Ενώ το ουράνιο φως, οι ύμνοι των αγγέλων, η προσκύνηση των Μάγων και των Ποιμένων και τα ωραία συναισθήματα δεν έχουν ακόμα φύγει από τους πολυποίκιλους εορτασμούς μας, το ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής φέρνει στα μάτια μας τρία μεγάλα γεγονότα που επακολούθησαν της Γεννήσεως, για να μας προσγειώσουν στο σκληρό κόσμο που ζούμε, ως εξόριστοι του χαμένου Παραδείσου: τη φυγή στην Αίγυπτο, τη σφαγή των νηπίων και την επιστροφή της Αγίας Οικογένειας στην Παλαιστίνη.
Ψάχνοντας πληροφορίες για τον απαίσιο Ηρώδη, η ψυχή μας πλημμυρίζει με φρίκη. Yποτελής του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, ήταν ένας βάρβαρος, που είχε διαπράξει απερίγραπτα εγκλήματα. Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου δικαίων και αδίκων. Ξέρομε ότι, μόλις έμαθε για τη Γέννηση του Ιησού, νομίζοντάς τον ως κοσμικό βασιλιά, «ταράχτηκε κι έγινε θηριώδης»! Αμέσως πήρε την απόφαση να θανατώσει το Θείον Βρέφος.
Κι ενώ περίμενε τους τρεις Μάγους να τον πληροφορήσουν ακριβώς πού ο Χριστός γεννάται, αυτοί, καθοδηγούμενοι με όνειρο του Θεού, αναχώρησαν για την πατρίδα τους από άλλο δρόμο. Θύμωσε, τότε, πάρα πολύ ο Ηρώδης κι έδωσε την εντολή της σφαγής των αθώων νηπίων.
Μετά την αναχώρηση των Μάγων, πάλι άγγελος Κυρίου θα καθοδηγήσει τον Ιωσήφ να πάρει την Παναγία και το Βρέφος και να πάνε στην Αίγυπτο, για να γλυτώσουν από τη θανάσιμη απειλή. Θα μείνουν εκεί, μάλλον για ένα μικρό διάστημα, μέχρι να πεθάνει ο τρομερός βασιλιάς, οπότε και θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
«Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς, Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής»! Πολυσυζητημένο το αποτρόπαιο γεγονός της σφαγής των νηπίων. Σύμφωνα, βέβαια, με τα γεωγραφικά και πληθυσμιακά δεδομένα εκείνης της εποχής, ο πραγματικός αριθμός των σφαγέντων Αγίων νηπίων πολύ απέχει από τις 14.000, που ο πολύς κόσμος νομίζει.
Ο Τζοβάνι Παπίνι σημειώνει: «Ένα τρομερό μυστήριο κρύβεται σ’ αυτή τη ματωμένη προσφορά αγνών πλασμάτων. Ανήκουν στη γενεά που επρόκειτο να προδώσει και να σταυρώσει (τον Ιησού). Αλλά, τα νήπια που έπεσαν κάτω από το σπαθί των στρατιωτών του Ηρώδη εκείνη την ημέρα, δεν τον είδαν, δεν πρόφτασαν να δουν να σκοτώνεται ο Κύριός τους. Τον έσωσαν με το δικό τους θάνατο και σώθηκαν για πάντα. Ήσαν τα Αθώα Νήπια κι έτσι έμειναν αιωνίως» («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», σελ.18).
Ο θάνατος του θεομάχου τυράννου, τραγικός και επώδυνος, δεν άργησε να έλθει, θεωρούμενος από πολλούς ως μια δίκαιη τιμωρία, που έδωσε τέλος σε μια μακρόχρονη «καριέρα», γεμάτη με φρικτά εγκλήματα. Η Αγία Οικογένεια, πάλι με την ειδοποίηση αγγέλου, παίρνει το δρόμο της επιστροφής στην πατρική γη. Όμως, στην εξουσία είχε διαδεχθεί το μανιακό Ηρώδη ο γιος του Αρχέλαος, όχι λιγότερο βάρβαρος από κείνον.
Ο Ιωσήφ, πληροφορημένος για άλλη μια φορά από τον άγγελο, οδηγεί την Παναγία, με τον Ιησού στη γλυκιά αγκαλιά της, μακριά από τα επικίνδυνα αστικά κέντρα της Ιουδαίας: στα μέρη της Γαλιλαίας, στην όμορφη κωμόπολη Ναζαρέτ, από την οποία και ο τίτλος του Ναζωραίου. Στο ήσυχο και χαριτωμένο εκείνο περιβάλλον επρόκειτο να ζήσει ο Κύριος, χαρίζοντας παντού την αγάπη και την αθωότητα εκείνη, που όμοιά της δεν επρόκειτο να παρουσιαστεί ποτέ πια στον πλανήτη Γη!
Η φυγή της Αγίας Οικογένειας στην Αίγυπτο φέρνει στη σκέψη μας τις περιπέτειες του Ισραηλιτικού λαού σ’ αυτή τη χώρα. Στο πρόσωπο του Βρέφους, που από την πρώτη στιγμή της ζωής Του συναντά την απόρριψη, το μίσος, το διωγμό, δε μπορούμε να μην ιδούμε τους διωγμούς των συνεπών χριστιανών, σ’ όλες τις εποχές και με ποικίλους τρόπους.
Ένα δρόμο δύσκολο, γεμάτο με θλίψεις, δοκιμασίες και παθήματα, για τα οποία πολλές φορές θα μας προειδοποιήσει ο Χριστός, μα πάνω απ’ όλα, υπομονετικά θα τα υποστεί ο Ίδιος, με αποκορύφωμα την αγωνία της Γεσθημανής, τα Άγια Πάθη και τη Σταύρωσή Του.
Όμως, η επιστροφή Του από την Αίγυπτο, όπως και η Έξοδος των Ισραηλιτών από τη σκλαβιά της, εύστοχα παραλληλίζεται με τη σωτηρία των ανθρώπων από την αμαρτία, το Διάβολο και το θάνατο. Με την «επιστροφή» μας στην κοινωνία με το Θεό, που έρχεται με τη συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Έργο βέβαια και πορεία που θα ολοκληρωθούν με τον ερχομό της Βασιλείας Του, που δεν έχει τέλος.
Σήμερα, πολλών λογιών «Ηρώδες» διαφεντεύουν τη γη και τη ζωή μας. Καταδικάζουν στην εξαθλίωση, στον ευτελισμό και στο θάνατο εκατομμύρια αθώων παιδιών, γεννημένων κι αγέννητων, απροστάτευτων από τις φονικές συμπεριφορές τους.
Οι Άγιοι μάς παρακινούν να στρέψουμε το βλέμμα της ψυχής μας, να έχομε τα θάρρη μας στον Ιησού Χριστό, που νίκησε τον κόσμο.
Και ας μην αμφιβάλλουμε: η νίκη εναντίον του Κακού πηγάζει από το σπαργανωμένο Βρέφος, καθώς, όπως δείχνει και η ορθόδοξη Εικόνα της Γεννήσεως, από το κέντρο του σκοτεινού Σπηλαίου και τον Τάφο, ήδη προαναγγέλλεται η φωτοφόρος Ανάσταση του Κυρίου: η εσχάτη ελπίδα και για μάς!
Πηγή: Μητρόπολη Ζάμπιας