*Του Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου
Το πολυεδρικό και ολοφώτεινο διαμάντι της Εκκλησίας και της πατρίδος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος από της πρώτης νεότητός του συνειδητοποίησε το πέρασμά του από την παρούσα ζωή ως προσφορά, ως θυσία, ως θετική απόκριση στο θείο κάλεσμα για την διακονία του λαού του Θεού, τον οποίο και δέχθηκε με υπακοή, ανεβαίνοντας με εγκαρτέρηση και απόλυτη αφοσίωση στο θέλημα του Θεού, τον σταυροαναστάσιμο δόλιχο της ζωής του. Αυτή η διακονία προσέδιδε πληρότητα στην ζωή του, βαθύτερο νόημα, ουράνια χαρά και καταξίωση σε ολόκληρη την ύπαρξή του.
Ο αείμνηστος πρωθιεράρχης Χριστόδουλος, αφουγγραζόμενος τις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητος, δημιούργησε με την πληθωρική του προσωπικότητα προϋποθέσεις δημιουργικής συναντήσεως και γονίμου διαλόγου της Εκκλησίας μας με τον σύγχρονο κόσμο. Στα δέκα χρόνια της Αρχιεπισκοπικής του διακονίας στην Εκκλησία της Ελλάδος (1998-2008) και εν μέσω πολλών πειρασμών, θλίψεων, πολέμων φανερών και αφανών, πρωτοστάτησε στην δημιουργία με την εξόχως χαρισματική και πολύπλευρη προσωπικότητά του, και μέσα πάντοτε σε πνεύμα ιεροσυνοδικής συνεργασίας και συνθέσεως, ενός πολυσημάντου εκκλησιαστικού έργου. Στην όντως ανεπανάληπτη προσωπικότητά του συνενώνονταν θαυμασίως σε μία οργανική ολότητα, εντυπωσιακά και σπάνια έμφυτα τάλαντα και επίκτητα γνωρίσματα, όπως η βαθιά και αυθεντική ορθόδοξη πίστη και ευσέβεια, η παραδοσιακότητα, η λιπαρά μόρφωση, θεολογική και θύραθεν, η μυσταγωγική ενόραση, η διορατική διείσδυση στην ουσία των προβλημάτων, η διαλεκτική ευστροφία και διαλογική δεξιοτεχνία, η διοικητική και οργανωτική δεινότητα, η απαράμιλλη ευαισθησία στην σύλληψη των κραδασμών, των παλμών και των προκλήσεων των συγχρόνων κοινωνιών, ο αγνός πατριωτισμός του. Όλα αυτά εκπορεύονταν από μία πλατιά και ανεξίκακη καρδιά, γεμάτη πίστη στον Θεό, καλοσύνη, κατανόηση, ανθρωπιά, συγχωρητικότητα και μακροθυμία προς όλους.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ
Ο ακούραστος εκκλησιαστικός εργάτης, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, θεωρούσε ως υπέρτατο ηθικό χρέος του, τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό προς μία ιστορική αλήθεια, η οποία συγκλόνιζε ολόκληρη την ύπαρξή του, ότι δηλαδή εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας ζωογονήθησαν οι πηγές των εμπνεύσεων της αγιοτόκου και ηρωοοτόκου Πατρίδος μας, σφυρηλατήθηκαν οι προγονικές πνευματικές αξίες, κραταιώθηκαν διά πολλών δοκιμασιών και θλίψεων οι ψυχές των πατέρων μας, και ενισχύθηκαν οι ιεροί θεμελιώδεις θεσμοί και η κοινωνική ευτονία του λαού μας. Πίστευε ως επιτακτική ανάγκη και ως προϋπόθεση εθνικής και πνευματικής επιβιώσεως, την διατήρηση της ελληνορθοδόξου ταυτότητος και ιδιοπροσωπείας του πνευματικού κυττάρου της Πατρίδος μας, όπως αυτό διαπλάσθηκε και ζωογονήθηκε για πολλούς αιώνες από την αγία Ορθοδοξία μας. Ο αγώνας του, η προσευχή του, η μέριμνά του ήταν για την πονεμένη ρωμιοσύνη.
ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ
Ο ρηξικέλευθος οραματιστής, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παραδοσιακώς καινοτόμος, εδραίος στην απαρασάλευτη διδασκαλία της Εκκλησίας, έκρινε πάντοτε και τα πάντα με ορθόδοξο πνεύμα, πιστεύοντας και διδάσκοντας ότι η αγία Ορθοδοξία είναι η ζωή, το φως και η ελπίδα του κόσμου, περικλείουσα ζωτικότητα αστείρευτη, προσφέρουσα υψηλές νοητικές αναβάσεις, οι οποίες όμως προϋποθέτουν ελεύθερο πτερυγισμό του πνεύματος και υγιή προσανατολισμό του θρησκευτικού βιώματος. Στον αντίποδα ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος θεωρούσε ότι βρισκόταν ο στείρος και αδιέξοδος φανατισμός, ο οποίος εμπνέει την μισαλλοδοξία, καταψύχει τον στοχασμό και αποτελεί ουσιαστικώς αστοχία, μη δυναμένη να κατανοήσει δημιουργικώς την ευρύτητα και την πληρότητα της Ευαγγελικής αληθείας.
