Η τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ από την Εύβοια στα Πιέρια Όρη

Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Δαβίδ και της Αγίας Άννης στα Ριζώματα.

Στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ από την Εύβοια, την οποία μετέφερε όπως κάθε χρόνο ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Αρχιμ. Γαβριήλ.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος».

Σάββατο προ της εορτής της Υψώ­σεως του τιμίου Σταυρού και η Εκκλησία μας μας εισάγει από σήμερα με τα ιερά αναγνώσματα στο νόημα της μεγάλης εορτής, στο νόημα του Σταυρού και της σταυ­ρικής θυσίας του Κυρίου μας.

Τι είναι ο Σταυρός του Χριστού; Είναι η κατάληξη της επιγείου ζω­ής του, μιάς ζωής, η οποία θα μπο­ρούσε να περιγραφεί συνοπτικά με δύο αλληλένδετες μεταξύ τους λέ­ξεις: με τη λέξη αγάπη και τη λέξη θυσία.

Η αγάπη του Θεού ήταν εκείνη που έφερε στον κόσμο τον Υιό του τον μονογενή, τον Χριστό. Και η κίνηση αυτή της αγάπης του Θεού ήταν εξαρχής θυσία. Ήταν κένωση η ενανθρώπηση του Χρι­στού. Ήταν θυσία για χάρη των αν­θρώπων, για χάρη κάθε ανθρώ­που ξεχωριστά. Χωρίσθηκε ο Χριστός από τον πατέρα του, για να ενώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο μαζί του. Διώχθηκε, συκοφαντήθηκε, σταυ­ρω­θηκε, για να υψώσει τον πεπτω­κότα άνθρωπο και να τον λυτρώ­σει από την αμαρτία.

«Τοσούτον γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον», γράφει ο πρω­το­κορυφαίος Από­στολος Παύλος και ιδρυτής της τοπικής μας Εκκλησίας, «ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογε­νή έδωκεν».

Η αγάπη του Θεού, η αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο εκφρά­ζο­­νται με τη θυσία, με τον Σταυρό. Όμως η αγάπη που ζητά ο Χριστός από τον άνθρωπο δεν είναι αντα­πο­δοση της αγάπης του, είναι ο τρό­πος με τον οποίο μπορεί ο άν­θρω­πος να γίνει κοινωνός της θυ­σίας του Χριστού για τη σωτηρία του.

Έτσι, όταν ο Χριστός απευθυνό­με­νος προς τον κάθε άνθρωπο, όπως ακούσαμε στο σημερινό ευ­αγ­γελικό ανάγνωσμα, λέγει ότι «ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Αυτός που αγαπά τον πατέρα ή τη μητέρα του περισσότερο από μένα δεν είναι άξιός μου.

Ο Χριστός δεν ανταγωνίζεται την αγάπη του ανθρώπου προς τους γονείς του, γιατί η αγάπη αυτή είναι αγάπη φυσική, είναι αγάπη σαρ­κική. Εκεί­νος ζητά από τον άνθρω­πο την απόλυτη αγάπη, γιατί μόνο με αυτήν μπορεί ο άνθρωπος να ενω­θεί με τον Θεό, που είναι η αγάπη, η αυτοαγάπη. Ο άνθρωπος μπορεί να υψωθεί από τη γη και να φθάσει στον Θεό μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτε απολύτως που να μπαίνει ανάμεσα σ᾽ αυτόν και τον Θεό.

Γι᾽ αυτό και ο Χριστός αναφέρεται στην αγάπη του αν­θρώ­που προς τον πατέρα και τη μη­τέρα του, θέλοντας να δώσει ένα μέτρο της απολύτου αγάπης που ζητά.

Ασφαλώς δεν απαγορεύει την αγά­πη μας προς τους ανθρώ­πους, αλλά ζητά η αγάπη αυτή να μην γίνεται εμπόδιο στην αγάπη μας προς Εκείνον, δίδοντάς μας συγ­χρό­νως τη δυνατότητα να εξαγιά­σουμε την αγάπη μας προς τους αν­θρώπους περνώ­ντας την μέσα από τη δική του αγάπη, που γίνεται τότε πιο δυνατή.

Υπόδειγμα της αγάπης που ζητά ο Χριστός από τους μαθητές του μας δίδει με τη ζωή του ο όσιος Δα­βίδ ο Γεέρων, ο εν Ευβοία, του οποίου τη χαριτόβρυτο και σεπτή κά­ρα είχα­με την ευλογία να μας μεταφέρει σήμερα, όπως κάθε χρόνο στην αρχή του νέου εκκλη­σιαστικού έτους, ο πανοσιολογιώ­τατος καθη­γούμενος της Ιεράς Μο­νής του οσίου Δαβίδ, ο π. Γα­βριήλ, ο οποίος με πολλή αγάπη πάντοτε και παρά τις υποχρεώσεις του μας φέρνει αυτόν τον ουράνιο θησαυρό, για να ενισχύσει και την αγάπη μας αλλά και την πίστη μας προς τον Θεό και προς τους Αγίους, ιδιαιτέρως αυτή τη δύ­σκολη περί­ο­δο της πανδημίας που διερχόμεθα.

