Σε φιάσκο αποδεικνύεται -αν ασφαλώς τελικά πραγματοποιηθεί- η πρωτοβουλία του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου να μαζέψει τους Προκαθημένους στο Αμάν της Ιορδανίας για να βρεθεί λύση στο ουκρανικό. Σε έναν… χορό που αφορά μια ντουζίνα προκαθημένους, ελάχιστοι έχουν πει πως θα μετέχουν που δε συμπληρώνουν ούτε τα δάχτυλα ενός χεριού.
Το οποίο ουκρανικό, βεβαίως, παραμένει «πρόβλημα» όσο οι Ρώσοι επιμένουν ότι είναι πρόβλημα. Γιατί για τους άλλους δεν είναι μείζον, μπροστά στα υπόλοιπα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ορθοδοξία και οι χριστιανικές θρησκείες παγκοσμίως.
Για το Αμάν, λοιπόν, στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έχουν περιέλθει σε απόγνωση και βγάζουν αναστεναγμούς, πληροφορούμαι, απογοήτευσης. Όχι μόνο για τους ελάχιστους που έχουν δηλώσει “παρών”, καθώς δε θέλουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά της διένεξης. Στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αναστενάζουν γιατί η ιστορική Εκκλησία θα βρεθεί στη γωνία ακόμη περισσότερο μετά από αυτή την πρωτοβουλία.
Έχει απέναντι ανοικτά πια το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενώ τη βλέπουν με καχυποψία μια σειρά Ορθόδοξων Εκκλησιών.
Το «άδειασμα» του Θεοφίλου είναι τεράστιου βεληνεκούς. Οι Προκαθήμενοι αφενός δεν είναι έτοιμοι να διαλέξουν στρατόπεδα για το ουκρανικό και αφετέρου δεν επιθυμούν να δώσουν στον Θεόφιλο έναν ρόλο που δεν έχει και δε δικαιούται.
Γιατί η πρωτοβουλία του -που πολλοί αδυνατούν να διαβάσουν ως προς τα πραγματικά κίνητρά της- καταλήγει σε φιάσκο. Όσο κι αν έκανε «αμάν» ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων να τους πείσει, η αλήθεια είναι πως απέτυχε παταγωδώς. Όσο κι αν οι διοργανωτές και η Μόσχα φιλοδοξούσαν να βάλουν στο φωτογραφικό ενσταντανέ δίπλα στον βασιλιά της Ιορδανίας περί των 8-9 Προκαθημένων…
Το χέρι μακριά από την τσέπη!
Δεκαετίες ολόκληρες ο προκάτοχός του, μητροπολίτης στην Αττική, μάζευε πόρους για να χτίσει το γηροκομείο-κόσμημα. Μετά από πολλά χρόνια και αμέτρητους εράνους το γηροκομείο τελικά κατασκευάστηκε. Ο μητροπολίτης, σε προχωρημένο γήρας, δεν κατάφερε ποτέ να το λειτουργήσει. Μόνο που το είχε στις ενορίες σε κάδρα και το… καμάρωναν όλοι ψηλά να στέκει αγέρωχο στον λόφο της Αττικής.
Τελικά όταν εκοιμήθη ο γηραιός μητροπολίτης και εξελέγη ο νεόκοπος το γηροκομείο έγινε πάλι προτεραιότητα. Φευ όμως. Ο νέος -στα πρεσβεία- μητροπολίτης δεν ήθελε να βάλει το χέρι στην τσέπη, αν και ο προκάτοχός του του άφησε γερό μητροπολιτικό κομπόδεμα. Γι’ αυτό και βγήκε στη γύρα και ψάχνει για δημόσιους πόρους για να βγάλει τις λειτουργικές δαπάνες. Γιατί εκεί φαίνεται η
ικανότητα:
ούτε να το χτίσεις, ούτε να το παραδώσεις. Η δυσκολία πάντοτε είναι να έχεις πόρους για να το λειτουργήσεις, χωρίς να γονατίσεις τους «παπάδες» σου και ούτε να παρακαλάς με δισκοφορίες τον πιστό λαό να στηρίξει…Το χέρι μακριά από την τσέπη!