Ο ευρηματικός πνευματικός εργάτης, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αντιλήφθηκε την πορεία της ζωής του ως ένα ακάματο τρόπο ζωής, ένα σκληρό και μέχρις αίματος αγώνα κατά της πολυειδούς αμαρτίας, μία συνετή και ρεαλιστική αναζήτηση λύσεων στις προκλήσεις που εφύοντο συνεχώς, μία αδιάκοπη σύγκρουση με το ψηλαφητό σκοτάδι, ως άμυνα και επίθεση κατά των οχυρωμάτων της αθεΐας και του ευτελισμού της αξίας και της ιερότητος του ανθρωπίνου προσώπου, ως πάλη πνευματική με την ύβρη και το ψεύδος. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα των συνεχών αγώνων και της αγωνίας γνώριζε όμως, πληγωμένος και πονεμένος πολλές φορές από την ανθρώπινη αδικία και εμπάθεια, τα πάθη και τα λάθη, να στέκεται ορθός, ισχυρός, δίκαιος, μεγάθυμος, νηφάλιος, προσηνής, ψύχραιμος, φιλικός, ευπροσήγορος, διαλεκτικός και ανεκτικός.
ΑΦΘΑΣΤΟΣ ΡΗΤΟΡΑΣ
Ο άφθαστος εκκλησιαστικός ρήτορας Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διηκόνησε τον θείο λόγο με πολυμέρεια, οξυδέρκεια, παρατηρητικότητα, εσωτερικό διάλογο, αγιοπατερική θεμελίωση, ενθουσιασμό, ενάργεια, γλαφυρότητα, αμεσότητα, αγωνιστικότητα, ελευθερία, σεβασμό προς τον άνθρωπο, αφοσίωση στην Ορθόδοξη Πίστη, αγάπη προς την Πατρίδα.
Ο πρωτοπόρος κοινωνικός εργάτης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με πατρική ανησυχία, ευθύνη και ελπίδα για το μέλλον, οραματίσθηκε, αγωνίσθηκε να καταστήσει την Εκκλησία πρωταγωνιστικώς και δημιουργικώς παρούσα στα προβλήματα και στα επίκαιρα ζητήματα της νεοελληνικής ζωής, δυνατή, θαρραλέα, φωτίζουσα και εμπνέουσα τον κόσμο, δημιουργούσα προϋποθέσεις και δομές ανακουφίσεως του ανθρωπίνου πόνου, αποφορτίζουσα διά της θείας χάριτος αθανάτους ψυχές από τα ενοχικά συμπλέγματα της αμαρτίας, περιθάλπουσα φιλοστόργως την οργή του αδικουμένου, την αδυναμία του ασθενούς, την πτωχεία του εμπεριστάτου, την αγωνία του ανέργου, τον φόβο του αποδιωγμένου και του περιθωριοποιουμένου, τα δάκρυα του ορφανού και ανέστιου, τον τρόμο του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χειμαζομένου ανθρώπου, και όλα αυτά χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ
Αυτά και άλλα πολλά προσδιορίζουν το πολυεδρικό και ανεκτίμητο αυτό Εκκλησιαστικό διαμάντι, το οποίο έχει αποθησαυρισθεί και ευρίσκεται στα χέρια του Δημιουργού Του. Και είναι αναντίρρητα αληθές, αυτό το οποίο ανέφερε ευστόχως ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος, για τον αείμνηστο άμεσο προκάτοχό του, λέγοντας ότι, «Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι ανεπανάληπτος, τα δε χαρίσματά του όσο και εάν θέλει κανένας δεν επαναλαμβάνονται». Εξάλλου κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος! Για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο η ανθρώπινη ιστορία έκλεισε εύφημα τις σελίδες της το πρωί της 28ης Ιανουαρίου του 2008. Το υψιπετές πνεύμα του καθαρισμένο «και της μικράς εκείνης ιλύος» από τον αγιαστικό πόνο της σκληρής σωματικής του ασθενείας, την οποίαν με παραδειγματική εγκαρτέρηση και χριστιανική πίστη υπέμεινε, βρίσκεται ελεύθερο, ολόφωτο και αναπαυμένο στα χέρια του φιλανθρώπου πλαστουργού του, τον οποίο πραγματικά αγάπησε και υπηρέτησε με όλη την ψυχήν του.
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”