Ο Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, μετέπειτα γέρων Πορφύριος, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στο χωριό του Αγίου Ιωάννου Καρυστίας στην Εύβοια, από ευσεβέστατη πολυμελή οικογένεια. Λόγω οικονομικής ανέχειας, πήγε μόνο ένα χρόνο στο σχολείο, αναγκαζόμενος από μικρός να δουλεύει.
Στα 12 του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη, που είχε γνωρίσει μέσα από τα συναξάρια. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο γερόντων και κατά σάρκα αδελφών, του Παντελεήμονος και του Ιωαννικίου. Ο Άγιος, αφοσιώθηκε με πνεύμα απόλυτης υπακοής και σκληρής άσκησης στους δύο γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί. Στα 14 ο μικρός Ευάγγελος εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας, ενώ στα 16 του έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός τον αξίωσε με το σπάνιο και έντονο διορατικό χάρισμα, που τον ακολουθούσε ως το τέλος της επίγειας ζωής του.
Στα 19 του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε μετά μεγάλης του λύπης να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος και να επιστρέψει στην Εύβοια. Εγκαταστάθηκε στην Ι.Μ. του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών., όπου έλαβε το όνομα Πορφύριος κατά την χειροτονία του από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά, Πορφύριο Γ’.
Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών, παρέμεινε για 12 έτη, εξομολογώντας και αναπαύοντας καθημερινά πλήθος πιστών που συνέρρεε σε αυτόν τον “διαφορετικό νεαρό παπά”. Η βαθύτερη όμως επιθυμία του γέροντα ήταν να αφιερωθεί πλήρως στον ανθρώπινο πόνο. Έτσι το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Όσιος Πορφύριος επέτυχε μετά από πολλές δυσκολίες να αναλάβει καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί (στο παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου) 33 χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων. Υπήρξε ο αφανής Άγιος και ασκητής του 20ου αιώνα, δίπλα στην πλατεία Ομονοίας, στο κέντρο της Αθήνας.
Το 1955 μ.Χ. μισθώνει από την Ιερά Μονή Πεντέλης, το μονύδριο του Αγίου Νικολάου Καλησίων στην Πεντέλη προκειμένου να εγκατασταθεί. Εκεί, ο Άγιος επέδειξε πλούσιο πνευματικό έργο, με πλήθη κόσμου να μαγνητίζονται από την ακτινοβολούσα Θεία Χάρη του προσώπου του, με αποτέλεσμα να συρέεουν στα Καλήσια για να λειτουργηθούν και να συναντήσουν τον Άγιο Πορφύριο.
Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι Ωρωπού, με το όνειρο να ιδρύσει ένα Μοναστήρι – εργαστήριο προσευχής- όπως το αποκαλούσε. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πάμπολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλη την τύφλωσή και τις σοβαρότατες ασθένειές του, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Η αγάπη του Θεού τον αξίωσε να δει τελικά την θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως το 1.990 μ.Χ.
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
Τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια. Μισό χρόνο αργότερα, ξημερώματα της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.
Η πίστη στην αγιότητα του προσώπου του γέροντος Πορφυρίου υπήρξε τόσο έντονη από το Ορθόδοξο ποίμνιο, που η Αγιοκατάταξή έγινε πάρα πολύ σύντομα στις 27 Νοεμβρίου 2013 μ.Χ. (12 χρόνια μόλις μετά την κοιμήσή του).Σήμερα Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Γέροντα Πορφύριου.
Πηγή: Μητρόπολη Ζάμπιας
