Του Ζαχαρία Καρούνη
Πήγα λαϊκή. Η καλύτερη μου. Φωνές, γέλια, εμβόλια, άλλοι με μάσκες άλλοι χωρίς. «Ζαχαρία ωραία το έγραψες, όποιος θέλει να το κάνει»… μου λέει ένας. Το διάβασες; του λέω. «Όλο», μου λέει.
Πήρα ωραία κοκκάλια να τα ψήσω, μαζί και ένα ωραίο γοφάρι. Επίσης ντομάτες κατακόκκινες για αυγά καγιανά και αμπελοφάσουλα. Τώρα θα κάτσω στο τραπέζι θα βάλω μουσική χαμηλά και θα αρχίσω την ιερή διαδικασία του καθαρίσματος των φασολιών.
Αν δεν την αντιμετωπίσεις έτσι αυτή τη διαδικασία και κάθε διαδικασία εδώ που τα λέμε, θα βαρεθείς πριν καν αρχίσεις. Προσωπικά βρίσκω υπέροχο να έχει περάσει από τα χέρια και από το χάδι μου κάθε ένα φασολάκι που θα καταλήξει στο στομάχι μου. Τα μπαγάσικα είναι τα μόνα που δεν καθαρίζονται όλα μαζί , θέλουν ένα ένα.
Υπάρχει κι άλλος τρόπος όμως να μετατρέψεις τη βαρετή διαδικασία σε τεράστια πνευματική ωφέλεια. Αρχικά διώχνεις κάθε σκέψη και λες “τώρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από εμένα και τα τρυφερά φασολάκια μπροστά μου”.
Ξεκινάς να καθαρίζεις τις άκρες τους μια – μια και μέσα σου αν είσαι Χριστιανός κάνεις προσευχή ωραία. Αυτή που λέμε καρδιακή, “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”. Ένα φασολάκι και μια φράση, άλλο φασολάκι άλλη μια.
Μα θα μου πεις τι δουλειά έχει ο Θεός με τα φασολάκια; Ναι δεν έχεις άδικο να το ρωτάς αφού σε μάθανε ότι ο Θεός έχει σχέση με τα εμβόλια, με τις ταυτότητες, με τα Σκόπια με τους Τούρκους, με νίκες κατά των εχθρών, με πλημμύρες, με σεισμούς, με καταποντισμούς, με φωτιές, με τύψεις, με τιμωρίες κτλ.
Εγώ λοιπόν σου λέω ότι ο Θεός είναι στα φασολάκια που καθαρίζω και όχι μόνο στα φασολάκια αλλά και στη φασολιά που τα έκοψα και όχι μόνο στη φασολιά αλλά και στο νερό που την πότισα και στον ήλιο που την φώτισε. Όχι μόνο στον ήλιο αλλά και στο χώμα που την φιλοξένησε.
Όχι μόνο στο χώμα αλλά και στο χέρι που έριξε το σπόρο και τη φύτεψε. Σε όλα αυτά είναι ο Θεός και τέλος είναι και κάπου άλλου. Είναι στη θέληση του σπόρου να βλαστήσει. Σε εκείνο το πρώτο σκάσιμο του σπόρου είναι ο Θεός. Σαν εκείνο το χαμόγελο που μου έσκασε ο μανάβης που μου τα πούλησε. Και εκεί είναι ο Θεός.
Καθώς συνεχίζεις το καθάρισμα μπορείς να στέλνεις την προσευχή σου και σε άλλους φίλους σου και κυρίως εχθρούς σου. Εκεί να δεις πόσο Θεό θα μαζέψουν τα φασολάκια σου και δε θα το πιστεύεις. Αν τώρα δεν είσαι Χριστιανός δεν πειράζει, δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα σου. Μπορείς να απευθύνεσαι στον εαυτό σου και να του λες τη φράση “Δεν είσαι ανώτερος από τους άλλους’’.
Πόσα προβλήματα θα είχε λύσει αυτή η φράση αν την λέγαμε κάθε φορά που καθαρίζουμε φασολάκια. Κάθε φορά που πετάμε το ελικόπτερο ή στρίβουμε τσιγάρο. Πόσα κορίτσια θα είχαν γλιτώσει. Πόσα δάκρυα λιγότερα, πόσα παιδιά διαφορετικά θα μεγάλωναν ελεύθερα.
Και όλα αυτά γιατί κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι δεν είναι ανώτεροι από τους άλλους. Αυτό το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, μας κυνηγάει ως κοινωνία παντού… Στο βλέμμα, στην κίνηση, στο αμάξι, στο ασανσέρ, στην ουρά, στην παραλία, στο γραφείο παντού.
Και εγώ καθαρίζω φασολάκια και προσπαθώ να δω τον Θεό και σκέφτομαι πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν έβλεπε τον Θεό στα φασολάκια που καθαρίζει.
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν η «κακιά η στιγμή» περιοριζόταν στο ότι πάτησα τα σκ@τ@ του σκύλου στο πεζοδρόμιο και όχι στο ότι έσπρωξα την εικόνα του Θεού στο γκρεμό.
Ακόμα δύο και τελείωσα. Ένα για να πάει στο Φως η ψυχή της και ένα για αυτόν που τον έμαθαν να νιώθει ανώτερος, μήπως και μετανιώσει.
Όχι, δεν είμαι τόσο καλός το αντίθετο. Τα φασολάκια με “αναγκάζουν’’ και ο Θεός που είναι μέσα τους.