Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, 27 Δεκεμβρίου 2020, ο Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ’, μετέβη στην Ιερά Μονή Παναγίας Γιατρίσσης Ταϋγέτου (1.200 μ. υψόμετρο), όπου στο κατανυκτικότατο Παρεκκλήσιο της Μονής, επ’ ονόματι των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, τέλεσε την Θεία Λειτουργία, συμπαραστατούμενος από τον ηγούμενο της Μονής αρχιμ. Χρυσόστομο Πανταζή και τον Γεν. Αρχιερατικό Επίτροπο αρχιμ. Νήφωνα Καρολεμέα, κατά την διάρκεια της οποίας χειροτόνησε σε πρεσβύτερο τον π. Σπυρίδωνα Κοτζαμπασάκη, μαθηματικό, τηρουμένων και των καταλλήλων υγειονομικών μέτρων.
Κατά την ομιλία του προς τον νέο πρεσβύτερο, ο Μητροπολίτης Μάνης είπε τα εξής:
«Και ιδού, αγαπητέ μου π. Σπυρίδωνα, ήλθε η μεγάλη ώρα της χειροτονίας σου στον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης. Σε λίγο θα γονατίσεις πλέον, με αμφότερα γόνατα, έμπροσθεν της Αγίας Τραπέζης και με την προσευχή, ανάγνωση των ευχών, της θέσεως του ωμοφορίου και των χειρών μου επί της κεφαλής σου, θα επικαλεσθούμε το Πανάγιον Πνεύμα, για να σε καταστήσει πρεσβύτερο της Εκκλησίας, ιερέα του Χριστού. Να έλθει τουτέστιν «η Θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα και να σε προχειρίσει ιερέα».
Όπως δε ενθυμείσαι κατά την ημέρα της εις διάκονον χειροτονίας σου είχα ειπεί πέντε πατρικές συμβουλές για την είσοδό σου στον ιερό κλήρο και σου είχα υποσχεθεί άλλες πέντε προτροπές για την σημερινή ημέρα. Ιδού λοιπόν, άκουσε μετά προσοχής, αυτά που έχω να σου πω την ιερή αυτή ώρα.
Πρώτον: Αγάπη προς τον Χριστό. Δηλ. να αγαπάς μ’ όλο το είναι σου τον Χριστό. Η ζωή ολόκληρη από του «νυν» θα είναι μία αγάπη και αφοσίωση στον Χριστό. Σ’ Εκείνον ανήκεις. Συμμετέχεις, οφείλεις να συμμετέχεις, στο Σταυρό και την Ανάστασή Του. Μόνον η αγάπη προς τον Χριστό θα γεννά συνεχώς μέσα στην ψυχή σου την βαθυτάτη συναίσθηση της ιερατικής σου ζωής και διακονίας στο χώρο της Εκκλησίας. «Τα πάντα και εν πάσι Χριστός» για σένα και οι φοβεροί λόγοι του Αποστόλου των Εθνών Παύλου θα είναι σημαία σου: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. η’ 35).
Έτσι ζώντας μέσα στον πονηρό αυτό κόσμο, θα σηκώνεις τον σταυρό της αγάπης του Κυρίου και θα πορεύεσαι με θέρμη, με πνεύμα αυτοθυσίας και βαθειά πίστη. Ο σύνδεσμός σου με τον Χριστό θα είναι το ακριβό μυστικό σου. «Η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Κολ. γ’, 3), αυτά τα θεόπνευστα λόγια του θείου Παύλου θα τα συλλογίζεσαι πάντοτε. Κράτησε μέχρι τέλους της ζωής σου την πρώτη σου αγάπη για τον Χριστό.
