Προσφώνηση έκανε ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος κατά την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα χθες 30 Νοεμβρίου 2023.
Υπενθυμίζεται ότι με ξεχωριστή λαμπρότητα εορτάσθηκε ο Ιδρυτής και Προστάτης της των Πατρέων Εκκλησίας, Άγιος Απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος.
“Μετά την Σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε τα πάντα καινά»”, αναφέρει ο Μητροπολίτης στην προσφώνησή του.
Και συνέχισε λέγοντας: ” Όταν ο Απόστολος Ανδρέας έφθασε στην Πάτρα, η οποία ευρίσκετο υπό Ρωμαικήν κυριαρχία, μοιραίως συνήντησε την πνευματική και ηθική κατάπτωση της εποχής, την απαξίωση γενικώς του ανθρώπου, ο οποίος εγνωρίζετο ως βιολογική απλώς ύπαρξη. Ο Ανδρέας έκαμε την καλή και σωτήρια επανάσταση, μέσα από την εμπειρία της κοινωνίας με τον Θεάνθρωπο, όπως αυτή επαγιώθη, εν τέλει, εντός του, από το «φρικτό» πυράκτωμα της Πεντηκοστής.”
“Ο Απόστολος Ανδρέας, συνεχίζει να σαλπίζη με την πνευματική ουράνια σάλπιγγα το σωτήριον μήνυμα, σε μια εποχή που μοιάζει κατά πολύ με εκείνη, που έζησε όταν απεστάλη στα Έθνη”, τόνισε.
Για τον λόγο αυτό, ανέφερε ότι “ο όποιος εορτασμός, όπως και ο σημερινός, του Αγίου Ανδρέου, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αφού δεν είναι απλώς κοινωνικές εκδηλώσεις, η θρησκευτικές εορτές, με την γενική και αόριστη έννοια του όρου, αλλά λαμπρές ευκαιρίες πνευματικού αναβαπτισμού και αναγεννήσεως και μετανοίας”.
Διαβάστε την προσφώνηση του Μητροπολίτη Πατρών:
«…Όταν ήλθε ο Απόστολος Ανδρέας στην Πάτρα, η πόλις ευρίσκετο σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι. Ζούσε στην πολυθεία και ειδωλολατρεία και στον ζόφο της ηθικής καταπτώσεως, ως συνέβαινε και με άλλες πόλεις στις οποίες εκήρυξαν την αποκεκαλυμμένη από τον Θεό Αλήθεια, οι Θεοκήρυκες Απόστολοι.
Ο Κύριός μας, με την ενανθρώπησή Του, χώρισε στα δύο την ιστορία και την πορεία της ανθρωπότητος, στην εποχή, όπως χαρακτηρίζεται, προ Χριστού και στην εποχή, μετά Χριστόν.
Μετά την Σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε τα πάντα καινά».
Οι Άγιοι Απόστολοι, αυτό το πνεύμα μετέφεραν εις την υπ’ ουρανόν και κατάφεραν, άνθρωποι όντες, όμως χάριτι Θεού, να αλλάξουν τον ρούν της ανθρωπότητος και εν προκειμένω της Ελλάδος, αφού τα πάντα έπνεαν ενταύθα τα λοίσθια, ώστε οι σοφοί των Αθηνών να μιλούν πλέον για την αδήριτη ανάγκη της σωτηρίας διά του Ενός εξ’ ουρανού. «Καθεύοντες διατελείτε αν, ει μη τινα άλλον, υμίν ο Θεός επιπέμψειε κηδόμενος υμών». (Σωκράτης)
Όταν ο Απόστολος Ανδρέας έφθασε στην Πάτρα, η οποία ευρίσκετο υπό Ρωμαικήν κυριαρχία, μοιραίως συνήντησε την πνευματική και ηθική κατάπτωση της εποχής, την απαξίωση γενικώς του ανθρώπου, ο οποίος εγνωρίζετο ως βιολογική απλώς ύπαρξη.
