Τη Δευτέρα 2 Αυγούστου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Μικρή Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αλεξανδρείας.
Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου».
Εισήλθαμε από χθες στην περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, στον μηνα, τον οποίον η ευλάβεια των πατέρων μας προς το σεπτό και πανακήρατο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, της αφιέρωσε με πολλή αγάπη.
Εισήλθαμε από χθες στην περίοδο του Δεκαπενταυγούστου που μας βοηθά με τη νηστεία αλλά και με τις ιερές Παρακλήσεις, που ψαλλουμε κάθε απόγευμα προς την Παναγία Παρθένο, να προετοιμασθούμε για τη μεγάλη εορτή της ενδόξου Κοιμήσεώς της.
Όλη όμως αυτή η προετοιμασία, την οποία μας παρακινεί η Εκκλησία μας να κάνουμε, προβάλλοντας από την αρχή του Αυγούστου τη σεπτή και παναγία μορφή της Κυρίας Θεοτόκου, έχει και έναν ακόμη στόχο. Και αυτός είναι να μας φέρει σε βαθύτερη επαφή με το προσωπο το οποίο τιμούμε, να ανανεώσει και να ενισχύσει το σύνδεσμό μας με την Παναγία μας, να μας διδάξει με τη ζωή της και με τις αρετές της.
Και αν εμείς σπεύσαμε απόψε εδώ στον ιερό ναό της Παναγίας, για να την υμνήσουμε και συγχρόνως να της εμπιστευθούμε τους πόνους και τις αγωνίες μας, τις αβεβαιότητες και τα αιτήματά μας, Εκείνη, η Παναγία μητέρα μας, «επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής», όπως ακούσαμε στο ιερό Ευαγγέλιο, για να συναντήσει την εξαδέλφη της Ελισάβετ.
Δεν πορεύθηκε όμως μόνη. Μαρτυρες αυτής της επισκέψεως γίναμε όλοι, καθώς ακούσαμε τον ιερό ευαγγελιστή Λουκά να περιγράφει τη μοναδική αυτή συνάντηση.
«Προβεβηκυία» η μία στην ηλικία, η Ελισάβετ, δεν πίστευε μέχρι πριν από λίγους μήνες ότι θα αποκτήσει παιδί, και μάλιστα τον Προδρομο του Κυρίου.
Παρθένος η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ, η Υπεραγία Θεοτόκος, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα γίνει Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού.
Αυτό το μυστήριο, το μυστήριο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, αποκαλύπτεται τώρα στην Ελισάβετ με θαυμαστό τρόπο, και εκείνη απευθύνει τον μακαρισμό της προς την Παναγία Παρθένο.
«Μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου». Είσαι μακαρία, είσαι ευτυχής, γιατί πίστευσες ότι θα πραγματοποιηθούν απολύτως όλα όσα σου είπε ο Κύριος διά του αγγέλου.
Ο μακαρισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου από την Ελισάβετ αποτελεί συγχρόνως και τον μεγαλύτερο έπαινο της πίστεώς της. Γιατί τι άλλο είναι πίστη, παρά «ελπιζομενων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων», όπως θα γράψει αργότερα ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος.
Και η Παναγία Παρθένος πίστευσε ότι θα πραγματοποιηθεί το μήνυμα του Θεού, που της διαβίβασε ο αρχάγγελος Γαβριήλ κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού της. Πίστευσε κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ προηγουμένως και δεν θα συμβεί ποτέ ξανά, να συλλάβει τον Υιό και Λόγο του Θεού εκ Πνεύματος Αγίου και να γεννήσει τον Σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου.
Πίστευσε σε κάτι που κάθε άλλος θα το αμφισβητούσε και εμπιστεύθηκε την ύπαρξή της ολόκληρη στον Θεό, για να επιτελέσει δι᾽ αυτής το σχέδιό του για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Πίστευσε η Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, και γι᾽ αυτό έζησε το θαύμα, έζησε το μυστήριο της σωτηρίας να κυοφορείται μέσα της και να συντελείται χάριν των ανθρώπων.
Και αν η Ελισάβετ μακαρίζει την πίστη της Υπεραγίας Θεοτόκου, η ίδια μας αποκαλύπτει τη ρίζα της πίστεως. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ταπείνωση. Ευχαριστεί τον Θεό «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού».
Η ταπείνωση της Παναγίας είναι το θεμέλιο της πίστεως. Οποιοσδήποτε άλλος, χωρίς τη δική της ταπείνωση, δεν θα είχε τη χάρη του Θεού για να πιστεύσει. Δεν θα είχε τη χάρη του Θεού για να δεί να γίνεται στη ζωή του πραγματικότητα, αυτό που αιώνες περίμενε η ανθρωπότητα, και μάλιστα με τροπο μοναδικό. Η ταπείνωσή της είναι αυτή που κάνει τον Θεό να της προσθέσει την πίστη που χρειάζεται για να μπορέσει να βιώσει το μεγαλύτερο θαύμα των αιώνων.
«Μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου».
Αυτός ο μακαρισμός που απευθύνει η Ελισάβετ προς την Υπεραγία Θεοτόκο ας παρακινήσει και εμάς, που τιμούμε ιδιαιτέρως αυτό το διάστημα την Παναγία μας, ψαλλοντας με κατάνυξη τους Παρακλητικούς της κανόνες, να καλλιεργήσουμε στην ψυχή μας την ταπείνωση, ώστε να γίνει βάση και θεμέλιο της πίστεώς μας στον Θεό, που θα την αυξάνει και για μας με τη χάρη του, ώστε, όσες δυσκολίες και πειρασμούς και αν αντιμετωπιζουμε, όπως και το διάστημα αυτό που δοκιμαζόμεθα από την πανδημία του κορωνοιού, να έχουμε την πίστη και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός «ουκ εάσει ημάς πειρασθήναι υπέρ ο δυνάμεθα», αλλά θα δώσει «συν τω πειρασμω και την έκβασιν αυτού».
Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή του Δεκαπενταυγούστου, μας διδάσκει η Υπεραγία Θεοτόκος με την ταπείνωσή της, και επιβεβαιώνει αυτό που είπε ο Κύριος «επί τίνα επιβλέψω; επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντά μου τους λόγους». Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού. Έτσι μόνο μπορούμε να πλησιάσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο· όταν καλλιεργήσουμε μέσα μας την ταπείνωση, η οποία θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε και τους πειρασμούς και τις δυσκολίες· όταν καταφεύγουμε με ταπείνωση στον Θεό και ζητούμε το έλεός του και ιδιαίτερα την περίοδο αυτή προς την Κυρία Θεοτόκο, την Παναγία μας.
Εύχομαι το υπόλοιπο αυτής της περιόδου να είναι περίοδος ταπεινώσεως, προσευχής και επικοινωνίας με την Παναγία μας, με την Κυρία Θεοτόκο, την Κυρία των αγγέλων αλλά και Κυρία πάντων ημών.
