To σύνηθες σε έναν πόλεμο είναι να διαλέγεις πλευρά. Αν είσαι στρατηγός, στρατιώτης, πολιτικός ή απλός πολίτης, πάντα η ψυχή σου είναι ταγμένη κάπου. Θα βρεθείς στο μέτωπο, νοερά ή στην πραγματικότητα. Θα συνταχθείς με αυτόν που βρίσκεται σε άμυνα ή αυτόν που επιτίθεται.
Οι αναγνώσεις βεβαίως για το ποιος είναι ποιος, ορίζεται από ποια πλευρά βρίσκεσαι. Εκτός αν λέγεσαι Τουρκία. Οι γείτονες σε αυτόν τον πόλεμο κατασκεύαζαν και μοσχοπουλούσαν όπλα στην Ουκρανία και, από την άλλη, πλασάρονται ως φίλοι με τη Ρωσία.
Σε κάθε περίπτωση όλοι διαλέγουν πλευρά στους πολέμους. Κατά πώς εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους.
Η Εκκλησία, θεωρητικά, θα έπρεπε να μην διαλέγει πλευρές. Να είναι ταγμένη μόνο στην προάσπιση της ανθρώπινης ζωής. Ούτε με πολιτικούς, ούτε με στρατηγούς, ούτε με ολιγάρχες.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα έπρεπε να συναντηθούν, πιασμένοι χέρι χέρι με τον Πατριάρχη Μόσχας και να απαιτήσουν δημόσια από τους ισχυρούς του κόσμου να τελειώσει αυτή η τραγωδία.
Και να μην σιωπήσουν μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος. Να τα βρουν όλοι καθισμένοι σε ένα τραπέζι, όσο κι αν χρειαστεί.
Ο Σερβίας, ο Αντιοχείας, ο Αλβανίας και ο Ιεροσολύμων θα έπρεπε να συμμερίζονται την απόγνωση του αδελφού τους, Μητροπολίτη Κιέβου Επιφανίου. Να αφουγκραστούν την έκκληση του Μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριου (του Πατριαρχείου Μόσχας) για «να σταματήσει αυτός ο αδελφοκτόνος πόλεμος».
Κι όταν τα κανόνια σιωπήσουν τότε ας αρχίσουν να τσακώνονται πάλι για τις… δογματικές και διορθόδοξες διαφορές τους. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να φωνάξουν.
Μετανοημένοι
Διχασμένοι εσωτερικά είναι και αρκετοί Μητροπολίτες, ηγούμενοι και εκκλησιαστικοί παράγοντες – και εκκλησιαστικά μέσα- σε Ελλάδα και Κύπρο. Στο παρελθόν είχαν ταχθεί χωρίς συστολή υπέρ της Ρωσίας. Ό,τι έλεγε το Πατριαρχείο Μόσχας, κάθε γραμμή που εξέφραζε το Κρεμλίνο, αυτοί ήταν υπέρ.
Τώρα κατηγορούνται – χωρίς μέτρο πάλι- στην Ελλάδα πως ήταν μέρος του δικτύου της ρωσικής προπαγάνδας. Μέσω της Εκκλησίας, με τη γενναία στήριξη μέσων ενημέρωσης και ομάδων διαδικτύου, τους αποδίδεται πως προωθούσαν θέσεις που είναι εκτός εθνικής γραμμής.
Άλλοι έμπαιναν στις πολιτικές αντιπαραθέσεις εν γνώσει τους. Άλλοι παρασύρονταν από αυλοκόλακες και δήθεν «ειδήμονες» των γεωπολιτικών εξελίξεων. Γι’ αυτό και τώρα βρίσκονται ηθικά κατηγορούμενοι για πράξεις που ήταν πέρα από τα καθήκοντα, το ρόλο και τις αρμοδιότητές τους.
Πληροφορούμαι πάντως πως πολλοί (κυρίως ηγούμενοι) έχουν αρχίσει να μετανιώνουν που έμπλεξαν σε μία ιστορία που δεν έχει καθόλου καλή εξέλιξη.
Γιατί πως να μιλάς για τον άνθρωπο, να μεριμνάς για την ψυχή του άλλου και να αποδεικνύεται πως τόσο καιρό συνομιλούσες με πρόσωπα που είχαν άλλα σχέδια που κοστίζουν σήμερα χιλιάδες ανθρώπινες ζωές;
“Μελχισεδέκ”