Η λέξη αμαρτία στην δυτική θεολογία, επηρεασμένη ίσως από το περίφημο Ρωμαϊκό Δίκαιο, έχει την έννοια της παράβασης του Νόμου.
Έτσι στην δυτική θεολογία, αμαρτία είναι η παράβαση του Νόμου του Θεού. Και ως πράξη παράβασης η αμαρτία, επιφέρει την τιμωρία του παραβαίνοντος τον Νόμο. Γι’ αυτό στην δυτική θεολογία, η έξοδος των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο είναι η τιμωρία που επέβαλε ο Θεός στους πρωτοπλάστους λόγω της παράβασης της εντολής του Θεού, της παράβασης του Νόμου του Θεού.
Στην Ορθόδοξη Θεολογία η αμαρτία κράτησε την αρχαιο-ελληνική έννοια της λέξης αμαρτία, η οποία σημαίνει αστοχία. Η αστοχία δεν είναι παράβαση που επιφέρει τιμωρία, αλλά η αστοχία δίνει την δυνατότητα στον αμαρτάνοντα, τον αστοχεύοντα να ξανά προσπαθήσει .στην Ορθόδοξη Θεολογία, η έξοδος των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο δεν είναι τιμωρία που επέβαλε ο Θεός, αλλά είναι η αστοχία των πρωτοπλάστων να επιτύχουν τον στόχο τους.
Η αμαρτία, αστοχία των πρωτοπλάστων (προπατορικό αμάρτημα) ήταν η μη φύλαξη του νου εντός της καρδιάς και η διασκόρπιση του νου διά των αισθήσεων στα υλικά αγαθά, η παραμονή του και η αιχμαλωσία του σ’ αυτά. Συνεπώς η έξοδος από των παράδεισο δεν είναι τιμωρία του Θεού επί των πρωτοπλάστων για την παράβαση της εντολής, αλλά η έξοδος από τον παράδεισο είναι η αστοχία των πρωτοπλάστων να κρατήσουν τον νου εντός της καρδιάς.
Η αμαρτία έχει τρεις διαστάσεις: βάθος, ύψος, πλάτος. Η κατά βάθος διάσταση της αμαρτίας είναι η ψυχο-σωματική διάσταση του εαυτού μας. Διά της αμαρτίας ο άνθρωπος αστοχεί, δεν φθάνει στο στόχο του που είναι το καθ’ ομοίωση.διά της αμαρτίας, αστοχίας του ανθρώπου, έχουμε διαίρεση σε ύψος με το Θεό και διαίρεση σε πλάτος του ανθρώπου με τους άλλους συνανθρώπους του.Συνεπώς η αμαρτία, αστοχία διαιρεί τον άνθρωπο α) κατά βάθος, με τον εαυτό του β) κατά ύψος με τον Θεό και γ) κατά πλάτος με τους άλλους ανθρώπους.
Η δύναμη της μετάνοιας
μετάνοια είναι, νομίζω ταπεινά, να προσπαθώ να μάθω να αγαπώ τον Θεό μου και τον πλησίον μου, έχοντας επίγνωση των προσωπικών μου παθών και λαθών.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να έχουμε έγνοια και καλή αγωνία για το πως συγχωρούμε, πως εξομολογούμαστε, πως μετανοούμε. Αυτή η στάση, προϋποθέτει την τόλμη να βλέπουμε τα λάθη μας, τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας. Τα οποία δεν είναι αφηρημένα. Είναι πολύ συγκεκριμένα! Έχουν όνομα! Δεν είναι γενικά και αόριστα: «Ε, είμαι αμαρτωλός, διάβασε μου παπά και μιαν ευχή».
Η μετάνοια είναι ένα κοίταγμα στον εαυτό μας. Στην ιδιαίτερή μας κάμαρη, μέσα στην καρδία μας να μαζέψουμε τον νου μας και να ταπεινωθούμε. Καρδίαν δε «συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός ουκ εξουδενώσει», όπως μας βεβαιώνει ο 50ος Ψαλμός του Δαυίδ, που είναι ψαλμός μετανοίας. Η ταπείνωση αποτελεί προϋπόθεση στην μετάνοιά μας.