Η αγάπη του οσίου Δαβίδ προς τον Θεό ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τον παρακίνησε, παιδί ακόμη, σε χρόνια δύσκολα, σε χρόνια σκλα­βιάς, να εγκα­­ταλείψει την πατρική αγάπη, να εγκαταλείψει και την πα­τρίδα του και τους γονείς του, για να αφιε­ρω­θεί στον Θεό και να γίνει μοναχός. Και από τότε έκανε και υπέμεινε τα πάντα για την αγάπη του Χριστού, ο οποίος του αντα­πε­δωσε την αφο­σίω­ση και την αγάπη του χαριτώ­νοντάς τον και αξιώ­νο­ντας τον να επιτελεί πλήθος θαυ­μάτων για όσους επικαλούνται τις πρεσβείες και τη βοήθειά του.

Και αυτό είναι μία πραγματικό­τη­τα την οποία δια­πιστώσαμε όλοι, μάλιστα πρόσφατα, κατά τις μεγά­λες και κα­τα­στροφικές πυρ­καγιές της Ευβοί­ας, όταν, παρό­τι η φωτιά είχε κά­ψει τα πάντα και είχε φθάσει μέχρι το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ και του οσίου Ιακώβου, στα­μάτησε και άλλαξε πορεία, και δεν έπαθε η Μο­νή καμία ζημιά και κα­μία κατα­στρο­φή.

Ποιος μπορεί να μην το πιστέψει ή ποιος να αμφισβητήσει το θαύμα του οσίου Δαβίδ, το θαύμα του Θεού, που είδαμε όλοι στις οθόνες των τηλεοράσεών μας;

Έχοντας, λοιπόν, σήμερα αυτή τη μεγάλη ευλογία να προσκυνή­σου­με για μία ακόμη φορά τη θαυ­μα­τουργό κάρα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία, ευλογία που οφείλουμε στον Άγιο Καθηγούμενο, προς τον οποίο και εκφράζω τις ευχαριστίες μου και την ευγνωμοσύνη μου, όχι μόνο τη δική μου αλλά και τη δική σας, ας προ­σπαθήσουμε να αγαπήσουμε και εμείς τον Θεό, πάνω από όλα τα υλικά και τα χοικά, γιατί, όπως γνωρίζουμε και διαπιστώνουμε καθημερινά, όλα αυτά κάποτε χάνονται, κάποτε μας εγκαταλείπουν.

Η αγάπη μας όμως προς τον Θεό είναι αυτή που μένει και μας οδηγεί με τη χάρη του στη σωτηρία, την οποία εύχο­μαι, αδελφοί μου, να χαρίσει ο Θεός σε όλους μας διά πρεσβειών του οσίου Δαβίδ και με τις ευχές του Αγίου Καθηγουμένου, ο οποίος έκανε θυσία να εγκαταλείψει το μοναστήρι, και μάλιστα σ᾽ αυτές τις δύσκολες στιγμές, για να είναι κοντά μας, για να μας ενισχύσει στην πορεία μας μέσα στη δυσκολία την οποία διερχόμεθα όλοι, τη δυσκολία της πανδημίας, που δυστυχώς έχει χωρίσει ακόμη και τους πιστούς ανθρώπους.

Άλλοι υπέρ της μάσκας, άλλοι εναντίον της μάσκας, άλλοι εναντίον των εμβολίων, άλλοι υπέρ των εμβολίων, πράγματα τα οποία είναι για μένα χωρίς νόημα. Ένα προέχει μόνο, η σωτηρία της ψυχής, την οποία δεν την εμποδίζει ούτε η μάσκα ούτε το εμβόλιο ούτε τίποτε. Προσέξτε το, διότι δυστυχώς ακούονται και πολλά άλλα, λανθασμένα.

Ρωτήστε αυτούς που έχουν νοσήσει από τον ιο, και είναι κάποιοι και εδώ κοντά μας, οι οποίοι ταλαιπωρήθησαν μέσα σ᾽ αυτή τη δοκιμασία, που εύχομαι να μην τη δοκιμάσει κανείς από σας. Όσοι όμως την δοκίμασαν έχουν αυτή την εμπειρία. Κρατήστε την αγάπη για τον Θεό και όλα τα άλλα είναι τίποτε.

Να το ξέρετε.

Ο Θεός να είναι μαζί μας και η χάρη του Αγίου μας, που τον έχουν εδώ κοντά μας, να μας ενισχύει”.