Πανηγυρικός Εσπερινός των Αγίων Αναργύρων στο Νησί Ημαθίας

Το απόγευμα της Τρίτης, 31ης Οκτωβρίου, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Νησίου, παρουσία τοπικών πολιτικών αρχών και πλήθους πιστών.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Όλην αποθέμενοι εν ουρανοίς την ελπίδα, θησαυρόν ασύλητον εαυτοίς οι Άγιοι εθησαύρισαν».

Εορτάζει αύριο η Εκκλησία μας τη μνήμη δύο αναρ­γύρων αγίων της, των αγίων Κο­σμα και Δαμια­νού, δύο αγίων οι οποίοι δεν επε­δίωξαν να συγκεντρώσουν πλούτη και χρήματα και επίγειους θησαυ­ρούς, αλλά, όπως ψάλαμε προη­γουμένως «θησαυρόν ασύλητον εαυ­τοις εθησαύρισαν». Συγκέ­ντρω­­­σαν, δηλαδή, για τον εαυτό τους θησαυρό που κανείς δεν μπο­ρεί να τον συλήσει και να τον κλε­ψει. Συγ­κέντρωσαν ένα θησαυ­ρο που δεν κινδυνεύει, όπως οι αλ­λοι αν­θρώπινοι και επίγειοι θη­σαυ­ροί, τους οποίους, όπως λέγει και ο Χριστός, «σης και βρώσις αφανίζει και κλε­πται διορύσσουσι και κλε­πτουσι», αλλά έναν θησαυρό που παραμένει και διατηρείται.

Ποιος είναι ο θησαυρός αυτός; Είναι η χάρη του Θεού. Αυτή που γε­μιζε τη ζωή τους και διά της οποί­ας επιτελούσαν τα θαύ­­ματα, θεραπεύοντας τους πα­σχο­ντες αν­θρώπους. Και η χάρη αυτή δεν έχει υλική υπόσταση, δεν επηρεάζεται από εξωτερικές συν­θήκες, δεν μπορεί να κλαπεί από κακόβου­λους ανθρώπους. Παραμέ­νει στην ψυχή του ανθρώπου που την έχει, γιατί είναι δωρεά του Θεού, και μα­λιστα αυξάνεται, όταν ο άνθρωπος την διαχειρίζεται με ταπείνωση και την αξιοποιεί για χάρη των αδελφών του.

Και πως απέκτησαν αυτόν τον θη­σαυρό οι άγιοι Ανάργυροι;

Τον απέκτησαν με τις πράξεις τους, τον απέκτησαν με τα καλά τους έργα και με την προσφορά προς τους αδελφούς τους. Τον απέ­κτη­σαν ανταποκρινόμενοι με όλα αυ­τα στο θέλημα και τις εντολές του Θεού, ο οποίος ανταμείβει με τη χάρη του, όσους εφαρμόζουν το θέλημά του.

Τον απέκτησαν όμως και με έναν άλλο τρόπο, όπως γράφει ο ιερός υμνογράφος. Τον απέκτησαν «όλην αποθέμενοι εν ουρανοίς την ελπίδα», εμπιστευόμενοι, δηλαδή, την ελ­πίδα τους στον ουρανό, στον Θεό.

Η ελπίδα είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού στον αν­θρω­πο, γιατί τρο­φοδοτεί τη ζωή και την ύπαρξή του. Η ελπίδα είναι αυτή που μας κάνει να υπο­μένουμε, αλλά και να προσδοκού­με. Η ελπίδα είναι αυτή που μας δι­νει προοπτική για το μελ­­λον μας και τη δύναμη να ερ­γαζόμαστε γι᾽αυτό. Χωρίς ελπίδα καμία προ­σπα­θειά μας δεν έχει νόημα και κα­νε­νας κόπος δεν έχει λόγο.

Πολλοί άνθρωποι στη­ρίζουν την ελπίδα τους σε αν­θρώπους. Άλλοι την στηρίζουν στα χρήματα ή στην υποστή­ρι­ξη των ισχυρών του κο­σμου, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που βλε­πουν τις ελπίδες τους να συντρί­βονται και τις προσδοκίες τους να γκρε­μι­ζονται, γιατί δεν άκουσαν την προειδοποίηση που μας απευ­θύνει ο Θεός διά του προ­φητά­να­κτος Δα­βιδ: «μη πεποίθατε … επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία».

Που μπορούμε, λοιπόν, να αναθέ­τουμε την ελπίδα μας, ώστε να μην αποτυγχάνουμε και να μην δια­ψευ­­δόμεθα; Μπορούμε να την ανα­θε­τουμε στον ουρανό. Μπορούμε να την στηρίζουμε στον Θεό, όπως έκα­ναν οι εορταζόμενοι άγιοι Ανάρ­­γυροι.