Μπορούμε να μετανοούμε όχι μόνο όταν θα πάμε να εξομολογηθούμε η να κοινωνήσουμε, αλλά καθημερινά, στην προσευχή μας. Εύκολο είναι σήμερα να πάμε σε ένα παπά να εξομολογηθούμε την ζωή μας. Είναι ίσως δύσκολο για κάποιους μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους που έχουν μέσα τους μια παρεξηγημένη αντίληψη για το τι είναι αξιοπρέπεια και τι είναι ντροπή. Οι νεότεροι εύκολα εξομολογούνται και αυτό είναι ένα κατόρθωμα της νέας γενιάς. Όμως δεν αρκεί αυτό. Η Εκκλησία μας, μας θέλει να έχουμε συνεχή μετάνοια. Η μετάνοια μας δίνει την συγχώρεση και η εξομολόγηση στον πνευματικό μας, μας δίδει την άφεση των αμαρτιών.
Να ψάχνουμε, λοιπόν, που υστερήσαμε στις εντολές του Χριστού, αφού όλοι υστερούμε. Είναι σημαντικό να το κάνουμε αυτο, εάν είναι δυνατό κάθε μέρα. Πρώτα και κύρια να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τον Θεό μας. Αυτό το κάτι να το βρούμε. Και αυτό λέγεται στην γλώσσα της θεολογίας «επίγνωσις». Το οποίο σημαίνει να αναγνωρίσω σε τι υστερεί ο εαυτός μου. Που λυπώ τον Θεό μου και που δεν μπορώ να αγαπήσω και να συγχωρήσω τον διπλανό μου, τον πλησίον μου;
Πρακτικά, αυτό τι σημαίνει; Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Πόσο προσεύχεται η σύζυγος για τον σύζυγο και αντιστρόφως; Πόσο προσευχόμαστε για τα παιδιά μας, για τα αδέλφια μας, για τους γειτόνους μας, για τους συγχωριανούς μας, για τους αρρώστους μας, για τους ανθρώπους που μας στεναχωρούν και μας αδικούν και για τους νεκρούς μας; Εάν έχουμε αυτή την δύναμη να συνομιλούμε εύκολα με τον Χριστό, με την Παναγία και με τους Αγίους μας για όλους αυτούς που προαναφέραμε, ήδη αρχίσαμε να μπαίνουμε στο πνεύμα της μετάνοιας. Αν θέλουμε να δούμε πόσο μετανούμε, θα πρέπει να δούμε πόσο προσευχόμαστε για τον πλησίον μας, πόσο είμαστε σπλαχνικοί γι’ αυτόν. Εάν δεν υπάρχει ευσπλαχνία, όσες προσευχές και να κάνουμε, όσους μεγάλους σταυρούς και να κάνουμε, όσες νηστείες, η ευσέβειά μας είναι ψεύτικη. Είμαστε πολύ μακριά, ακόμη, από το βαθύ νόημα της άσκησης. Ο μεγαλύτερος εχθρός της μετάνοιας είναι ο ευσεβισμός.
Για να ξεκουράζεται η ψυχή και το σώμα χρειάζεται μετάνοια. Η μετάνοια θέλει επίγνωση και η επίγνωση θέλει πρώτα εξαγόρευση εκεί στο δωμάτιο μας και στις εκκλησιές και στα εξωκκλήσια μας.
Οι ακολουθίες της Εκκλησίας μας αυτόν τον στόχο έχουν, να μας εισαγάγουν δηλαδή σε βάθος μετανοίας, να μας οπλίσουν με την τόλμη να βλέπουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Μέσα στην προσπάθεια μας να τηρήσουμε τις άγιες εντολές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι δεν τα καταφέρνουμε, έστω και αν νηστεύουμε, έστω και αν εξομολογούμαστε. Διαπιστώνουμε ότι υστερούμε σε πολλά, ότι υπολοιπόμεθα πάρα πολύ εν σχέσει με τους Αγίους μας. Όταν έτσι αισθανόμεθα, είμαστε σε ορθόδοξο δρόμο! Γι’ αυτό πρέπει να αξιοποιούμε την κάθε στιγμή που μας δίνεται για να αποκτήσουμε αυτογνωσία, αυτομεμψία, αυτοκατάκριση του εαυτού μας. Αλλά χωρίς να χάνουμε το θαρρος μας στο έλεος του Θεού.
