του Πρωτοπρεσβύτερου Δρ. Γεωργίου Λέκκα, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου
Η πανταπείνωση του Τριαδικού Θεού, που καταδέχεται ακόμα και τον σκοτεινότερο Άδη μας, αναγνωρίζεται σταδιακά από τον άνθρωπο.
Ο Θεός αποκρύβει καταρχήν από τον άνθρωπο την ταπείνωσή Του ώστε αυτός να μην Τον αρνηθεί για αυτό που είναι. Προτιμάει, δηλαδή, ο Θεός να μας αποκρύβει αυτό που πραγματικά είναι, γιατί είναι λιγότερο κακό για μας να Τον αρνηθούμε για κάτι που δεν είναι παρά για αυτό που πράγματι είναι.
Πρέπει, συνεπώς, να προχωρήσει πνευματικά ο άνθρωπος για να επιτρέψει στον Θεό να του αποκαλυφθεί τέτοιος που πραγματικά είναι.
Διαφορετικά κινδυνεύουμε όχι μόνο να μείνουμε αμετανόητοι, αλλά και από το χειρότερο, να αρνηθούμε την πανταπείνωση του Θεού, ο οποίος οφείλει ακριβώς την παντοδυναμία Του στην ανεκδιήγητη ταπείνωσή Του.
Χάρις στην εκούσια σταυρική Του θυσία, ο Χριστός δεν κατήλθε απλώς τριήμερος στον Άδη, αλλά από άπειρη θεϊκή ταπείνωση, περιμένει υπομονητικά στον Άδη του καθένα μας. Κινδυνεύουμε όμως να χάσουμε το κρίσιμο ραντεβού μαζί Του όταν, αγνοώντας την ύπαρξη του Άδη μας, αδυνατούμε να δούμε πού ακριβώς είναι ο Χριστός και μας περιμένει.
Ο μικρός ή μεγαλύτερος σταυρός που αντιμετωπίζει καθένας μας είναι συνήθως η ευκαιρία που μάς δίνεται ώστε να ξεκινήσουμε την επώδυνη πορεία κατάβασης για την συνάντησή μας με τον Χριστό εκεί που Αυτός μας περιμένει.
Η σταυρική πορεία κατάβασης είναι επώδυνη γιατί τα όρια του κτιστού μεταπτωτικού ανθρώπου «τσιτώνονται» ολοένα και περισσότερο ώστε να γίνονται όλο και περισσότερο χωρητικά της ζωής του Αναστάντος Κυρίου.
Ο πόνος μπορεί να γίνει τεράστιος, όμως η παρηγοριά που δέχεται ο άνθρωπος που αναλαμβάνει ακούσιο, και πολύ περισσότερο εκούσιο, σταυρό, τον υπερφαλαγγίζει τόσο πολύ ώστε να θέλει κανείς να πονά μαζί με τον Χριστό παρά να πεθάνει μακριά Του.
Όταν ο άνθρωπος δοκιμάσει έστω και λίγο από τη γλυκύτητα της θεϊκής αυτομείωσης προτιμά να πάσχει από το να αδικεί, να σβήσει για να αναφθεί, να πεθάνει για να αναστηθεί. Ανοίγεται τότε εμπρός του πορεία δίχως τέλος προς ολοένα και μεγαλύτερη διεύρυνση, αφού είναι αδύνατον στην ανθρώπινη κτιστότητα να περιχωρήσει ποτέ οριστικά το ανεξάντλητο θεϊκό είναι.
Η αναγνώριση της πανταπείνωσης του Θεού που Του επιτρέπει να ενεργεί ώς και στον Άδη μας, ξυπνά την φιλοτιμία του ευεργετηθέντος που προτιμά να πεθάνει παρά να στεναχωρήσει έργω και λόγω τέτοιο Θεό.
Τρέμει μάλιστα κανείς όταν συνειδητοποιεί πόσο αντίθεα έζησε και ζει ενώπιον της άπειρης ταπεινής αγάπης τέτοιου Θεού και τότε αρχίζει να αναγνωρίζει ως τον μεγαλύτερο εχθρό του ό,τι δικό του ή ξένο επιχειρεί να τον αποκόψει από την παντοδύναμη πανταπείνωση του Τριαδικού Θεού.
Συνειδητοποιώντας κανείς τί κάνει ο Κύριος στον Άδη του, λαμβάνει γνώση των θεϊκών ενεργειών στον Άδη όλων μας κι αρχίζει τότε να συμμερίζεται τα πάθη όλων ως καταδικά του πάθη. Ο «κατήφορος» αυτός είναι τόσο γλυκός που προτιμά κανείς μετά λόγου γνώσεως να πεθάνει για να ζήσει, όπως ακριβώς προτιμά το ίδιο να πεθάνει για να ζήσουν όλοι.
Σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη εγκόσμια χαρά που κανείς αποκρύβει ιδιοτελώς για να μην την χάσει, την Αγιοπνευματική χαρά επιθυμεί να την μοιρασθεί ει δυνατόν με όλους, ακόμα και με την υποτιθέμενη «άλογη» κτίση.
Ίδιον του σταυρού είναι η Θεοεγκατάλειψη. Την κρίσιμη ώρα της Θεοεγκατάλειψης ο πιστός καλείται, στα βήματα του Χριστού, να μην χάσει την πίστη του στον Θεό, ώστε να κάνει ακριβώς την αντίθετη πορεία από εκείνη του Αδάμ. Ο Αδάμ έχασε στον Παράδεισο την πίστη του στον Θεό και γνώρισε την Κόλαση. Ο πιστός καλείται και στην Κόλαση της Θεοεγκατάλειψης να διατηρήσει την πίστη του στον Θεό ώστε να ανακτήσει τον Παράδεισο.
Πηγή: Αντίφωνο
Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας (2000-2005), δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση (2005-2017). Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ.79), ενώ το δοκίμιό του με τον τίτλο: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ κυκλοφορήθηκε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις Εκάτη (Αθήνα, 2022, σσ. 171).