του Πρωτοπρεσβύτερου Δρ. Γεώργιου Λέκκα, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.
Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέει πως «δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν αγαπάμε τους εχθρούς μας», πόσο μάλλον αν δεν ευχαριστούμε τον Θεό για τις ευεργεσίες του στους φίλους μας!
Το Άγιο Πνεύμα αναπαύεται στον άνθρωπο όταν αυτός πάσχει με εχθρούς και φίλους κι ακόμα περισσότερο όταν αυτός χαίρεται τόσο στη χαρά των φίλων του όσο και των εχθρών του. Άβυσσος μάς χωρίζει, έτσι, από την ταπεινή αγάπη του Χριστού αν δεν μπορούμε να χαρούμε ούτε καν στην χαρά των φίλων μας.
Κάθε φορά που πάσχει ένας άνθρωπος, είναι ένα μέλος του σώματος μας που πάσχει, αφού όλοι κληθήκαμε να γίνουμε μέλη του Σώματος του Χριστού κι όλοι πλαστήκαμε «κατ’ εικόνα» Του. Γι’ αυτό, το ίδιο και κάθε που χαίρεται ένας συνάνθρωπος, είναι ένα μέλος του σώματος μας που χαίρεται. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην πονάμε όταν πονάει το σώμα μας και να μην χαιρόμαστε όταν το ίδιο αναπαύεται;
Αν δεν μπορούμε να χαρούμε στη χαρά των άλλων κι ούτε καν λυπούμαστε μαζί τους είναι γιατί είμαστε τόσο υπερβολικά στραμμένοι στον εαυτό μας που δεν μάς επιτρέπεται να νιώσουμε μέσα μας μήτε τη χαρά μήτε τη λύπη του Θεού για κάθε άνθρωπο και όλους.
Το Άγιο Πνεύμα που τους αγαπάει όλους, μάς ενώνει με όλους, και μ’ αυτούς που χαίρονται και μ’ αυτούς που πάσχουν, αρκεί να μένουμε ανοιχτοί στη αγάπη Του που μάς τυλίγει όλους κι όλα. Όταν κανείς μένει ανοιχτός στην αγάπη του Θεού θέλει να χαίρονται όλοι για να χαίρεται με τον καθένα όλος, αλλά και να συμπάσχει με κάθε πάσχοντα ώστε καθένας που πάσχει να πάσχει ει δυνατόν λιγότερο.
Κάθε Θεία Λειτουργία συνιστά ιδανικά συνέργεια όλων όπου καθένας ζει μέσω των άλλων και όλων. Σε κάθε Θεία Λειτουργία, κι ανάλογα με τον βαθμό ταπείνωσης του καθενός μας, καθένας μας καλείται και μπορεί να φιλοξενήσει μέσα του τους πάντες και τα πάντα κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού που μάς αγκαλιάζει όλους.
Πραγματικά «λειτουργημένος» είναι, έτσι, ο χριστιανός που μέρα με τη μέρα μαθαίνει πώς να μικραίνει για να αυξηθεί, πώς να αδειάζει για να γεμίσει, πώς να πάσχει για να χαρεί και πώς να πεθάνει για να αναστηθεί.
Χριστιανός ή μη που, όπως ο αρχισυνάγωγος στην περίπτωση της συγκυπτούσης γυναικός, δεν λυπάται στη λύπη και δεν χαίρεται στην χαρά δικών και ξένων, υποχρεώνει το Άγιο Πνεύμα να βρίσκει εναλλακτικές διόδους για την ενότητα μέσα στον κόσμο και επιλέγει για τον εαυτό του την έσχατη παιδαγωγία, που είναι να εγκαταλειφθεί στον ίδιο του τον εαυτό.
Όποιος δεν ευχαριστεί, δηλαδή, τον Θεό για την χαρά των άλλων και δεν εκλιπαρεί το έλεος Του για όλους όπως για τον ίδιον τον εαυτό του, επιλέγει για τον εαυτό του την επώδυνη παιδαγωγία να μάθει πως δεν είναι απολύτως τίποτα δίχως τους άλλους και δίχως τον Θεό που μάς στηρίζει όλους.
Ο Θεός λυπάται που μάς βλέπει να πάσχουμε, επιτρέπει όμως ακόμα και να πάσχουμε ώστε να δημιουργούνται εναλλακτικές δίοδοι για την ενότητα πάντων και μέσα από τις συμφορές μας.
Κυριακή της Συγκυπτούσης Γυναικός, 4.12.22.
Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας (2000-2005), δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση (2005-2017). Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ.79), ενώ το δοκίμιό του με τον τίτλο: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Εκάτη (Αθήνα, 2022, σσ. 171).