλησίας, του κ. Ισκάνταρ Σουλεϊμάν εκ της Χορωδίας της Γαλιλαίας, της κ. Σάλμα Χαζμπούν και της δεσποινίδος Ράνιας εκ μέρους των Κατηχητικών Σχολείων, της κ. Σιχάμ Μάνση εκ μέρους των Κυριών του Αγίου Γεωργίου και του Προέδρου του Κοινοτικού Συμβουλίου Άκκρης κ. fuad breque, οι οποίοι εξέφρασαν και πάλιν την σημασίαν της συμπορεύσεως μετά του Κυρίου, με την ελπίδα της Αναστάσεως και της αιωνίου ζωής και την σημασίαν του πνευματικού, οικοδομικού και ανακαινιστικού έργου του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου και της καλής συναναστροφής αυτού μετά των κατοίκων της Κοινότητος της Άκκρης.
Μετά το πέρας του Μνημόσυνου, ο Αρχιμανδρίτης π. Σιλουανός και ο Προϊστάμενος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου κ. fuad breque παρέθεσαν γεύμα εν τη Ιερά Μονή εις τον Μακαριώτατον και την Συνοδείαν Αυτού και τους παρευρισκομένους, εν ατμοσφαίρα αγάπης και ανεκτικότητος.
προς το τέλος της επισκέψεως, ο Μακαριώτατος και η Συνοδεία Αυτού απεχαιρέτησαν τους συμμετέχοντας εις το Μνημόσυνον και την εκδήλωσιν ταύτην, ευχαριστούντες πάντας δια την θερμήν υποδοχήν, την φιλοξενίαν και το πνεύμα αγάπης, το οποίον ήνωσεν τον Ποιμένα μετά των τέκνων του ποιμνίου αυτού.
Πηγή και φωτογραφία: Πατριαρχείο Ιεροσολύμων