Δεν στη­ριζαν την ελπίδα τους στους αν­θρώπους οι Άγιοι. Δεν απέ­βλεπαν στις επι­δοκιμασίες τους και στην αμοι­βη τους. Δεν εξαρ­τούσαν τις επι­λο­­­­γες της ζωής τους, την προσ­φορά τους στον συνάν­θρω­πο τους, τις πράξεις τους και τη φιλαν­θρω­πία τους από τους αν­θρω­­πους, από τους ισχυ­ρούς της γης. Είχαν από­λυτη εμπι­στοσύνη στον Θεό, στην αγάπη του και την πρόνοιά του. Σε αυτές είχαν στη­ρι­ξει την ελπίδα τους και έτσι προ­χωρούσαν στη ζωή τους και εργα­ζόταν τα έργα της αγάπης και της ευποιίας, αξιο­ποιώντας τη δωρεά που είχαν λα­βει από τον Θεό και διατηρώντας στην ψυχή τους τον ασύλητο θησαυρό της χάριτος του Θεού, τον οποίο δεν στερεί από τον άνθρωπο ούτε και ο θάνατος. Και το αποδεικνύουν αυτό τα θαύμα­τα των αγίων μας, τα οποία είναι απο­τε­λεσμα της ενεργείας της θείας χάριτος.

Πολλοί βεβαίως άνθρωποι της εποχής μας δεν πιστεύουν στον πνευ­ματικό πλούτο και αμφισβη­τούν την αξία των καλών έργων, αμφισβητούν τη σημασία της χάρι­τος του Θεού, και στρέφουν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους μόνο στη συγκέ­ντρω­ση υλικών αγα­θων, στα οποία αποθέτουν την ελπίδα τους για το μέλλον.

Όμως απατώνται και πλανώνται οικτρά, γιατί τίπο­τε δεν είναι πιο ασταθές και πιο αβέβαιο από τον υλικό πλούτο, και τίποτε δεν είναι πιο ασφαλές από ο,τι η εμπιστο­συ­νη στον Θεό.

Γι᾽ αυτό ας μην ακολουθούμε το παράδειγμα όσων εμπιστεύονται την ελπίδα τους σε πρόσωπα και υλικά πράγματα και συγκεντρώ­νουν υλικό πλούτο και τον αποτα­μι­εύουν στα επίγεια θη­σαυροφυ­λάκια. Ας ακολουθού­με το παρά­δειγ­μα των αγίων Αναρ­γύρων και ας αναθέτουμε την πάσαν ελπίδα μας στον Θεό, φρον­τίζοντας να συλ­λέγουμε πλούτο αγαθών και καλών έργων, ο οποίος θα μας συνοδεύει και σ᾽ αυτή τη ζωή αλλά και στη μελ­λου­σα, και ο οποίος θα εξασφαλίζει και σε μας τη χάρη του Θεού που θα κατευθύνει τη ζωή μας.

Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε ότι πολλοί άνθρωποι που συγκέντρωσαν υλικό πλούτο έφυγαν και τον άφησαν εδώ. Κανείς δεν πήρε μαζί του τον υλικό πλούτο και τα υλικά αγαθά. Εκείνο που παίρνουμε μαζί μας και μας συνοδεύει ενώπιον του Θεού είναι η χάρις του Θεού. Είναι τα καλά μας έργα. Είναι όλα αυτά τα οποία έκαναν οι άγιοι Ανάργυροι. Γι᾽ αυτό και μετά θάνατον τους έδωσε ο Θεός τη δυνατότητα να θεραπεύουν τους ανθρώπους, να εργάζονται το καλό, όπως το εργαζόταν όσο ήταν εν ζωή.

Επομένως μη πλανώμεθα πλάνην οικτράν, ότι όσο περισσότερα αγαθά μαζέψουμε εδώ, θα γίνει καλύτερη η ζωή μας. Κανένας δεν το γνωρίζει. Σήμερα τα μαζεύουμε … και τι είπε ο Θεός στον πλούσιο; «Ταύτη τη νυκτί την ψυχή σου απαιτούσιν. Που θα πάνε όλα αυτά τα οποία ετοίμασες;» Πουθενά, θα μείνουν στη γη. Γι᾽ αυτό ας ετοιμάζουμε αυτά που θα μας συνοδεύσουν στην άλλη ζωή, όπως έκαναν και οι άγιοι Ανάργυροι.