Στις 11 Αυγούστου κάθε χρόνο εορτάζεται η ανάμνηση του θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνα για τη σωτηρία της Κέρκυρας από την τουρκική επιδρομή του 1716.
Στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Νεότερης Ελλάδος, βρίσκεται ο ιστορικός Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα και κάθε χρόνο εκτός από την εορτή της μνήμης του Αγίου τον Δεκέμβριο, τιμάται και το θαύμα που επιτέλεσε ο Άγιος στην Κέρκυρα. Tον πανηγυρικό Εσπερινό και την Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο τέλεσε ο πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Κιντής.
Το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα του Θαυματουργού που σώζει το νησί της Κέρκυρας από τους Αγαρηνούς, γιορτάζεται στις 11 Αυγούστου.
Το 1715 μ.Χ. ο καπουδάν Χοντζά πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του Σουλτάνου, προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα – πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρίσκονταν υπό Ενετική κυριαρχία.
Το πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 μ.Χ. η τουρκική στρατιά με επικεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε και πολιόρκησε την πόλη και από την ξηρά και από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι και από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνίζονταν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα μαζί με τους γέρους και όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη αγίου Σπυρίδωνα τη μεσιτεία.
Όταν πέρασαν οι πενήντα μέρες, οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να χτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν και εδώ οι εχθροί για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα το έργο τους. Από την Κερκόπορτα δεν μπήκαν και οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι’ αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.
Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει και ένα σωρό απειλές στην περίπτωση που οι υπερασπιστές δεν θα δέχονταν τη γενναιόδωρη πρόταση του.
Περνούν οι ώρες. Η αγωνία και ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα και οι υπερασπιστές εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των δικών τους μένουν αλύγιστοι και ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά θύματα και από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Η θλίψη, όμως, των στιγμών εκείνων «υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. ε’, 3-5). Η ελπίδα στον Θεό ουδέποτε στ’ αλήθεια ντροπιάζει ή διαψεύδει αυτόν που την έχει. Και ο λαός ελπίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται και πιστεύει πως ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης του, ο Άγιος Σπυρίδων, δεν θα τον εγκαταλείψει.
Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ημέρα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση. Νύχτωσε και ακόμη έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα περνά ήσυχα.
Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκανε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από πού οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ’ αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Στο μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στη γη και χαιρετούν την άγρυπνη πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε;
Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός, ο Άγιος Σπυρίδωνας προστάτης της Κέρκυρας με ουράνια στρατιά συνοδεία χτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, τους διέλυσε και τους διεσκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν «χωρίς διώκον τος». Σωρεία τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Αληθινά! «Τον ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει». Και «αυτή εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». (Α’ Ίωάν. ε’, 4). Δηλαδή αυτή είναι η δύναμη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας.
Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή: «Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ… δόξα τω ενεργούντι δια σου… Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό, που σε δόξασε. Δόξα και σε σένα άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα θαύματα σου».
Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε και αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον Άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα και να ψηφίσει, ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμα της πάλι η Ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11η Αυγούστου, ως ημέρα εορτής του Αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Σκηνώματός Του. Επίσης, το θαύμα αυτό κατατάχθηκε σαν ένα από τα σύγχρονα θαύματα Αγίου Σπυρίδωνα.