Δεύτερον: Λειτουργός του Υψίστου! Θα αποκτήσεις σε λίγο την ιδιότητα του Ιερέα. Δηλαδή του λειτουργού. Αυτό σημαίνει ιερεύς. Αυτό είναι το ιερότατο καθήκον σου. Ιερεύς σημαίνει να τελεί την Θεία Λειτουργία. Αυτό είναι το βασικόν έργον σου, το κύριον, το πρωτεύον. Όλα τα άλλα, από εκεί απορρέουν και από εκεί ξεκινούν. Θα μείνω κάπως περισσότερο σ’ αυτό το δεύτερο σημείο του λόγου μου. Δεν νοείται, π. Σπυρίδωνα, ιερεύς άνευ Θ. Λειτουργίας! Οφείλεις δε να ενθυμείσαι πάντα τα θεόπνευστα εκείνα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου, ότι ο ιερεύς όταν τελεί την Θ. Ευχαριστία δανείζει στο Θεό τα χέρια του, την γλώσσα του, την ψυχή του μπροστά στην Αγία Τράπεζα για να τελεσιουργούνται τα φρικτά ιερά Μυστήρια. Να συλλογίζεσαι εκείνα τα λόγια της Ευχής: «Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι βασιλεύ της δόξης˙ το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταίς επουρανίαις.
Να σκέπτεσαι ότι οφείλεις να είσαι «όλως ιερωμένος Θεώ», όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος λέγει στην Θ. Λειτουργία του προ του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων: «Διά τούτο, Δέσποτα, Πανάγιε και ημείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι δούλοί σου, οι καταξιωθέντες λειτουργείν τω αγίω σου θυσιαστηρίω, ου διά τας δικαιοσύνας ημών, ου γαρ εποιήσαμέν τι αγαθόν επί της γης, αλλά διά τα ελέη σου, και τους οικτιρμούς σου, ούς εξέχεας πλουσίως εφ’ ημάς, θαρρούντες προσεγγίζομεν τω αγίω σου θυσιαστηρίω…».
Πρόσεχε, λοιπόν, όταν λειτουργείς. Να πλησιάζεις την Αγία Τράπεζα με ιερό δέος. Ποτέ μην σταθείς εκεί στον τάφο του Χριστού αναιδώς και ανευλαβώς, επιπολαίως και άνευ προσοχής, αλλά άκουσε το θαυμάσιο τούτο αρχαίον επίγραμμα: «Βλέψον ιερεύ, τον θυόμενον άρτον, ούτος φλοξ εστιν ουχ ποτέ εν βάτω, αλλά φλοξ φλογός και φλογίνη ρομφαία άπτοντ’ αναιδώς φλέγγουσα ιερέα ».
Μην έχεις δε εγωισμό και φιλαυτία. Η ιερωσύνη που σου δίδεται σήμερα δεν είναι κατόρθωμα δικό σου, επιτυχία σου, αλλά δωρεά από τον Μέγα Αρχιερέα, τον Αρχιποίμενα Χριστό. Η ιερωσύνη είναι χάρισμα και δωρεά. Λέγει ο θείος Παύλος: «Ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, αλλά καλούμενος υπό του Θεού, καθάπερ και Ααρών» (Εβρ. 5,4). Ναί λαμβάνεις την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος με την σημερινή χειροτονία σου σε πρεσβύτερο και καθίστασαι υπηρέτης και οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού. Έτσι να σε συνέχουν τα λόγια του Ι. Χρυσοστόμου: «Ουκ άνθρωπος, ουκ άγγελος, ουκ αρχάγγελος, ουκ άλλη τις κτιστή δύναμις, αλλ’ αυτός ο Παράκλητος ταύτην διετάξατο την ακολουθίαν». Αυτό δηλώνει και το επιτραχήλιον, την θεόθεν κατερχομένη χάριν του Αγ. Πνεύματος, το οποίον πάντοτε θα φορείς κατά την επιτέλεσιν των ιερών σου καθηκόντων. Δηλώνει ακόμη, να γνωρίζεις φέροντας το επιτραχήλιον, ότι είσαι υποτελής, δούλος, υποκείμενος στον Ιησούν Χριστόν, υπηρέτης Εκείνου. Να συλλογίζεσαι πόσο μέγα είναι το αξίωμα να υπηρετείς τον Κύριον.
Έτσι, ως λέγει και ο Άγιος Νεκτάριος: «Διά της ιερωσύνης οι άνθρωποι χοικοί όντες, τάξιν επουρανίων λαμβάνουσιν ταγμάτων, και λειτουργικά αποβαίνουσι πνεύματα, και μέλη της υπερκοσμίου ιεραρχίας και ως άγγελοι Θεού το θείον θεραπεύουσι. Διά της ιερωσύνης, ως εν ουρανώ κοσμείται τα επίγεια και η γη επικλίνει. Άγγελοι τοις ανθρώποις συνάπτονται προς υμνωδίαν και άνθρωποι μετά αγγέλων τον Θεόν δοξάζουσιν».
