“Γεννήθηκε ο Χριστός και μια φωνή ακούστηκε επιτακτική: «Ε! σείς που ήσαστε βυθισμένοι στην αμαρτία, ε! σείς που έχετε χαθή στην ανομία, ε! σείς που σπάσατε της ψυχής τα φτερά με του πάθους τα καμώματα, ξανανιώστε!». Το ρολόι του κόσμου τότε χτύπησε τη σωτηρία, το ρολόι του κόσμου τότε σήμανε τη “Δεύτερη Δημιουργία” ή καλύτερα την ανάπλαση και την αναδημιουργία του ανθρώπου, το ξανάνιωμά του” αναφέρει μεταξύ άλλων το μήνυμα του Μητροπολίτη Ιερισσού Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεοκλήτου ενόψει των Χριστουγέννων.
Αδελφοί μου και τέκνα μου εν Κυρίω πολυφίλητα,
Κάποτε το κακό εξεχείλισε. Κάποτε η αδικία επερίσσευσε. Κάποτε ο άνθρωπος λοξοδρόμησε επικίνδυνα και πήρε την κατηφόρα της απώλειας και η αλήθεια σκοτίστηκε και το ψέμα θριάμβευσε και το τραγικώτερο ο άνθρωπος γέρασε στον λάγνο δρόμο της ανηθικότητας και της φθοράς. Βαθύ το σκοτάδι τον τύλιξε και η ψυχή του φυλακίστηκε στα καταχθόνια της φθοράς, χωρίς φως, χωρίς ανάσα, χωρίς ήλιο, χωρίς ελπίδα …
Άραγε ποιο και τι ήταν το πλάσμα τούτο που γλύστρησε στού θανάτου τα λημέρια; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σε ομιλία του στα Γενέθλια του Σωτήρος Χριστού θα μας πη ότι στο πρόσωπο του ανθρώπου ο Δημιουργός Τεχνίτης Λόγος έπλασε ένα “κράμα” ορατής και αοράτου φύσεως: «Ο Δημιουργός Λόγος εδημιούρησε τον άνθρωπο, επειδή αυτό ακριβώς το πράγμα ήθελε να δείξη, και να παρουσιάση ένα ον από την ένωση και των δύο, της αοράτου δηλαδή και της ορατής φύσεως.
Και αφού έλαβε μεν από την ύλη, που υπήρχε ήδη, το σώμα, και αφού έβαλε σ’ αυτό την πνοή Του (την οποία ο λόγος ορίζει ως νοερή ψυχή και εικόνα Θεού) , τον έστησε επί γης σαν δεύτερο κόσμο, κατά κάποιο τρόπο, σαν άλλο άγγελο, σαν μικτό προσκυνητή, φύλακα της ορατής κτίσεως και ιερουργό της αοράτου, βασιλέα των ευρισκομένων επί της γης και κυβερνώμενο ταυτοχρόνως απ’ τον ουρανό, επίγειο και επουράνιο, προσωρινό και αθάνατο, ορατό και εννοούμενο, ευρισκόμενο στο μέσον μεταξύ ταπεινότητος και μεγαλείου· πνεύμα και σάρκα μαζί. Πνεύμα προς χάριν του και σάρκα για να μπορή να εξυψώνεται … Ον το οποίο διαμένει μεν στη γη, αλλά μεταβαίνει σ’ άλλον κόσμο, και σαν τέλος του μυστηρίου γίνεται θεός από την επιθυμία του προς Αυτόν», δηλαδή γίνεται “ζώον θεούμενον”!
Και το κακό γιγάντωσε κι έτσι όπως γίγαντας υψώθηκε και σκίασε τον κόσμο, έφτασε επιτέλους η ώρα της μεγάλης αναμέτρησης, της μεγάλης στιγμής του κόσμου, της αποφασιστικής ώρας για τον άνθρωπο. Και έγινε η σύγκρουση στο μικρό, το ασήμαντο, το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Γερασμένη η αμαρτωλή ανθρωπότητα κοιτάχτηκε στον καθρέπτη της “κράσης και μίξης” της και μέτρησε τις άμετρες πληγές της, παριστάμενη θεατής στο μεγάλο γεγονός. Το ψέμα και η Αλήθεια. Η αμαρτία κι η Σωτηρία. Το μίσος κι η Αγάπη. Τα είδωλα κι ο Θεός. Το σκοτάδι και το Φως. Ο θάνατος και η Ζωή …
Γεννήθηκε ο Χριστός και μια φωνή ακούστηκε επιτακτική:
«Ε! σείς που ήσαστε βυθισμένοι στην αμαρτία, ε! σείς που έχετε χαθή στην ανομία, ε! σείς που σπάσατε της ψυχής τα φτερά με του πάθους τα καμώματα, ξανανιώστε!».
Το ρολόι του κόσμου τότε χτύπησε τη σωτηρία, το ρολόι του κόσμου τότε σήμανε τη “Δεύτερη Δημιουργία” ή καλύτερα την ανάπλαση και την αναδημιουργία του ανθρώπου, το ξανάνιωμά του …
«Είδε ο Θεός Λόγος», γράφει ο Μέγας Αθανάσιος, «ότι καταστρεφόταν το λογικό γένος των ανθρώπων και κυριαρχεί πάνω τους με τη φθορά ο θάνατος. Είδε ότι η απειλή για την παράβαση ενίσχυε τη φθορά πάνω μας. Είδε ότι ήταν αδύνατο να καταργηθή η φθορά και ο θάνατος προτού ξεπληρωθή η ποινή του Νόμου… Είδε, τέλος, ότι όλοι οι άνθρωποι ευθύνονται για το γεγονός του θανάτου. Βλέποντας όλα αυτά, σπλαγχνίστηκε το ανθρώπινο γένος και λυπήθηκε για την αδυναμία μας· καταδέχθηκε τη δική μας φθορά χωρίς να υποφέρη την κυριαρχία του θανάτου· προσλαμβάνει ανθρώπινο σώμα για τον Εαυτό Του και μάλιστα όχι διαφορετικό από το δικό μας, για να μην πάη χαμένο το δημιουργικό έργο του Πατέρα που έπλασε τους ανθρώπους».
Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο ήταν η αιτία που ωδήγησε τον Υιό και Λόγο του Θεού στην έσχατη ταπείνωση της Ενανθρωπήσεως. Κάτι που ώθησε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να γράψη: «Αυτός ο ίδιος ο Κύριος, νικημένος από την αγάπη Του για μας, θέλησε να μας σώση και να μας αναπλάση, με το να γεννηθή τέλειος άνθρωπος, όπως και μείς, μένοντας όμως αναλλοίωτα Θεός».
Νικήθηκε ο Θεός απ’ την αγάπη Του για τον άνθρωπο, ταπεινώθηκε κι έγινε άνθρωπος. Το ασύλληπτο μεγαλείο του Θεού, το μέγεθος της Θείας Αγάπης, γίνεται μέτρο Θεολογίας και Ζωής… Κάτι που ώθησε τη γραφίδα του Μεγάλου Βασιλείου να βεβαιώση ότι η Σάρκωση του Θεού Λόγου είναι γεγονός ακριβώτερο και σπουδαιότερο κι απ’ αυτή τη δημιουργία του Σύμπαντος κόσμου ορατού και αοράτου. «Το να δυνηθή ο Θεός να λάβη ανθρώπινη φύση είναι απόδειξη μεγίστης δύναμης.
Δεν φανερώνει τη δύναμη του Θεού Λόγου τόσο η ύπαρξη του ουρανού και της γης, της θάλασσας και του αέρα, η δημιουργία των μεγαλύτερων στοιχείων και ο,τι υπερουράνιο ή καταχθόνιο νοείται, όσο η οικονομία της ενανθρωπήσεως και η συγκατάβαση προς την ταπείνωση και αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως»!
Για να συμπληρώση ο Χρυσόγλωσσος Ιωάννης ότι η Καινή Διαθήκη θεωρείται νέα δημιουργία του ανθρώπου ανώτερη και βελτιώτερη της πρώτης, δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης: «Άρα είναι δημιουργία αυτό το πράγμα – η Ενανθρώπηση του Λόγου – και πολυτιμότερη από την άλλη· γιατί από εκείνη μεν – τη δημιουργία του κόσμου – λάβαμε απλά τη ζωή, ενώ απ’ αυτή το να ζούμε όπως πρέπει», τη δυνατότητα για θέωση και αγιοτριαδική ζωή!
Αυτή τη φωνή των Πατέρων ιχνηλατεί η χρυσήλατη σάλπιγγα του ουρανοβάμονος Ταρσέως Παύλου, που στην Α΄ προς Κορινθίους του επιστολή διδάσκει: «Είναι γραμμένο στο βιβλίο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης: Έγινε ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ, εμψυχωμένος με ψυχή ζωντανή, που δίνει ζωή και στο σώμα. Ο έσχατος Αδάμ, ο Κύριος δηλαδή, που δέχθηκε την παρουσία και κατοίκηση του Αγίου Πνεύματος, έγινε γεμάτος Πνεύμα, που μεταδίδει ζωή πνευματική. Αλλά δεν έγινε πρώτο το πνευματικό σώμα, αλλά το ζωικό, στο οποίο λειτουργούν οι κατώτερες δυνάμεις της ψυχής.
Έπειτα έγινε το πνευματικό σώμα, που κυβερνιέται από τις ανώτερες δυνάμεις της ψυχής, που εξαγιάζονται από το Άγιο Πνεύμα. Ο πρώτος άνθρωπος πλάστηκε από τη γη, χωματένιος. Ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος, κατέβηκε από τον ουρανό και μαζί με τη Θεία Του φύση προσέλαβε και την ανθρώπινη. Όποιος υπήρξε ο Αδάμ, δηλαδή φθαρτός και θνητός, τέτοιοι είναι και οι χωματένιοι που κατάγονται απ’ αυτόν.
Είναι, λοιπόν, φθαρτοί και θνητοί. Και όποιος είναι ο επουράνιος Κύριος, δηλαδή άφθαρτος και ένδοξος, τέτοιοι θα είναι και οι άνθρωποι, που αναγεννιώνται μέσω Αυτού και γίνονται επουράνιοι. Και καθώς φορέσαμε σαν άλλο ρούχο την ομοιότητα του χωματένιου, δηλαδή τη φθορά και τον θάνατο, έτσι θα φορέσουμε και την ομοιότητα του επουράνιου, δηλαδή την ανάσταση, την αφθαρσία και αθανασία Του» (Α΄ Κορ. ιε΄ 45-49).
Το ρολόι του κόσμου, λοιπόν, σήμανε τη μελωδία της θεανθρώπινης Ζωής. Ένας ανάλαφρος ψίθυρος έπνευσε απ’ το Σπήλαιο της Βηθλεέμ και υψώθηκε τρανή φωνή στον κόσμο ολάκερο: «Γεννήθηκε ο Χριστός»!
Λοιπόν, θα μείνης αγκιστρωμένος στον πηλό σου, λέγοντας με τον Νίτσε: «Δεν υπάρχει Θεός, γιατί αν υπήρχε, εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι θεός», ή απλά θα υποκλιθής στης «Βηθλεέμ το ξανάνιωμα»;
ΧριστοΥγεννα 2020
Με άπειρες χριστονοσταλγικές ευχές και ασπασμούς
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