Η πανδημία σάρωσε όλους τους τομείς της ζωής. Εθνικές οικονομίες, κοινωνικές επαφές και εργασιακές σχέσεις. Όταν επηρεάζονται ολόκληρες οικογένειες και επιβαρύνονται ψυχολογικά οι άνθρωποι, η ενορία και η καθημερινότητα του ιερέα δε θα μπορούσε να μείνει εκτός υπολογισμών.
Κάθε Μητρόπολη και η Ιερά Σύνοδος έχει αρχίσει να μετράει τις πληγές που θα αφήσει στο πέρασμά του ο κορονοϊός. Μετά από πολλές συζητήσεις με πολλούς Μητροπολίτες και στελέχη της Εκκλησίας ανά την Ελλάδα σταχυολογώ τα πέντε σοβαρά μέτωπα που έχουν να αντιμετωπίσουν πια στον κλήρο, σε επίπεδο ενορίας:
1. Ο κόσμος έφυγε και είναι άγνωστο αν και πότε θα επιστρέψει. Έφυγαν «δια νόμου» και πρέπει να υπάρξει ένας εμπνευσμένος πια λόγος για να επιστρέψουν. Ιδιαίτερα οι νέοι.
2. Το έλλειμμα της επίσημης Εκκλησίας να αρθρώσει έναν ενιαίο και σύγχρονο λόγο μπροστά στα προβλήματα της εποχής και τις κρίσεις που εμφανίζονται. Ιδιαίτερα η έλλειψη κοινής συνισταμένης και η πολυφωνία αποκάλυψε τη γύμνια της διοικούσας Εκκλησίας να βοηθήσει τον απλό παπά να διαχειριστεί το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Ο σύγχρονος ιερέας δεν έχει ούτε βοήθειες, ούτε τα εργαλεία που απαιτούνται για να επικοινωνήσει με την διοικούσα Εκκλησία, τον Μητροπολίτη του και την Ιερά Σύνοδο.
3. «Τσαρλατανισμός» στην Εκκλησία. Κληρικοί (ευτυχώς) μετρημένοι στα δάχτυλα κάνουν το δικό τους σόου. Καταφέρονται κατά της Εκκλησίας, των εμβολιασμών, των επιστημόνων, των κυβερνήσεων και όχι μόνο υιοθετούν αλλά διαδίδουν όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που διαβάζουν στο διαδίκτυο με στόχο να «χαιδέψουν» τα αυτιά του κοινού τους που ψάχνει απαντήσεις πέρα από τις προφανείς.
4. Το «κραχ» των ενοριών. Με μείωση των εσόδων μέχρι και 80 τοις εκατό οι ενορίες έχουν αρχίσει την παύση πληρωμών, το φιλανθρωπικό έργο γίνεται με «αίμα» και ο κληρικός προσπαθεί να καλύψει τις λειτουργικές δαπάνες και να κρατήσει ανοικτό τον ναό κάτω από πολύ αντίξοες οικονομικές συνθήκες.
5. «Έσπασε» η οικογενειακή ενοριακή ζωή. Με το νόμο να υποχρεώνει ελάχιστο κόσμο μέσα στο ναό, οι οικογένειες πια δεν εκκλησιάζονται στο σύνολο. Άλλοτε οι γονείς, άλλοτε μόνο τα παιδιά, η ενοριακή ζωή έχει αλλάξει πια και πολύ δύσκολα τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο. Χρειάζεται εμπνευσμένους και ιερείς με διάθεση για δημιουργία και δουλειά.
Υπηρέτησαν λίγο, πρόσφεραν πολλά
Τελέστηκε από τους μητροπολίτες και τα πνευματικά παιδιά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου το καθιερωμένο μνημόσυνο στη μνήμη του. Τον τίμησαν πολλοί όπως κάθε χρόνο.
Τριγυρίζοντας στα μνήματα των μακαριστών Αρχιεπισκόπων στο Α’ Νεκροταφείο βγάζεις πολλά συμπεράσματα. Με κυρίαρχο ένα: πλην του μακαριστού Σεραφείμ που υπηρέτησε την Εκκλησία σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, οι υπόλοιποι είχαν βραχυχρόνια θητεία. Άλλοι έναν χρόνο, άλλοι πέντε και άλλοι δέκα. Όλοι έδωσαν τον αγώνα τους, δεν «πούλησαν» την πίστη και τα κεκτημένα της Εκκλησίας, δεν «χαρίστηκαν» σε καμία κυβέρνηση και έβαλαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία του τόπου. Να τα λέμε κι αυτά και να τα θυμούνται οι απόγονοί τους αρχιερείς και να τους μιμηθούν.