Γι’ αυτό όταν λειτουργείς «να βυθίζεσαι στη Θ. Λειτουργία». Να θεωρείς εσωτερικά τα τελούμενα διώχνοντας κάθε ξένο λογισμό. Όταν θα παίρνεις «καιρό» έχει αυτό το νόημα η Ακολουθία αυτή. Δηλώνει την είσοδό σου στον λειτουργικό χρόνο. Αγάπησε, λοιπόν, την Θ. Λειτουργία. Ζήσε με την Θ. Λειτουργία. Και να ξέρεις Εκκλησία και Θ. Λειτουργία ταυτίζονται. Έτσι φρόντισε να εορτάζεις και την χειροτονία σου με Θ. Λειτουργία.
Τρίτον: Ποιμήν λογικών προβάτων. Γίνεσαι ποιμήν. Θα είσαι ποιμήν των λογικών προβάτων που σου εμπιστεύεται ο Κύριος και θα σου ζητήσει «λόγον» για την πνευματική τους πρόοδο την ημέρα της κρίσεως. Η διακονία της ιερωσύνης, να ξέρεις, δεν είναι μία τυπική επιτέλεση των ιερών Μυστηρίων. Δεν τελούμε τα Μυστήρια έτσι απλώς για να τα τελούμε, ούτε η ιερωσύνη είναι μία άσκηση διοικητικής υπηρεσίας στο ναό, οιονεί δημοσίου υπαλλήλου. Η Ιερωσύνη είναι υπηρεσία στο Θεό και προσφορά σωτηρίας διά της Εκκλησίας στο λογικό ποίμνιο. Ο ιερεύς αποστέλλεται από τον Χριστό στον κόσμο, «εις έργο διακονίας» των ψυχών.
Είναι προσφορά ταπεινή και θυσιαστική, «λειτουργία μετά την Θ. Λειτουργία» προς τους άλλους, τους συνανθρώπους του. Και ο ιερεύς πρέπει να είναι κοντά στο λαό, στην ενορία του, οφείλει να διδάσκει επσταμένως τον λαόν του Θεού, να ερμηνεύει το Ιερό Ευαγγέλιο, να διδάσκει τα θεία λόγια και μόνον, όχι αλλότρια. Και βέβαια πρώτα το Ευαγγέλιο για σένα και την πρεσβυτέρα σου και έπειτα για τους άλλους. Ο ιερεύς τον λαό να τον στηρίζει, παρηγορεί, ενισχύει και βοηθά ποικιλοτρόπως. Να είσαι, λοιπόν, ως ιερεύς διδακτικός, ελεήμων, φιλάνθρωπος, στοργικός, ευγενής, πατέρας όλων ανεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις. Θα προσεύχεσαι για τον καθένα. Ποτέ μην αμελείς την μνημόνευση των ονομάτων. Έχεις μεγίστη ευθύνη για κάθε ψυχή. Έπειτα να ευλογείς και να αγιάζεις τον κόσμο. Ποτέ κατάρες. Ποτέ μηνύσεις. Ποτέ διώξεις. Να αγιάζεις τον γάμο, την γέννηση, το σπίτι, το χωράφι, το κατάστημα, το γραφείο. Να ευλογείς την παιδεία και την μόρφωση. Να είσαι εκεί και στην αρρώστια και σ’ αυτόν τον θάνατο. Να εισέρχεσαι σε οικία πένθους και χαράς. Πάντοτε να δίνεις την ευχή και την ευλογία. Μόνον την αμαρτία να αποστρέφεσαι. Όλα να επιτελούνται «ευσχημόνως και κατά τάξιν». Απώτερος σκοπός της ιερατικής αποστολής και του έργου σου είναι «να δώσεις φτερά στη ψυχή, να την αρπάξεις από τον κόσμο και να την δώσεις στο Θεό». Αυτό είναι το καθήκον σου. Να μιλήσεις για τον Χριστό στους ανθρώπους. Τίποτα άλλο. Όχι λόγια κοσμικά, πολιτικολογίες και εφήμερες ανούσιες συζητήσεις. «Άλατι ηρτυμένος» ο λόγος σου πάντοτε. Και να θυμάσαι, ότι πάντα και παντού είσαι ιερεύς.
