Η επίσημη δοξολογία για την εθνική επέτειο τής 25ης Μαρτίου, τελέστηκε φέτος στον νέο Καθεδρικό Ναό, επ’ ονόματι τού Αποστόλου Βαρνάβα, προϊσταμένου τού εκπροσώπου τού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου, Επισκόπου Καρπασίας κ. Χριστοφόρου.
Παρόντες ήταν ο εκπρόσωπος τού Προέδρου τής Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπουργός Παιδείας κ. Πρόδρομος Προδρόμου, ο Προεδρεύων τής Βουλής κ. Ζαχαρίας Κουλίας, ο Πρέσβης τής Ελλάδος στην Κύπρο κ. Ιωάννης Παπαμελετίου, εκπρόσωποι της Πολιτείας, των πολιτικών κομμάτων, των Εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας Κύπρου, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων της κυπριακής εκπαίδευσης, εκπρόσωποι σωματείων και άλλοι.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο πρέσβης της Ελλάδος στην Κύπρο κ. Ιωάννης Παπαμελετίου, ο οποίος παρότρυνε όλους να συνεργαστούν ώστε να επιτευχθεί επιτέλους για το νησί μας μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του εθνικού προβλήματος.
Σήμερα, τόνισε ο κ. Παπαμελετίου, δεν μπορούσε να μην έχουμε στη σκέψη και την προσευχή μας και τους αδελφούς μας στην Ουκρανία, όπου βάλλονται από τα πολεμικά πυρά και ιδιαίτερα την ελληνική παροικία στην Οδησσό, εκεί όπου ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία».
Στο τέλος τής δοξολογίας ψάληκε ο Εθνικός Ύμνος.
Μετά την πανηγυρική δοξολογία, ακολούθησε η μαθητική παρέλαση, στη λεωφόρο έμπροσθεν τής ελληνικής πρεσβευτικής κατοικίας, όπου παρέλασαν σχολεία όλων των βαθμίδων, σωματεία και άλλα οργανωμένα σύνολα.
Δυστυχώς, παραμένοντας ακόμη με τη μισή μας πατρίδα υπό τουρκική κατοχή, τα υπερήφανα αισθήματα τής εθνικής παλιγγενεσίας, αναμειγνύονται με την πίκρα και το αίσθημα τής αδικίας που ακόμη επικρατεί στον τόπο μας.
Τη μυρσίνη και τη δάφνη τού ένδοξου εκείνου αγώνα μας, για τον οποίο έχουμε κάθε δικαίωμα να νοιώθουμε υπερήφανοι, αντικατέστησε η προαιώνια κατάρα τής φυλής μας. Εις μάτην ο λαοπρόβλητος και εμπνευσμένος Ηγέτης μας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος καλούσε πριν 50 χρόνια τον κυπριακό λαό εις ομόνοια και έκρουε τον κίνδυνο τής εισβολής και τής καταστροφής τής πατρίδας μας.
«Ὁδὸν ἐθνικοῦ Γολγοθᾶ εἰσέτι πορευόμεθα… Ἔξωθεν ἀπειλαὶ καὶ ἔσωθεν διχοστασίαι καὶ ἔριδες, πολλὰ κακὰ ἀπεργάζονται. Ἡμέρας πονηρὰς διερχόμεθα καὶ «ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνομεν» ( Σοφ. Σειράχ 9,13). Διὸ καὶ ὑπέρ ποτε σήμερον ἀπαιτεῖται ἑνότης καὶ ὁμόνοια παραμεριζομένων ἐρίδων καὶ παθῶν. Ἡνωμένοι καὶ ὁμονοοῦντες, βεβαίαν ἂς ἔχωμεν τὴν πίστιν ὅτι τὸν Γολγοθᾶν τοῦ ἐθνικοῦ μαρτυρίου θὰ διαδεχθεῖ ἡ χαρὰ τῆς ἐθνικῆς ἀναστάσεως».
Οφείλουμε, λοιπόν, στο εξής τουλάχιστον, να υπερβούμε τα διχαστικά σύνδρομα και τις τραυματικές εμπειρίες τού παρελθόντος, «μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά, εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά»!