Ο Ανδρέας έκαμε την καλή και σωτήρια επανάσταση, μέσα από την εμπειρία της κοινωνίας με τον Θεάνθρωπο, όπως αυτή επαγιώθη, εν τέλει, εντός του, από το «φρικτό» πυράκτωμα της Πεντηκοστής.
Έφερε την καλήν αλλοίωση και ως ουράνιος αστήρ παμφαέστατος, εφώτισε τα πνευματικά σκοτάδια του τόπου, μετατρέποντας το νερό της πηγής, της αρχαίας και ανυπάρκτου θεάς Δήμητρας, σε αγίασμα, επαναλαμβάνοντας την σωτήρια ρήση: «Ευρήκαμε τον Μεσσίαν».
Ο Ιερώτατος Μαθητής και μιμητής του Πάθους του Σωτήρος, εχάραξε πλέον την περαιτέρω πορεία της πόλεως των Πατρών, της έδωσε ζωή και της χάρισε ταυτότητα, αφού έγινε η Αποστολική πόλη. Της άφησε χαριτόβρυτη δωρεά, τον τάφο του, την αγία Κάρα του και τον σταυρό του Μαρτυρίου του.
Αυτή η πόλη, η γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, κατέστη κέντρο πνευματικό, με σημείον αναφοράς για τον Ορθόδοξο κόσμο, αλλά και για τον κόσμον ολόκληρο, τον περίλαμπρο Ναό του Πρωτοκλήτου, ο οποίος είναι το σήμα, είναι το κόσμημά της, η ίδια η προσωπικότητά της.
Ο εορτασμός του Αποστόλου Ανδρέου, ιδιαίτερα σήμερα, ο τόσον επίσημος και δικαίως, λαμβάνει ιδιαίτερη σημασία, αφού ο σύγχρονος κόσμος, θα ηδυνάμεθα να είπωμεν, επέστρεψε, εν πολλοίς, στην ζοφερή κατάσταση της αποστασίας από τον Θεό και της αποιεροποιήσεως της ζωής, της ασυδοσίας, την οποία βαπτίζει ελευθερία και της απαξιώσεως της ηθικής με την υιοθέτηση της παντοειδούς αμαρτίας, την οποία, εν καυχήσει, ονομάζει, δικαιωματισμό.
Και ταύτα μεν παγκοσμίως ευρίσκουν κατάλληλον έδαφος. Αλλά και στην Πατρίδα μας κατά επηρεασμόν και άκριτον μιμητισμόν, παρεισέφρησαν νέα και ξένα ήθη τα οποία ούτε μας ταιριάζουν, ούτε μας τιμούν και τα οποία ως χείμαρρος πυρός εξερχόμενος, ως εκ κρατήρος ηφαιστείου, φιλοδοξούν να καταλύσουν πιστεύματα, παρακαταθήκες πνευματικές και να αλώσουν παραδόσεις ιερές.
Ο Απόστολος Ανδρέας, συνεχίζει να σαλπίζη με την πνευματική ουράνια σάλπιγγα το σωτήριον μήνυμα, σε μια εποχή που μοιάζει κατά πολύ με εκείνη, που έζησε όταν απεστάλη στα Έθνη. Και επειδή θα θεωρήσουν τινες τον λόγον υπερβολικό, η των πραγμάτων αλήθεια, επιβεβαιώνει την διαπίστωση. Το αγιογραφικόν χωρίον: «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ουκ έστι ποιων αγαθόν, ουκ έστιν έως ενός». (Ψαλμ,.52, 4), έχει επικαιρότητα.
Η επί των ημερών μας έκπτωσις των πνευματικών αξιών, είναι αποτέλεσμα μεθοδικής εργασίας από το εγγύς η απώτερο παρελθόν, υπαγορευομένη, πιστεύομεν, από κέντρα τα οποία ουδεμίαν σχέσιν έχουν με την ιστορική μας πορεία, από παλαιά έως της σήμερον. Το Έθνος μας, διά του Ευαγγελίου εγεννήθη και δι’ αυτού εσώθη και σώζεται.