Τέταρτον: Ανάγκη παιδείας και εκκλησιαστικής μόρφωσης στη ζωή σου.
Χωρίς την εν γένει συνεχή παιδεία και εκκλησιαστική μόρφωση δεν θα μπορέσεις να εκπληρώσεις τα ιερατικά σου καθήκοντα στον σύγχρονο κόσμο. Δεν πρέπει να στερείσαι παιδείας, ούτως ώστε, να μπορείς να αντικρούεις και τα των αιρετικών και αθέων και αγνωστικών τα διανοήματα. Γι’ αυτό, θα σου τονίσω τώρα, όλως αδρομερώς, μερικά σημεία που πρέπει να προσέξεις. Πρώτον, επειδή γίνεσαι ιερεύς δεν σημαίνει ότι σταματάς να μελετάς, να διαβάζεις Αγία Γραφή, τα βιβλία της λατρείας της Εκκλησίας μας και των αγίων και θεοφόρων Πατέρων αλλά και τα κείμενα της θύραθεν παιδείας. Ιδιαίτερα σου καθιστώ την προσοχή να διαβάσεις και τα κόκκινα γράμματα του ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ. Είναι εξόχως σημαντικά. Έπειτα διάβαζε τους Ιερούς Κανόνες, τους λόγους των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας, εκείνους εννοώ τους παλαιούς. Αθανάσιον, Βασίλειον, Χρυσόστομον, Γρηγορίους, Δαμασκηνόν, Γρηγόριον Παλαμάν, Κοσμά Αιτωλό και Νεκτάριον Αιγίνης. Διάβαζε βίους οσίων και αγίων. Θα σε προτρέψω δε ακόμη να μελετήσεις και να παραδειγματιστείς από την ιερατική βιοτή και ευλαβών συγχρόνων κληρικών μας. Ιερατικές μορφές ως ο παπά – Νικόλας Πλανάς, ο όσιος, αλλά και τόσοι άλλοι έγγαμοι ιερείς για να αρκεστώ μόνον σ’ αυτούς, γιατί και εσύ είσαι έγγαμος, πολλά έχουν να σε διδάξουν. Από δε τα «θύραθεν», ως λέγομεν γράμματα, θα είσαι ως η μέλισσα καθώς μας διδάσκει ο Μ. Βασίλειος. Θα λαμβάνεις και υιοθετείς ο,τι καλόν.
Και πέμπτον: Η τελευταία συμβουλή είναι η επίγνωση ότι έχεις πνευματικό καταφύγιον. Και αυτό είναι η μάνα Εκκλησία. Θα δοκιμάσεις θλίψεις, θα έλθουν πειρασμοί, στενοχώριες, συκοφαντίες, πίκρες. Όμως καταφυγή σου η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, οι ιερές Ακολουθίες σου, οι αγρυπνίες σου, η προσευχή σου. Αγάπα την ιερωσύνη σου, έσο φιλακόλουθος και μη ταράσσεσαι. Υπακοή και εμπιστοσύνη στην Εκκλησία. Ζήσε την ιερωσύνη σου «ως άγγελος επίγειος και ως ουράνιος άνθρωπος». Ολάκερη η ζωή σου νάναι μία μαρτυρία στον κόσμο. Να είσαι φως και άλας. Φως, που θα φωτίζει ψυχές και άλας, που θα «νοστιμίζει» την κοινωνία των ανθρώπων και θα την προφυλάσσει από την ηθική σήψη. Να είσαι ενάρετος και ηθικός με πάσαν έννοιαν και ποτέ μη σκανδαλίσεις κανέναν. Τίμησε το ράσο σου.
Έλα, παιδί μου, διάκονε π. Σπυρίδωνα, να λάβεις «την της ιερατείας χάριν». Να καταστείς ιερεύς του Χριστού. Οποία υψίστη τιμή και ευθύνη! Έλα, η ημέρα σήμερα, Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν, είναι δική σου. Οι Μάγοι, όπως μας λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, αφού προσκύνησαν το Παιδίον Ιησούς «δι’ άλλης οδού ανεχώρησαν εις την χώραν αυτών». Και συ, μετά την επίσκεψη του Παρακλήτου, πορεύου πλέον την άλλην οδόν, εκείνην της ιερωσύνης «εν Χριστώ».