Ο καθένας μας έχει κάποιες συγκεκριμένες, ιδιαίτερες και προσωπικές αρρώστιες και ο καθένας μας μπορεί να έχει τελείως διαφορετικά πάθη και λάθη από τον άλλο. Να τα αναγνωρίσουμε, να τα αποδεχτούμε. Επειδή δεν μπορούμε μόνοι μας να τα ξεριζώσουμε, ούτε να τα μειώσουμε. Να ζητήσουμε το έλεος, την βοήθεια, του Θεού.
Μετά την επίγνωση, λοιπόν, έρχεται η μετάνοια. Και μετά την μετάνοια έρχεται κάτι πιο δυνατό, έρχεται η ευσπλαχνία. Γινόμαστε σπλαχνικοί. Τι σημαίνει ευσπλαχνία; Να αποκτήσουμε καλά σπλάχνα, καλοσύνη δηλαδή, συγχωρητικότητα. Χρειάζεται, όμως, να υπάρχει θέληση και διάθεση.
Οίδιος ο Χριστός είπε, «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Εμείς νομίζουμε ότι θα αλλάξουμε και θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας με τις δικές μας δυνάμεις. Αυτές είναι τεχνικές και άθελα μας βγάζουμε τον Χριστό άπό τη ζωή μας. Και φορτώνουμε και πολύ τον εαυτό μας, τον δυσκολεύουμε, τον θλίβουμε σε σημείο κατάθλιψης, ενώ η προσευχή της μετάνοιας μας βοηθά να μην είμαστε ποτέ μόνοι μας, συνεχώς βλέπουμε και μιλούμε με τον Χριστό. Ο Χριστός πέμπει το Άγιο Πνεύμα, που είναι το «καθαριστήριο», γι’ αυτό και όλες οι ακολουθίες αρχίζουν με το:
«Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών, και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών, και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών˙ Αμήν».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν».
Με αυτό τον τρόπο συμμετέχει στην μετάνοιά μας σύνολη η Αγία Τριάδα και κάνουμε τον Θεό οικείο στη ζωή μας.
Σήμερα, στην μοντέρνα εποχή, πολλοί νομίζουν ότι όλα αυτά, δηλαδή η πραγματική ξεκούραση και ο πλούτος του σώματος και της ψυχής μας, μπορούν να γίνουν με την ψυχανάλυση. Η πολλή ανάλυση, όμως, φέρνει διάλυση. Άλλοι νομίζουν ότι πρέπει να κατανοήσουμε την Λειτουργία μεταφράζοντάς την για να καταλαβαίνει η λογική μας περισσότερο τον Θεό. Τον Θεό και τον εαυτό μας δεν τον καταλαβαίνουμε με λέξεις και νοήματα αλλά με την μετάνοια και το Φως του Χριστού. Το έλεος του Θεού θέλει η ψυχή μας και την δόξα Του που είναι αιώνια. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου ποθεί το αιώνιο, το αληθινό, το ωραίο, την δόξα, τον πλούτο των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Και όλα αυτά τα ψάχνουμε πολλές φορές αλλού, σε χώρους που μπορεί να μας δώσουν κάτι, αλλά κάτι στιγμιαίο. Αν όμως συνδέσουμε αυτή τη δίψα με τον Τριαδικό Θεό, τότε θα λάβουμε ύδωρ αιώνιο, αθάνατο. Ενωνόμεθα με Αυτόν, γινόμεθα άγιοι, ισχυροί και αθάνατοι. Γι’ αυτό και οι Άγγελοι ψάλλουν στον Θεό το «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».
Ο Τριαδικός Θεός θέλει να μοιράζεται μαζί με τους ανθρώπους την ζωή Του, τον τρόπο ύπαρξής Του. Η ζωή Του να γίνει ζωή μας. Αυτό είναι το ήθος των Αγίων μας, το ήθος της Εκκλησίας μας.
Η μετάνοια, λοιπόν, είναι η ποιότητα της πνευματικής ζωής κάθε ορθόδοξου χριστιανού. Και θέλει χώρο και χρόνο.
Πηγή: Μητρόπολη Ζάμπιας