Η άρνησις του Ευαγγελίου, ως πυξίδος σωτηρίου πορείας και τρόπου ζωής, η απαξίωση, εν πολλοίς, του ανθρωπίνου προσώπου, η έκκληση των ηθών, η υιοθέτηση ξένων τρόπων ζωής, η προσπάθεια απομειώσεως η διαλύσεως της οικογενείας με την υιοθέτηση προτύπων που καταλύουν την, από της δημιουργίας Θεού ορισθείσαν συζυγίαν μεταξύ ανδρός και γυναικός, η υιοθέτησις της απόψεως ότι ο άνθρωπος έχει δικαιώματα μόνο από τη στιγμή που γεννιέται και όχι από την ώρα που συλλαμβάνεται στην κοιλία της μητρός του και τόσα άλλα, δεν μας ανησυχούν απλώς, αλλά πιστεύομεν ότι με μαθητικήν ακρίβειαν οδηγούν στον πνευματικό καταποντισμό και το ηθικό βάραθρο. Η όποια, ο μη γένοιτο, ήθελε νομοθετηθή, συνύπαρξη η «συζυγία» προσώπων, αντίθετη με τον νόμο του Θεού και την ανθρώπινη ηθική, μας ευρίσκει παντελώς αντίθετους.
Για τον λόγο αυτό, ο όποιος εορτασμός, όπως και ο σημερινός, του Αγίου Ανδρέου, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αφού δεν είναι απλώς κοινωνικές εκδηλώσεις, η θρησκευτικές εορτές, με την γενική και αόριστη έννοια του όρου, αλλά λαμπρές ευκαιρίες πνευματικού αναβαπτισμού και αναγεννήσεως και μετανοίας.
Άπαντες, ανάγκη εστί, να ενώσωμε τις δυνάμεις, οι τε Εκκλησιαστικοί, οι Πολιτικοί Άρχοντες και οι πάντες, ώστε η Πατρίδα μας να καταστή η συνεχίση να είναι σεβαστή και από ημετέρους και από ξένους, σεβομένη πάντως εκείνη πρώτη, τα ιερά και όσιά της.
Η ενότητα όλων μας για την πορεία της Πατρίδος μας με πυξίδα τις αρετές, κατά το Θείον θέλημα, αποτελεί πλέον μονόδρομο. Οποιαδήποτε παρέκκλιση, οδηγεί στον πνευματικό, ηθικό και εθνικό εκτροχιασμό. Θα αδιαφορήσωμε άρα γε η θα αντισταθούμε στον κατήφορο; Η πρόκληση είναι μοναδική και η όποια στάση μας, θα κριθή από την αδέκαστη ιστορία.
Την σύντομον αυτήν προσλαλιάν περαίνων, επαναλαμβάνω τους λόγους που εγράφησαν παλαιότερον δι’ άλλην περίπτωσιν, οι οποίοι και βάθος πνευματικό έχουν και επικαιρότητα.
«Ταύτης της πόλεως (πατρίδος) ισταμένης, συνίσταταί πως αυτή και η πίστις ακράδαντος. Εδαφισθείσης δε η αλούσης όπερ, Χριστέ μου μη γένοιτο, ποία έσται ψυχή κατά πίστιν ακλόνητος;».
Με αυτές τις σκέψεις υψώνω το ποτήριον, ευχόμενος υγιείαν και μακρότητα ημερών, εις τους Αδελφούς αγίους Αρχιερείς, εις την Εξοχωτάτην Εκπρόσωπον της Ελληνικής Κυβερνήσεως, εις τους Άρχοντας απαξάπαντας και εις όλους τους εκλεκτούς συνδαιτημόνας».